He tratado de reunir pacientemente algunas palabras. De abrazar en el aire aquello que escapa de mí a morir entre los dientes del caos. Por eso no pidan palabras seguras no pidan tibias y envolventes vainas llevando en la noche la promesa de una tierra sin páramos. Hemos vivido entre las cosas que el frío enmudece. Conocemos esa mudez. Y para quien se acerque a estos lugares hay un chasquido de látigo en la noche y un lomo de caballo que resiste.
Cierpliwie próbowałem złożyć kilka słów. Objąć w powietrzu to co ode mnie ucieka by zginąć między zębami chaosu. Zatem nie proście o słowa pewne nie proście o ciepłe i szczelne strąki, niosące w nocy obietnicę ziemi bez pustkowia. Żyliśmy wśród rzeczy, które zimno ucisza. Znamy tę utratę mowy. A na tego, kto zbliży się do tych miejsc czeka trzask bicza w nocy i grzbiet konia stawiającego opór.
Por aquel entonces no conocía mi destino Y no sé qué habría hecho si no fuera por ese jardín Y si hubiese perdido el don de soñar
Este jardín se ahoga en la niebla entre la bruma me abro paso entre los arbustos que se mojan con la lluvia y a los que aparto para ver el amanecer
No hay nadie a mi lado nadie me acompaña Pero pronto irrumpirán huéspedes inoportunos llegarán con un sequito de tímidas bailarinas que les cortarán el camino
El día ya conoce su castigo Se sabe que lo ejecutará el más noble El sol en su capucha negra se acerca lentamente
Fotogramas deJane Eyre de Cary Joji Fukunaga (2011)
Trad. Stéphan Cuzenic (Hortus Venéris)
S’enfuir
Pourtant à cette époque, je ne connaissais pas mon destin Mais je ne sais pas ce que j’aurais fait sans ce jardin Et si je n’aurais pas perdu le don de rêver.
Le jardin est noyé de brouillard, Dans la brume je me fraie un chemin, A travers Les buissons ruisselants, Que j’écarte pour voir l’aube.
Il n’y a personne à mes cotés, personne qui m’accompagne, Mais bientôt des intrus entreront par effraction, Ils se battront contre les petites danseuses qui leur barrent la route.
Le jour prépare son châtiment : Chacun sait que les plus nobles vaincront. Le soleil, sous une capuche noire, approche lentement.
Uciekam uciekam
Nie znałam wówczas swego przeznaczenia I nie wiem co bym poczęła gdyby nie ten ogród I gdybym utraciła dar śnienia
Ten ogród we mgle tonie przez tę mgłę się przedzieram przez mokre od deszczu krzewy które rozgarniam by zobaczyć świt
Nikogo przy mnie nie ma nikt nie idzie ze mną Lecz zaraz tutaj wtargną nieproszeni goście zjawią się w asyście płochych baletnic co im zabiegają drogę
Dzień zna już wymiar kary Wiadomo że wykona ją najszlachetniejszy Słońce w czarnym kapturze zbliża się powoli
La verdad parece ser aquello que vivimos en conceptos de imaginación antes de que la razón los haya fijado.
Wallace Stevens en El valor de la imaginación
Trad. Alberto Girri
Dominio del negro
De noche, junto al fuego, los colores de los arbustos y de las hojas caídas, repitiéndose, giraban en el cuarto como las mismas hojas girando en el viento. Sí: pero el color de los pesados abetos entró a grandes pasos. Y recordé el grito de los pavos reales.
Las tonalidades de sus colas eran como las mismas hojas girando en el viento, en el viento del crepúsculo. Se arrastraban por el cuarto, así como descendían volando desde las ramas de los abetos hasta el suelo. Los oí gritar… los pavos reales. ¿Era un grito en contra del crepúsculo o en contra de las mismas hojas girando en el viento, girando como las llamas giraban en el fuego, girando como las colas de los pavos reales giraban en el sonoro fuego, sonoro como los abetos plenos del grito de los pavos reales? ¿O era un grito en contra de los abetos?
Ventanas afuera, vi cómo los planetas se agrupaban a semejanza de las hojas girando en el viento. Vi cómo llegaba la noche, a grandes pasos, como el color de los pesados abetos. Sentí miedo. Y recordé el grito de los pavos reales.
Harmonium, 1923
Bellísima escena de Armonías de Werckmeister de Béla Tarr: el movimiento giratorio, la noche de los tiempos, el terror. Y también el título que comparte con el poemario: son los motivos por los que decidí complementar el poema con esta sublime secuencia .
Tłum. Jacek Gutorow
Dominacja czerni
W nocy przy kominku Kolory krzaków I opadłych liści Powtarzały się I wirowały w pokoju Jak same liście Wirujące na wietrze. Tak. Ale kolor ciężkich świerków Wszedł, odmierzając kroki. I zapamiętałem krzyk pawi.
Kolory ich ogonów Były jak liście Wirujące na wietrze, Na wietrze o zmierzchu. Omiatały cały pokój, Opadały z gałęzi świerków Na ziemię. Słyszałem jak krzyczały – pawie. Czy krzyczały przeciw zmierzchowi Czy też przeciw liściom Wirującym na wietrze, Wirującym jak płomienie W ogniu, wirującym jak pawie ogony W głośnym ogniu, Głośnym jak świerki Pełne krzyku pawi? A może krzyczały przeciw świerkom?
Za oknem Widziałem, jak się zbierają planety, Przypominające liście Wirujące na wietrze. Widziałem, jak nadeszła noc, Odmierzała kroki jak kolor ciężkich świerków. Przestraszyłem się. I zapamiętałem krzyk pawi.
z tomu Harmonium, 1923
Domination of Black
At night, by the fire, The colors of the bushes And of the fallen leaves, Repeating themselves, Turned in the room, Like the leaves themselves Turning in the wind. Yes: but the color of the heavy hemlocks Came striding. And I remembered the cry of the peacocks.
The colors of their tails Were like the leaves themselves Turning in the wind, In the twilight wind. They swept over the room, Just as they flew from the boughs of the hemlocks Down to the ground. I heard them cry — the peacocks. Was it a cry against the twilight Or against the leaves themselves Turning in the wind, Turning as the flames Turned in the fire, Turning as the tails of the peacocks Turned in the loud fire, Loud as the hemlocks Full of the cry of the peacocks? Or was it a cry against the hemlocks?
Out of the window, I saw how the planets gathered Like the leaves themselves Turning in the wind. I saw how the night came, Came striding like the color of the heavy hemlocks I felt afraid. And I remembered the cry of the peacocks.
Nos dejamos llevar por la corriente bajo las dispersas estrellas y dormimos hasta que se levantó el sol. Cuando llegamos a la capital, que se hallaba en ruinas, hicimos un buen fuego con las sillas y mesas que hallamos. El calor era tan intenso que los pájaros que había arriba ardían y caían a tierra envueltos en llamas. Los comimos, luego seguimos a pie hasta regiones en las que el mar está helado y el suelo está sembrado de cantos rodados parecidos a la luna. Si nos hubiéramos detenido, si hubiéramos dado media vuelta, si hubiéramos vuelto al jardín del que veníamos, con su urna rota, el montón de hojas podridas, y nos hubiéramos sentado a mirar la casa y viendo sólo el paso de la luz del sol por las ventanas, eso habría bastado, incluso si el viento hubiera chillado y las nubes se hubieran precipitado hacia el mar como las páginas de un libro en las que no hubiera nada escrito.
en Hombre y camello
Fotogramas de El espejo de Andréi Tarkovski
Trad. Agnieszka Kołakowska
Błąd
Popłynęliśmy w dół pod rozgwieżdżonym niebem i spaliśmy do świtu. W zrujnowanej stolicy rozpaliliśmy ogień z porozrzucanych wokół szczątków krzeseł i stołów. Żar był tak silny, że ptaki zapalały się w locie i płonąc spadały na ziemię. Zjadłszy je, szliśmy dalej, w rejony, gdzie morze zamarzło a ziemia jest usłana księżycowymi głazami. Nie było wtedy za późno, by się zatrzymać i cofnąć, powrócić do ogrodu, z któregośmy wyruszyli, do połamanej urny i kupy gnijących liści, i tam patrzeć na dom, i tylko śledzić, jak słońce odbija się w jego oknach – i to by wystarczyło, nawet gdyby wiatr jęczał i chmury sunęły ku morzu jak przewracane kartki niezapisanej księgi.
Error
We drifted downstream under a scattering of stars and slept until the sun rose. When we got to the capital, which lay in ruins, we built a large fire out of what chairs and table we could find. The heat was so fierce that birds overhead caught fire and fell flaming to earth. These we ate, then continued on foot into regions where the sea is frozen and the ground is strewn with moonlike boulders. If only we had stopped, turned, and gone back to the garden we started from, with its broken urn, its pile of rotting leaves, and sat gazing up at the house and seen only the passing of sunlight over its windows, that would have been enough, even if the wind cried and clouds scudded seaward like the pages of a book on which nothing was written.
Está tan oscuro que parece que se acerca el fin del mundo. Creo que está por llover. Los pájaros en el parque hacen silencio. Nada es lo que parece ser, tampoco nosotros.
Hay un árbol tan grande en nuestra calle que podemos todos escondernos en sus hojas. No necesitaremos ropa siquiera. Me siento vieja como una cucaracha, dijiste. Yo, en mi mente, soy un pasajero de buque fantasma.
Ahora, ni siquiera un suspiro detrás de la puerta. Si han dejado un niño sobre nuestro umbral, debe estar dormido. Todo ríe nerviosamente en los bordes de todo con una sonrisa serena.
Es porque en este mundo hay cosas que no se pueden evitar, dijiste. Justo entonces, oí a la naranja de sangre rodar de la mesa y con un golpe seco quedar en el suelo, partida en dos.
Fotos propias, salvo la primera
Tłum. Ada Trzeciakowska
Krwawa pomarańcza
Jest tak ciemno, koniec świata musi być bliski. Wierzę, że to przez nadchodzący deszcz. Ptaki w parku milczą. Nic nie jest takie jakie się wydaje, nawet my.
Na naszej ulicy rośnie drzewo tak ogromne że wśród liści moglibyśmy skryć się wszyscy. Nawet ubrania nie będę potrzebne. Czuję się stara jak karaluch, powiedziałaś. Ja, w myślach, jestem pasażerem statku widma.
Żadnej oznaki życia na zewnątrz. Jeśli porzucono dziecko na progu, zapewne śpi. Wszystko balansuje na krawędzi wszystkiego z uprzejmym uśmiechem.
To dlatego, że na pewne rzeczy na świecie nic można poradzić, powiedziałaś. Wtedy usłyszałem jak krwawa pomarańcza toczy się po stole i z łoskotem spada na ziemię pękając na pół.
Blood orange
It looks so dark the end of the world may be near. I believe it’s going to rain. The birds in the park are silent. Nothing is what it seems to be, Nor are we.
There’s a tree on our street so big We can all hide in its leaves. We won’t need any clothes either. I feel as old as a cockroach, you said. In my head, I’m a passenger on a ghost ship.
Not even a sight outdoors now. If a child was left on our doorstep, It must be asleep. Everything is teetering on the edge of everything With a polite smile.
It’s because there are things in this world That just can’t be helped, you said. Right then, I heard the blood orange Roll off the table and with a thud Lie cracked open on the floor.
¿Puedes caminar sobre el agua si yo, si tú y yo? Ya que tu sangre corre fría fuera de la realidad familiar ¿Puedes caminar sobre el agua si yo, si tú y yo? O no apartes la vista del camino y vive entre lo familiar, sin tú y yo Que brilla con puertas de oro a la vida real
Para nuestro amor es un fantasma que los demás no pueden vislumbrar Un peligro Cada sombra de nosotros la atenúas para que mantenga en secreto y oscuridad quiénes somos (Oh lo que me haces) Este amor será la muerte de mí Un peligro Ya que nuestro amor es un fantasma que los demás no pueden vislumbrar
Dimos un paseo a la cima de noche, tú y yo Para quemar un agujero en el viejo agarre de la realidad familiar Y la oscuridad se abría de par en par, hazlo o muérete Bajo una máscara de dominantes bermejos ojos
Tłum. Ada Trzeciakowska
To co znajome
Czy potrafisz chodzić po wodzie jeśli ja, jeśli ty i ja? Bo twoja krew płynie zimna poza znajomą codziennością Czy potrafisz chodzić po wodzie jeśli ja, jeśli ty i ja? Albo nie spuszczaj oczu z drogi i żyj wśród tego co znajome, bez ciebie i mnie które pobłyskuje złotymi bramami do prawdziwego życia
Dla naszej miłości jest duchem którego inni nie dostrzegają Niebezpieczeństwem Każdy cień nas czynisz bledszym by utrzymać w tajemnicy i ciemności czym jesteśmy (Och, co mi robisz) Ta miłość stanie się śmiercią mnie Niebezpieczeństwem Bo nasza miłość to duch, którego inni nie mogą dostrzec
Wspięliśmy się na szczyt nocą, ty i ja By wypalić dziurę w starym uścisku znajomej codzienności A ciemność rozwarła się na oścież, zrób to lub giń Pod maską z cynobru rzędy oczu
Familiar
Can you walk on the water if I, you and I? Because your blood’s running cold outside the familiar true to life Can you walk on the water if I, you and I? Or keep your eyes on the road and live in the familiar without you and I It glows with gates of gold to true life
For our love is a ghost that the others can’t see It’s a danger Every shade of us you fade down to keep them in the dark on who we are (Oh what you do to me) This love is gonna be the death of me It’s a danger Cause our love is a ghost that the others can’t see
We took a walk to the summit at night, you and I To burn a hole in the old grip of the familiar true to life And the dark was opening wide, do or die Under a mask of vermilion ruling eyes
