he fundido el negro de cada ornamento eso es posible, la humedad que forma bultos autótrofos en los vestíbulos de los baños, lavazas en las que devino el tiempo de los males irrecuperables o de las vacaciones. aún estás ahí, entre las zarzas junto al río aún brilla tu equipaje, una sombra —estatua portátil de la sangre—. pienso: verano que mueve los relojes en los trigales, bosque subtropical, nunca jamás te encontraré. oh chispa. oh ironía. d/retenida en mí para siempre, cada noche muerta de una forma distinta
RODZAJE NOCNEJ ALCHEMII
z każdej ozdoby wytopiłem czerń, to jest możliwe, wilgoć tworząca samożywne bryły w przedsionkach łaźni, pomyje, w które zmienił się czas bezpowrotnych chorób czy wakacji. jeszcze tam stoisz, w krzewach ostrężyn przy rzece błyszczy się jeszcze twój bagaż, cień — przenośny posąg krwi. myślę: lato przesuwające zegary w zbożu, subtropikalny las, nigdy cię nie spotkam. iskro. ironio. zatrzymana we mnie na zawsze, każdej nocy martwa inaczej
Agua humeante de la piscina, un ojo de vidrio -la puerta-. Detrás el cruce y el acero. De este lugar todavía puedo sacar algo, de esta mirada, de los árboles que encalvecen: tiraba el balón a los chavales, columpiaba a los niños risueños, me adhería al viento. Me propuse no jurar nunca hacer promesas Como voy a morir, no debo amar. Como amo, no debo morir. Ahora observo cómo el tiempo se ablanda, la pantalla sobre el agua marca cada vez menos grados en el exterior. En un momento volveremos, nos rodeará el duro aire. Subiremos al coche mi hija y yo, ella cansada de tanto empujar el agua pesada, clorada se quedará dormida a medio camino.
Collage propio
Rondo
Parująca woda basenu, przeszklone oko – drzwi. Za nimi skrzyżowanie i stal. Z tego miejsca mogę jeszcze coś wyciągnąć, z tego spojrzenia, łysiejących drzew: rzucałem piłkę chłopakom, huśtałem śmiejące się dzieci, przylegałem do wiatru. Wpajałem sobie, by nigdy się nie zarzekać, nie przysięgać. Skoro umrę, nie powinienem kochać. Skoro kocham, nie powinienem umierać. Teraz patrzę, jak mięknie czas, wyświetlacz nad taflą wskazuje coraz niższą temperaturę na zewnątrz. Za chwilę powrócimy, otoczy nas twarde powietrze. Wejdziemy z córką do auta, która zmęczona odpychaniem ciężkiej, chlorowanej wody zaśnie w połowie drogi
escribo poemas cada vez más oscuros cuando es de día y me pongo delante de la hoja de papel rechazando palabras huecas la inspiración la inspiración no existe damas y caballeros el papel es el residuo de la noche
el papel es el residuo de muchas muchísimas noches cuando los ausentes escriben poemas cada vez más oscuros cállate tú mismo eres un payaso que se afana rechazando la inspiración obsesiones preceptos:
«recuerda honrar a tus muertos tanto a los de ayer como a los de hoy renunciando a las palabras huecas». las palabras huecas no existen, damas y caballeros, en el choque con el lugar vacante de quien se supone que falta
en el sueño y a quien aún no le han crecido las esperadas uñas y por tus uñas reconocerás cuánto te mereces a ti mismo y a los demás y en qué grado esta mugre bajo las uñas bajo la lengua es tuya ya que quieres pasarla de contrabando al campo de
la poesía
Foto propia
Szmugler
piszę coraz ciemniejsze wiersze gdy jest dzień i zasiadam do papieru odrzucając pustosłowie natchnienie natchnienia nie ma panie i panowie papier to jest pozostałość z nocy
papier to jest pozostałość z wielu wielu nocy gdy nieobecni piszą coraz ciemniejsze wiersze zamilcz sam jesteś błazen który się sili odrzucając natchnienie obsesje nakazy:
„pamiętaj abyś czcił swoich zmarłych zarówno wczorajszych jak i dzisiejszych rezygnując z pustosłowia” pustosłowia nie ma panie i panowie w zderzeniu z nieobsadzonym miejscem po kimś kogo ponoć zabrakło
we śnie i komu dotąd nie wyrosły spodziewane paznokcie po paznokciach zaś poznasz ile jesteś wart siebie i innych i na ile ten brud pod paznokciami pod językiem jest twój że go chcesz przeszmuglować w dziedzinie
Ya hace demasiado frío para leer. Cierro los ojos frente este lugar, un mundo gobernado por gente fea y desconocida, me acerco al radiocasete y bajo la música. No puedo sentirme feliz porque no puedo estar en otro lugar que no sea éste. Que estoy enfermo, me di cuenta cuando me desperté junto a la ventanilla del autobús en que recorría por las noches de punta a punta esta ciudad que respira silenciosamente, oscura como el hígado.
Przypadek
Jest już za zimno, żeby czytać. Zamykam oczy nad tym miejscem, światem, którym rządzą brzydcy, obcy mi ludzie, podchodzę do magnetofonu i ściszam muzykę. Nie mogę czuć się szczęśliwy, bo nie potrafię być w innym miejscu niż tu. Że jestem chory, uświadomiłem sobie, gdy przebudziłem się przy szybie autobusu, którym wieczorami jeździłem z końca w koniec tego cicho oddychającego, ciemnego jak wątroba miasta.
Un día serás tú uno de aquellos que vivieron hace mucho tiempo. La tierra te recordará como recuerda al prado y a los bosques, a las hojas secas. Como se recuerda el mantillo y como la montaña recuerda el viento. Tu paz será infinita como el mar.
Fotogramas de Sol Rojo de Lois Patiño
Tłum. Ada Trzeciakowska
Pewnego dnia będziesz
Pewnego dnia będziesz jednym z tych, którzy żyli dawno temu. Ziemia zapamięta cię tak, jak pamięta trawy i lasy, rozkadające się liście. Tak jak pamięta ściółkę i jak góry pamiętają wiatr. Twój spokój będzie nieskończony jak morze.
En gång skall du
En gång skall du vara en av dem som levat för längesen. Jorden skall minnas Dig så som den minns gräset och skogarna, det multnade lövet. Så som myllan minns och så som bergen minns vindarna. Din frid skall vara oändlig så som havet.
En mi parte más sola crece un árbol y yo escucho sus hojas.
Como ellas, con un temblor idéntico, respiran las palabras, y es su aliento el que vuelve de pronto incandescente lo que ya se ha extinguido.
El poema es el baile de los pájaros frente a la comitiva de la boda.
La poesía, ese espacio mayor que el universo del que hablaba John Berger, esa suma infinita de presencias y ausencias que habitamos, con los ojos cerrados, los vivos y los muertos.
Me dedico a lo poco, me digo cada día, pero a veces, cuando los otros duermen, cuando el silencio cobra su sentido en el centro de las cosas, me descubro caminando en la noche pensativo y magnífico como un pastor de Rilke.
Hoy he escrito una línea con la mano de Dios.
De todo lo posible, el poeta ha elegido multiplicar los panes y los peces.
Fotogramas de La juventud, Fue la mano de Dios de Paolo Sorrentino y El poder del perro de Jane Campion
Tłum. Ada Trzeciakowska
Taniec ptaków
W najsamotniejszej części mnie rośnie drzewo a ja słucham jego liści.
Jak one, z identycznym drżeniem, oddychają słowa, i to ich oddech nagle rozżarza to, co już co już wygasło.
Wiersz jest tańcem ptaków przed orszakiem weselnym.
Poezja, ta przestrzeń większa niż wszechświat, o której mówił John Berger, ta nieskończona suma obecności i nieobecności, którą zamieszkujemy, z zamkniętymi oczami, zarówno żywi, jak i umarli.
Poświęcam się małym rzeczom, Mówię sobie to codziennie, ale czasem gdy inni śpią, gdy cisza nabiera znaczenia w sercu rzeczy, odkrywam siebie idącego przez noc zamyślonego i wspaniałego jak pasterz Rilkego.
Dziś napisałem linijkę ręką Boga.
Spośród wszystkiego, co możliwe, poeta postanowił rozmnażać chleby i ryby.
El que habla es el que calla. O: «Pero sobre lo más importante, prefiero callar». (Rilke)
Estaba recostado contra el reposabrazos del sillón cuando el rayo de una estrella lejana perforó su pupila.
Fue en otro país, en otro sueño. Un pañuelo de seda que envolvía su cuello se deslizó hasta las rodillas de ella.
Como la vía láctea. Las sombras se alargaban, caía la tarde, el sol estaba sangrando, mientras ellos permanecían en el abrazo de la bahía como en un frasco de miel.
Dos mares derramados en torno a sus caras, península de pasión, óvalos de ternura. Todo se iba convirtiendo en la trama de una canción inaudible reflejada en la luz de las montañas.
Ya que debemos hablar de lo más importante, debemos callar, dijo. El que calla es el que habla.
Uno corría con la nariz junto al suelo, una sombra oxidada ni cazando ni jugando.
Uno se paró, se sentó, se tumbó y volvió a pararse.
Uno no se movió nada, Solamente ladeó un poco la cabeza cuando caminamos.
Finalmente nos acercamos demasiado y desaparecieron. El bosque los acogió como si nunca hubieran existido.
Ojalá se me hubiera ocurrido apoyar la cara en la hierba.
Pero seguimos caminando, hablando como extraños cuando se hacen amigos.
Hay cada vez más cosas que no cuento a nadie, ni a extraños ni a amores. Es algo que se desliza en el corazón sin prisa, como si nunca hubiera existido.
Y sin embargo, algo ha cambiado entre los árboles,
Algo me mira de entre las ramas y me conoce por quien soy.
No haber engendrado también es dar. Nadie pasa sin haber legado, nadie carece de sonido. No hay yermo estéril si alguien lo mira. Si se oye cantar al mirlo cuando el alba es porque un primer mirlo cantó, y fue recordado. Si el castaño está entre nosotros es porque hubo un primer polen, y fue recordado. Si el tejado existe como conciencia es porque un día hubo desnudez, y fue recordado. Si el bajar del río es su enseñanza es porque alguien aprendió del cauce, y fue recordado. Las cosas significan por su memoria, y lo que unos llaman brisa y otros alma, otros aliento, arima, —atman, psyché, es el soplo, el aire que empuja al mirlo a posarse en una teja y a escuchar como si tú llevaras la canción que le falta.
de Poesía reunida y aforismos
Fotograma de Madame Bovary de Claude Chabrol
Tłum. Ada Trzeciakowska
Zawsze Genesis
Nie spłodzić nic też znaczy dawać. Nikt nie przemija nie pozostawiwszy po sobie dziedzictwa, nikt nie jest pozbawiony głosu. Nie istnieje jałowa ziemia, jeśli przyciąga czyjś wzrok. Jeśli o świcie słychać śpiew kosa to dlatego, że pierwszy kos zaśpiewał i został zapamiętany. Jeśli kasztan rośnie obok nas to dlatego, że pojawił się pierwszy pyłek i został zapamiętany. Jeśli mamy świadomość dachu to dlatego, że kiedyś była nagość i został zapamiętany. Jeśli bieg rzeki jest jej lekcją to dlatego, że ktoś nauczył się z jej koryta i został zapamiętany. Rzeczy znaczą tyle, co pamięć o nich, i to co jedni nazywają bryzą, drudzy duszą, a inni oddechem, arimą*, -atman**, psyché, to tchnienie, powietrze, które popycha kosa by przysiąść na dachu i słuchać jak gdybyś to ty niósł pieśń, której mu brakuje.
Corrientes de polvo detrás de la ciudad. Polvo y maizales, como si se hubiera estrellado aquí una sonda espacial y de ella cayeran moradas figuras, discos, sillones tirados en la hierba. aquí entendí lo que quería decir la provincia, este espasmo indiferente ante la inmensidad. el viento: sombra de un hombre que se inclina solitario sobre una caja de ajedrez magnético. se acabaron los días en que corríamos al cementerio, para alimentar a las abejas (creíamos que se nutrían con aplausos y canto – comida, que los muertos no lograron llevarse), o tal vez no fue así, eso es todo. tal vez inventé los nombres y las fechas, abrí un sueño que no era mío. en vano. tal vez las abejas son una especie de mal del aire, y los muertos —niños que comen canto—
strumienie pyłu za miasteczkiem. Pył i pola kukurydziane, jakby rozbiła się tutaj kosmiczna sonda i z niej wypadły fioletowe figury, tarcze, fotele leżące w trawie. tu zrozumiałem, co znaczy prowincja, ten obojętny spazm wobec bezkresu. wiatr — cień mężczyzny schylony samotnie nad skrzynką magnetycznych szachów. nie ma już dni, gdy biegaliśmy na cmentarz, żeby karmić pszczoły (myśleliśmy, że jedzą klaskanie i śpiew – pokarm, którego zmarli nie zdążyli zabrać), a może to było nie tak, to wszystko. może zmyśliłem imiona i daty, otworzyłem sen nie mój. na darmo. może pszczoły to rodzaj choroby powietrza, umarli — dzieci, które jedzą śpiew
En museos, en libros de arte, trato de adivinar siempre en qué cuadros les gustaría vivir a las personas que admiro, los seres que amo, aquellos que recuerdo por soñar
todavía. A veces los descubro entre la multitud, en ceremonias campesinas, y a veces los convierto en ciudadanos de una ciudad ideal, la pincelada viva de una naturaleza
muerta, o unas simples figuras en un paisaje simple, cuyo único deseo es quedarse un poco más ahí, de pie, frente a los campos vacíos, como si el hombre fuese
sólo la forma humana del tiempo, y no la forma temporal del hombre el tiempo que los ha soñado así, a la altura de la siembra, a medida de la siega.
Cuadros de Ann Magill y Jules Breton
Tłum. Ada Trzeciakowska
NA WYSOKOŚĆ, NA MIARĘ
W muzeach, malarskich albumach, zawsze próbuję zgadnąć, które obrazy wybraliby do życia ludzie, których podziwiam, osoby, które kocham, ci, którzy, jak pamiętam, nadal mają
marzenia. Czasem odkrywam ich wśród tłumu, w wiejskich sceneriach, czasem zmieniam ich w mieszkańców idealnego miasta, żywe pociągnięcie pędzla martwej
natury, lub proste postacie na tle skromnego pejzażu, których jedynym pragnieniem jest pozostać tam na dłużej, stojąc na wprost opustoszałych pól, tak jakby człowiek był tylko
ludzkim uosobieniem czasu, a nie czas przemijającą wcieleniem człowieka, który ich wyśnił ich tej samej wysokości co plony, gotowych do żęcia.
Cuadros de Johanna Harmon, Gustave Courbet, Jules Breton.
Transl. Judith Nantell
THIS SIZE, THIS HEIGHT
In museums, in art books, I always try to guess which paintings the people I look up to, or those ones whom I love or the ones I realize having not yet dreamt of, would choose to live in.
Sometimes I find them amongst the crowd in a pastoral scene, other times I turn them into the dwellers of an ideal city, into the moving brushstrokes of a still life,
or into simple figures in a simple landscape whose sole ambition is to stay there for a little longer, standing before the empty fields, as if man were simply
the human embodiment of time instead of time being the transient form of man that it dreamt of this way, just the same size as the crop, the perfect height for harvest.
Degas modelaba incluso el polvo en el cuerpo de las bailarinas, pero ¡cuántos libros llenos de polvo! ¡Menos mal que alguien llora aquí y allá, menos mal que aquí y allá llueve agua ahogada sobre los ríos y sobre los lagos! Sí, pero al fondo, donde no llegarás, se puede oír al siluro acabando de devorar los restos de Ofelia…
Fotografías de Beatriz Glez Sa Ofelia insurgente; fragmento de Ofelia de John Everett Millais; Bailarina verde de Edgar Degas.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Františkowi Tichému
PROCH
Degas modelował nawet pył na ciałach tancerek, ileż tych książek pokrytych kurzem! Dobrze, że gdzieniegdzie ktoś płacze dobrze, że gdzieniegdzie pada utopiona woda na rzeki i na jeziora! Owaszem, ale z dna, którego nie dosięgniesz, słychać potem, jak sumy dojadają resztki Ofelii.
Prach
Františku Tichému
Degas modeloval i prach na těle tanečnic , ale těch knih zapadlých prachem ! Ještě že tu a tam někdo pláče , ještě že tu a tam prší utopená voda po řekách a po jezerech ! Ano , ale ze dna , jehož nedostihneš , je potom slyšet , jak sumec dojídá zbytky Ofélie .
LA CRÍTICA DE LA RAZÓN PURA ABIERTA EN LA PÁGINA 46
Si decimos que el pájaro resume las ramas al volar en su sonido, si decimos que alguien junta el tiempo para aprender que es vano conjugarlo, es porque el pájaro no sabe que el cielo es suyo y suyo es lo abierto; podría sentir que sin aire batiría más libre la distancia. Y así pensamos lo anterior, el recordarlo invierte la raíz y hace que el fruto sea nostalgia del adentro, pues al nacer los árboles mueren en la lluvia interior de su corteza, lo mismo que las casas son declive en la niebla que suman estos valles.
Podemos encontrarnos en medio de algún nombre, decir qué pueblos caben bajo las nubes de este frente que entra por Legate, qué parte es del quitar, y cuál del ofrecer. Esto lleva a hablar y a existir lo menos en los días, a mostrar que somos vacío, como es vacío el cauce, y no por ello dejan de crecer las cosechas, como el viento es también vacío y no por ello olvida despertar y esparcirnos por el mundo.
de Poesía reunida y aforismos
Tłum. Ada Trzeciakowska
KRYTYKA CZYSTEGO ROZUMU OTWARTA NA STRONIE 46
Jeśli mówimy, że ptak zawiera w sobie gałęzie, gdy wznosi się w ich szumie, jeśli mówimy że ktoś gromadzi czas by nauczyć się, że próżno go wiązać, to dlatego, że ptak nie wie że niebo jest jego i jego jest to, co otwarte; mógłby poczuć, że bez powietrza swobodniej pokonałby odległość. I w ten sposób myślimy o tym co powyżej, Rozpamiętywanie odwraca korzeń i sprawia, że owoc staje się nostalgią od wewnątrz, bo rodząc się drzewa umierają w wewnętrznym deszczu kory, tak jak domy są zboczem we mgle, którą dodają te doliny.
Możemy spotkać się w połowie imienia, powiedzieć, które wioski zmieszczą się pod chmurami tego frontu nadchodzącego od strony Legate, jaką część trzeba ująć, jaką oddać. Co prowadzi do tego, że przemawia i istnieje to czego w dniach ubywa, pokazując, że jesteśmy pustką, jak puste jest koryto rzeki, a jednak zbiory nie przestają rosnąć, tak jak i wiatr jest pustką a jednak nie zapomina budzić i rozpraszać nas po świecie.
En la fórmula del Concilio, los dioses dan, nosotros no conseguimos. El genio es la santidad. Ser lo que nacimos para ser, ésa es la verdad; tratar de alcanzar lo que no somos, sea lo que sea, ésa es la mentira. El hombre puede ser Dios, pero sólo si es enteramente lo que humanamente es. Shakespeare vale más que todos los santos. Debes corresponder al mundo, de la forma como te es dado; ésa es la fórmula del Concilio, que es la del Olimpo. Y la fórmula de la Fraternidad se completa: sé lo que eres a solas contigo. No camines ni pertenezcas: ¡sé! La imaginación más viva que la de los otros hombres, el razonamiento más sutil que el de los demás, la poesía más alta, la voluntad más fuerte…, todas estas cualidades representan el verdadero Logro. ¿Para qué buscar a los dioses si nosotros mismos no nos consumamos? ¿De qué le sirve a un hombre ganar el mundo -aunque sea el mundo de los abismos- si pierde su propia alma», es decir, el desarrollo de su propia personalidad humana? El misticismo, la creencia en el más allá, todo esto debe ser solamente sentido, profundamente sentido, para que pueda ser utilizado artísticamente, de manera transitoria. Los mismos dioses nos ordenan que los repudiemos, porque nosotros no los somos. Y al rechazarlos, nos convertimos por completo en nosotros mismos, podemos ser iguales a los dioses, que sólo lo son porque cada uno de ellos es completamente él mismo. La fórmula de la Fraternidad es ésta, cada hombre es sólo él mismo; cualquier camino que siga, tiene que buscarlo en sí mismo. No puede pertenecer a ninguna Orden, ni a los demás de ninguna manera. La fórmula de los r[osa] c[ruces] es la siguiente: libertad, igualdad, fraternidad. Pero no quiere decir lo que entienden los místicos o los no-místicos, que la recibieron sin entenderla. Libertad significa no subordinarse a nada, ni al propio ideal, ni a la propia personalidad, ni a la Ley de Thelema, que nos ofrece nuestra libertad como nuestra limitación. Igualdad quiere decir que, disponiendo cada uno de esa libertad, cada uno será igual a cualquier otro, siempre que cada uno sea lo que es. Fraternidad es lo siguiente: nadie, siendo lo que es, se pue de oponer a los demás, porque ser lo que es equivale a ser hermano de quien también es lo que es. (…) Vivir inofensivamente, ya que de forma útil no se puede vivir, salvo con la estrechez correspondiente a los estrechos de miras. El trabajador que simplemente trabaja vive de forma útil, pero vive estrechamente. La madre que educa y enseña a los hijos vive de forma útil, pero vive estrechamente. El derrochador que dispersa el dinero paterno vive de forma útil, ya que la utilidad se encuentra en los resultados sociales y no en los procesos individuales; pero también vive estrechamente. El escritor que escribe pequeños cuentos sin ideas, para divertir a los otros; el poeta que fabrica poemas sin nada más que forma, para adormecer a los otros; el simple dibujante que pinta; el mero compositor que hace música; todos ellos, en cierto sentido, viven de forma útil, pero estrechamente. Siempre que el hombre superior quiera ser útil superiormente, corre el riesgo de ser peligroso. ¿Qué se entiende por ser útil con superioridad? Difundir ideas, educar almas, transformar mentalidades. Si intenta hacerlo, a veces lo consigue, otras no. Si no lo logra, no trabajó útilmente, ya que no conseguir nada es no hacer nada. Si lo hubiera logrado, ¿habría sido útil? Difundir ideas suele consistir en desorientar. Educar almas suele servir para desviarlas de su verdadero camino. Transformar mentalidades suele ayudar a quitarles la calma y la felicidad, ensanchándolas hacia la incertidumbre y el abismo. Así, en la medida en que el hombre superior quiere actuar superiormente, se arriesga a actuar sin ningún provecho. Sería interesante escribir un estudio, que tal vez sería un libro extenso, acerca de los maleficios del genio.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Zapiski o geniuszu i szaleństwie
I. GENIUSZ, SZALEŃSTWO I DEGENERACJA
Zgodnie z formułą Soboru to bogowie obdarzają, a nie my zdobywamy. Geniusz to świętość. Być tym, kim się urodziliśmy, oto jest prawda; starać się osiągnąć to, czym nie jesteśmy, czymkolwiek by to było, oto kłamstwo. Człowiek może być Bogiem, ale tylko wtedy, gdy jest w pełni tym, czym jest na sposób ludzki. Szekspir jest wart więcej niż wszyscy święci. Musicie odpowiadać światu, w taki sposób w jaki on dany ; taka jest formuła Soboru, która jest zarazem formułą Olimpu. I dopełnia się formuła Braterstwa: bądź tym, czym jesteś sam ze sobą. Nie wędruj i nie przynależ: bądź! Wyobraźnia bujniejsza niż u innych ludzi, rozumowanie bardziej subtelne niż u innych, poezja bardziej wzniosła, wola silniejsza…, wszystkie te cechy reprezentują prawdziwe Osiągnięcie. Po co szukać bogów, jeśli sami się nie dopełniamy? Na cóż się zda człowiekowi zdobywanie świata – nawet świata otchłani – jeśli straci własną duszę», to znaczy nie pozwoli na rozkwit własnej ludzkiej osobowości? Mistycyzm, wiara w życie pozagrobowe, muszą być tylko przeżywane, głęboko przeżywane, by móc je wykorzystać artystycznie, lecz w sposób tylko przejściowy. Sami bogowie nakazują nam byśmy się od nich odżegnali, bo nimi nie jesteśmy. Jedynie odrzucając ich, stajemy się całkowicie sobą, mogąc być im równi. Bowiem bogowie są równi tylko dlatego, że każdy z nich jest całkowicie sobą. Formuła Braterstwa brzmi tak: każdy człowiek jest tylko sobą; jakąkolwiek drogą podąża, musi jej szukać w sobie. Nie może należeć do żadnego Zakonu, ani przynależeć do innych ludzi w żaden sposób. Formuła Różokrzyżowców jest następująca: wolność, równość, braterstwo. Nie oznacza jednak tego, jak pojęli ją mistycy lub niemistycy, przyjąwszy ją bez zrozumienia. Wolność oznacza niepodporządkowanie się niczemu, ani własnemu ideałowi, ani własnej osobowości, ani Prawu Thelemy, które oferuje nam naszą wolność jako jedyne ograniczenie. Równość oznacza, że mając tę wolność, każdy będzie równy wszystkim innym, dopóki każdy będzie tym, czym jest. Braterstwo polega na tym, że nikt, będąc tym, czym jest, nie może sprzeciwiać się innym, ponieważ bycie tym, czym jest, jest równoznaczne z byciem bratem tego, który również jest tym, czym jest. (…) Żyć nieszkodliwie, bo nie da się żyć pożytecznie, chyba że z ciasnotą odpowiadającą wąskim i ubogim światopoglądom. Robotnik, który po prostu pracuje, żyje pożytecznie, ale żyje ubogo. Matka, która wychowuje i uczy swoje dzieci, żyje pożytecznie, ale żyje wąsko. Rozrzutny, który trwoni pieniądze rodziców, żyje pożytecznie, bo pożytek jest w skutkach społecznych, a nie w procesach indywidualnych; ale żyje też wąsko. Pisarz, który pisze krótkie opowiadania bez pomysłów, aby rozbawić innych; poeta, który produkuje wiersze nie posiadające niczego poza formą, aby uśpić innych; prosty rysownik, który maluje; zwykły kompozytor, który tworzy muzykę; wszyscy oni, w pewnym sensie, żyją pożytecznie, ale wąsko. Zawsze, gdy człowiek obdarzony wyższą świadomością chce być ponadprzeciętnie użyteczny, naraża się na niebezpieczeństwo. Co to znaczy być ponadprzeciętnie użytecznym? Szerzenie idei, kształcenie dusz, transformowanie mentalności. Jeśli próbuje to osiągnąć, czasem mu się udaje, czasem nie. Jeśli mu się nie uda, to nie pracował pożytecznie, bo nic nie osiągnąć, oznacza nic nie zrobić. Gdyby mu się udało, czy byłby użyteczny? Krzewienie idei polega zwykle na wprowadzaniu w błąd. Edukowanie dusz często służy odciągnięciu ich od ich prawdziwej drogi. Przemiana mentalności z reguły przyczynia się do odebrania im spokoju i szczęścia, kierując je ku niepewności i otchłani. Tak więc, w miarę jak człowiek obdarzony wyższą świadomością chce działać na wyższym poziomie, naraża się na działanie bezskuteczne. Byłoby interesującym napisanie studium, może nawet grubej książki, na temat klątw ciążących nad geniuszem.
Susurro de un hombre solitario sobre las noches pasadas
si un hombre solitario susurra sobre las noches pasadas -da igual si fue ayer-, o -dios las inventará este año-, significa que sus ojos no podrán sanar. no es que sienta pena, las briznas de hierba entreabriéndose como aletas nasales de los zorros de vidrio maleable con una franja de sangre encima, por eso fluyen tan silenciosas y tiemblan. el pasado es el vodka o un hueso bajo el párpado, reduciéndolo todo, salvo a sí mismo. no es que quiera buscar herramientas y nombres, lámparas de señales junto a los aeropuertos -eso ha iniciado y concluirá allí, en aquel pueblo situado entre las colinas: donde discurría la vida y donde discurría la muerte -para este susurro sobre las noches pasadas, aunque sólo para burlarse- pudieron no haber coincidido.
Escultura de Christina Bothwell
szept samotnego o ubiegłych nocach
jeśli samotny o ubiegłych nocach szepcze – to wczoraj, albo – bóg je wymyśli dopiero w tym roku, to jego oczu nie da się uleczyć. nie żeby żal, trawy rozchylające się jak nozdrza lisów z giętkiego szkła z prążkiem krwi na wierzchu, dlatego płyną tak cicho i drżą. przeszłość to wódka lub kość pod powieką, pomniejszająca wszystko, oprócz siebie samej. nie żeby szukać narzędzi i nazw, lamp naprowadzających przy lotniskach – to rozpoczęło się i skończy tam, w miasteczku położonym wśród wzgórz: gdzie biegło życie i gdzie biegła śmierć – dla tego szeptu o ubiegłych nocach, choćby dla żartu – mogły się nie spotkać
Dondequiera que esté, en cualquier lugar de la Tierra, oculto a la gente la convicción de que no soy de aquí. Como si fuera mandado a absorber el mayor número de colores, sabores, sonidos, aromas, para experimentar todo de lo que forma parte el ser humano, para transformar mis vivencias en un registro mágico y llevarlo allí, al lugar de donde he venido.
Foto propia. Desarraigo/Paseante
Gdziekolwiek
Gdziekolwiek jestem, na jakimkolwiek miejscu na ziemi, ukrywam przed ludźmi przekonanie, że nie jestem stąd. Jakbym był posłany, żeby wchłonąć jak najwięcej barw, smaków, dźwięków, zapachów, doświadczyć wszystkiego, co jest udziałem człowieka, przemienić co doznane w czarodziejski rejestr i zanieść tam, skąd przyszedłem.
