Vivo y muero por Inglaterra por Inglaterra lo que me provoca cierta tristeza y los remedios nunca estaban a mi alcance. No puedo seguir como soy, una vid marchita que se extiende desde el país que amo -Inglaterra- dejas un sabor amargo en la boca. He buscado tus manantiales pero la gente, se estanca con el tiempo como el agua, como el aire. A ti, Inglaterra, me aferro impávida, el amor por ti nunca se va a agotar, Inglaterra.
Tłum. Ada Trzeciakowska
anglio
Żyję Anglią i umieram przez Anglię, i choć napełnia mnie to smutkiem nie mam, jak temu zaradzić. Nie mogę żyć dalej taka, jaka jestem, jak uschnięte dzikie wino szerzące się po kraju który kocham, Anglio, zostaje po tobie smak w ustach gorzki. Poszukiwałam twoich źródeł lecz ludzie, z czasem popadają w stagnację jak woda, jak powietrze. Do ciebie, Anglio, przylgnęłam niezłomna, miłość do ciebie nigdy nie zgaśnie, Anglio.
England
I live and die through England Through England It leaves a sadness Remedies never were within my reach I cannot go on as I am Withered vine reaching from the country That I love England You leave a taste A bitter one I have searched for your springs But people, they stagnate with time Like water, like air To you, England, I cling Undaunted, never failing love for you England
La música supone para mí una virtud parecida a Dios. Me encanta sentirme pequeño ante grandes cosas como una canción conmovedora o un paisaje majestuoso. Siento pequeñez como una sensación realmente bella y saludable. (Tamino)
Trad. blew.butter.fly
El Primer Discípulo
Mi viejo amigo, estos poemas que predicas Se gastan conforme hablas Recuérdame una vez más como es que llegaron a ser tu vocación ¿Sabes siquiera que estás cayendo?
Sabes que por tí yo daría un brazo Soy uno de los pocos que nunca quisieron lastimarte Te escucho y respeto como al fuego y a la tormenta Pero de vez en vez divago Y últimamente me he preguntado
Si todo esto lo has hecho para sentirte deseado Si lo hiciste para sentirte admirado Para reemplazar tu vergüenza por amor
Impresionante el grupo que has logrado reunir La mayoría de ellos, solo te quieren de alguna manera Pagarían cualquier precio por besar tu piel No me digas que eso es amor Sabes que eso no vale nada
Sabes Debes saber Y aún así lo das todo por sentirte deseado Lo das todo por sentirte admirado Para reemplazar tu vergüenza por amor Lo das todo por sentirte deseado Lo das todo por sentirte admirado Para reemplazar tu vergüenza por amor Para reemplazar tu vergüenza por amor Para que alabemos tu nombre
Ahora, amigo mío, no olvidaré La oscuridad que me cegaba antes de que nos conociéramos Es todo lo que necesito para recordarte Como la luz que eras Incluso aunque es seguro Que tú no me recordarás
No, no me recordarás
Me temo que ninguna fama Podrá llevarse la vergüenza De no saber cómo amar a tu único amigo Quien te amará hasta el fin
Tłum. strifyastrange
Pierwszy uczeń
Mój stary druhu, głoszone przez ciebie poematy Marnują się w tej chwili Przypomnij mi raz jeszcze, jak stały się twym powołaniem? Czy w ogóle zdajesz sobie sprawę, że upadasz?
Wiesz, że dla ciebie oddałbym własną rękę Jestem jednym z nielicznych, którzy nigdy nie chcieli twej krzywdy Słucham cię tak, jak zważam na ogień i burze Lecz bywa, że błądzę I ostatnio zastanawiam się:
Czy zrobiłeś to wszystko, aby czuć się pożądanym Zrobiłeś to wszystko, aby czuć się poważanym Aby miłość zastąpiła twój wstyd
Niezłą zebrałeś sobie grupę Większość z nich chce ciebie z jakiegoś powodu Zapłaciliby każdą cenę, by ucałować twą skórę Nie mów mi, że tak wygląda miłość Wiesz, że to nic nie znaczy
Wiesz Musisz wiedzieć A jednak oddajesz wszystko, aby czuć się pożądanym Oddajesz wszystko, aby czuć się poważanym Aby miłość zastąpiła twój wstyd Oddajesz wszystko, aby czuć się pożądanym Oddajesz wszystko, aby czuć się poważanym Aby miłość zastąpiła twój wstyd Aby miłość zastąpiła twój wstyd Abyśmy my wychwalali twe imię
Teraz, przyjacielu, nie zapomnę Mroku, jaki oślepiał mnie przed naszym spotkaniem Tylko tego potrzebuję, żeby cię zapamiętać Jako światło, którym byłeś Nawet, jeśli z pewnością Ty zapomnisz mnie Nie, nie będziesz mnie pamiętał
Obawiam się, że żadna ilość sławy Nie zmyje nigdy wstydu Niewiedzy, jak kochać swego jedynego przyjaciela Który będzie darzyć cię miłością do końca
The First Disciple
My old friend, these poems that you preach They’re being wasted as you speak Remind me once more how they came to be your calling Do you even know you’re falling?
You know that for you I’d give an arm I’m one of few that never meant you harm And I heed you like I heed fire and thunder But from time to time I wander And lately I did wonder
If you did it all to make you feel desired Did it all to make you feel admired For love to replace your shame
That’s quite the group that you have gathered now Most of them, they just want you somehow They would pay any price to kiss your skin Don’t tell me that is loving You know that don’t mean nothing You know
You must know And yet you give it all to make you feel desired Give it all to make you feel admired For love to replace your shame
You give it all to make you feel desired Give it all to make you feel admired For love to replace your shame For love to replace your shame For us to praise your name
Now, my friend, I won’t forget The darkness blinding me before we met It’s all I need to remember you As the light you were Even though for sure You won’t remember me No, you won’t remember me
I’m afraid that no amount of fame Will ever wash away the shame Of knowing not how to love your only friend Who will love you ‘til the end
No me busques No vengas detrás Por favor, no me sigas mi rastro Si lees esto ya me he marchado
Pregúntales a los montes manantiales y las fuentes ¿Por qué no pudo ser eterna? ¿No pudo ser eterna nuestra felicidad? Pídele al sol que ilumina la oscuridad, Quizá algún día te pueda explicar
Pregúntales a las montañas Los bosques salvajes, las tierras altas Pregúntale al verde musgo y peral A la fresca brisa que llega del mar
Manantiales y las fuentes Pregúntales a los montes
Pídele al sol que ilumina la oscuridad, Quizá algún día te pueda explicar
Explícales a los montes Manantiales y las fuentes
¿Por qué no pudo ser eterna? ¿No pudo ser eterna nuestra felicidad?
Tłum. Ada Trzeciakowska
Zapytaj gór
Nie chodź za mną Nie szukaj mnie
Chodź! Chodź! Chodź!
Nie chodź za mną Nie szukaj mnie Proszę, nie podążaj za mną jak cień Gdy czytasz te słowa już nie ma mnie
Zapytaj się strumieni źródeł i gór Dlaczego nie mogło nadal trwać? Czy nasze szczęście nie mogło wiecznie trwać? Poproś słońce, co niebo rozświetla, gdy poddaje się noc, może wyjawi ci coś
Zapytaj się gór, dzikich borów i wzgórz zapytaj się zieleni mchu i brzóz Zimnej bryzy od strony mórz
Źródeł i strumieni Zapytaj się gór
Poproś słońce, co niebo rozświetla gdy poddaje się noc, może wyjawi ci coś
Wyjaw strumieniom źródłom i strumieniom
Dlaczego nie mogło nadal trwać? Czy nasze szczęście nie mogło wiecznie trwać?
Fotografía de Tamara Dean
Ask The Mountains
Don’t come after Don’t come after
Come, come, come!
Don’t come after Don’t come after Please don’t follow me along When you read this I’ll be gone
Ask the mountains Springs and fountains Why couldn’t this go on? Couldn’t our happiness go on? Ask the sun that lightens up the sky When the night gives in, to tell you why
Ask the mountains Wild woods, highlands Ask the green in the woods and the trees The cold breeze coming in from the sea
Springs and fountains Ask the mountains
Ask the sun that lightens up the sky When the night gives in, to tell you why
Tell the mountains Springs and fountains
Why couldn’t this go on? Couldn’t our happiness go on?
Y cuando por mí también venga el relojero luminoso a pintar de azul mi cabeza radiante estaré y tan ansioso
me atravesará el fluir del tiempo se apagará el aire y la tierra partiré de aquí sin lamento con mirada hacia atrás muy tierna
La letra fue escrita por el poeta y pintor, Bogdan Chorążuk, mientras que Tadeusz Woźniak compuso la música y cantó el poema en el año 1972. Es un tema atemporal y todo un clásico, versionado por decenas de artistas.
Zegarmistrz światła purpurowy
A kiedy przyjdzie także po mnie Zegarmistrz światła purpurowy By mi zabełtać błękit w głowie To będę jasny i gotowy
Spłyną przeze mnie dni na przestrzał Zgasną podłogi i powietrza Na wszystko jeszcze raz popatrzę I pójdę nie wiem gdzie – na zawsze.
Te protegeré de los miedos de la hipocondría, de las turbaciones que desde hoy encontrarás por tu vía. De las injusticias y de los engaños de tu tiempo, de los fracasos que por tu naturaleza normalmente atraerás.
Te aliviaré de los dolores y de tus cambios de humor, de las obsesiones, de tus manías.
Superaré las corrientes gravitacionales, el espacio y la luz para no hacerte envejecer.
Y curarás de todas las enfermedades, porque eres un ser especial, y yo, cuidaré de ti.
Vagaba por los campos de Tennessee, (cómo había llegado, quien sabe). No hay flores blancas para mí? Más veloces que águilas, mis sueños atraviesan el mar.
Te traeré sobre todo el silencio y la paciencia. Recorreremos juntos las vías que llevan a la esencia. Y perfumes de amor embriagarán nuestros cuerpos, la bonanza de agosto no calmará nuestros sentidos.
Tejeré tus cabellos como trenzas de un canto. Conozco las leyes del mundo, y te las regalaré.
Superaré las corrientes gravitacionales, el espacio y la luz para no hacerte envejecer.
Te salvaré de cada melancolía, porque eres un ser especial y yo cuidaré de ti… Yo sí, que cuidaré de ti.
https://youtu.be/UmE7nrfzcCo
Tłum. Ada Trzeciakowska
Pod moją opieką
Uchronię cię od lęków hipochondrii, od kłopotami, na które natkniesz się na drodze. Od niesprawiedliwości i obłudy naszych czasów i od niepowodzeń, które naturalnie przyciągniesz.
Uwolnię Cię od bólu i od wahań nastroju, od twoich urojeń i od obsesji.
Przezwyciężę siły grawitacji, pokonam przestrzeń i światło, dla ciebie, abyś zachowała młodość.
I zostaniesz uleczona z wszelkich chorób, ponieważ jesteś istotą wyjątkową, a ja zaopiekuję się tobą.
Zbłądziłem aż na pola Tennessee (jak się tam dostałem, nie wiem). Nie ma dla mnie białych kwiatów? Szybciej niż orły sny moje dotarły za morze.
Przyniosę ci także ciszę i cierpliwość. Pójdziemy razem ścieżkami, wprost do istoty rzeczy. A woń miłości odurzy nasze ciała, sierpniowa bryza nie ukoi zmysłów.
Włosy twoje splotę jak wątek piosenki. Znam zasady świata i podaruję je tobie.
Przezwyciężę siły grawitacji, pokonam przestrzeń i światło, dla ciebie, abyś zachowała młodość.
I wyleczę ci każdej melancholii, ponieważ jesteś istotą wyjątkową, a ja zaopiekuję się tobą, właśnie tak, zaopiekuję się tobą.
La Cura
Ti proteggerò dalle paure delle ipocondrie, dai turbamenti che da oggi incontrerai per la tua via. Dalle ingiustizie e dagli inganni del tuo tempo, dai fallimenti che per tua natura normalmente attirerai.
Ti solleverò dai dolori e dai tuoi sbalzi d’umore, dalle ossessioni delle tue manie.
Supererò le correnti gravitazionali, lo spazio e la luce per non farti invecchiare.
E guarirai da tutte le malattie, perché sei un essere speciale, ed io, avrò cura di te.
Vagavo per i campi del Tennessee (come vi ero arrivato, chissà). Non hai fiori bianchi per me? Più veloci di aquile i miei sogni attraversano il mare.
Ti porterò soprattutto il silenzio e la pazienza. Percorreremo assieme le vie che portano all’essenza. I profumi d’amore inebrieranno i nostri corpi, la bonaccia d’agosto non calmerà i nostri sensi.
Tesserò i tuoi capelli come trame di un canto. Conosco le leggi del mondo, e te ne farò dono.
Supererò le correnti gravitazionali, lo spazio e la luce per non farti invecchiare.
Ti salverò da ogni malinconia, perché sei un essere speciale ed io avrò cura di te … Io sì, che avrò cura di te.
Caminas por la ciudad como un rey No se ve mucho desde tu altura Y yo tengo para ti, mi lujoso señor, Yo y el mundo entero Tenemos para ti Unas noticias no tan agradables.
Tu mundo está empezando a arder Porque mi mundo hace tiempo que arde Esta vez no son los fuegos artificiales Tampoco las luces de Bengala
Ves ese cuchillo de cocina El cuchillo con el que cortas la carne Antes de ensartarla Tengo para ti unas noticias no tan agradables
Señor mío, tan satisfecho de sí mismo Yo soy este cuchillo
Tu mundo está empezando a arder Porque mi mundo hace tiempo que arde Esta vez no son los fuegos artificiales Tampoco las luces de Bengala
No lo conoces porque nunca has intentado conocer Tocar mi mundo
Tu casa tiene grandes ventanales de madera Pero estas ventanas están Todas cubiertas con rejas.
Te afeitas la cara con una cuchilla de afeitar Y aún oigo carcajadas de tus admiradores Antes de ponerte el traje y Antes de anudar la corbata Haces una jugada ideal del tenista Una jugada ideal con mano libre
Tengo para ti noticias no tan agradables Muy lujoso señor mío Yo soy esta hoja de afeitar
No son fake news Porque ya está probado Tu mundo está empezando a arder Igual porque mi mundo desde hace tiempo arde
Nie za miłe wiadomości
Idziesz przez miasto jak król Nie widać za wiele z twojej wysokości A ja mam dla Ciebie luksusowy panie Ja i cały świat Mamy dla ciebie Nie za miłe wiadomości.
Twój świat zaczyna płonąć Bo mój świat od dawna płonie Tym razem to nie fajerwerki To nie zimne ognie
Patrzysz na kuchenny nóż Nóż, którym kroisz mięso Zanim nadziejesz je na rożen Mam dla ciebie nie za miłe wiadomości
Zadowolony z siebie panie To ja jestem tym nożem
Twój świat zaczyna płonąć Bo mój świat od dawna płonie Tym razem to nie fajerwerki To nie zimne ognie
Nie znasz, bo nigdy nie próbowałeś poznać Dotknąć mego świata
Masz w domu duże drewniane okna ale te okna są całe w stalowych kratach.
golisz twarz maszynką na żyletki a ja ciągle słyszę rechot twoich wiernych wielbicieli Zanim włożysz garnitur i Zanim zawiążesz krawat Wykonasz idealny ruch jak tenista Idealny ruch swobodną ręką
Mam dla ciebie nie za miłe wiadomości Mój ty Luksusowy panie To ja jestem tą żyletką
To nie fake news Bo To już dowiedzione Twój świat zaczyna płonąć Tak jak mój świat od dawna płonie
Te protegeré de los miedos de la hipocondría, de las turbaciones que desde hoy encontrarás por tu vía. De las injusticias y de los engaños de tu tiempo, de los fracasos que por tu naturaleza normalmente atraerás.
Te aliviaré de los dolores y de tus cambios de humor, de las obsesiones, de tus manías.
Superaré las corrientes gravitacionales, el espacio y la luz para no hacerte envejecer.
Y curarás de todas las enfermedades, porque eres un ser especial, y yo, cuidaré de ti.
Vagaba por los campos de Tennessee, (cómo había llegado, quien sabe). No hay flores blancas para mí? Más veloces que águilas, mis sueños atraviesan el mar.
Te traeré sobre todo el silencio y la paciencia. Recorreremos juntos las vías que llevan a la esencia. Y perfumes de amor embriagarán nuestros cuerpos, la bonanza de agosto no calmará nuestros sentidos.
Tejeré tus cabellos como trenzas de un canto. Conozco las leyes del mundo, y te las regalaré.
Superaré las corrientes gravitacionales, el espacio y la luz para no hacerte envejecer.
Te salvaré de cada melancolía, porque eres un ser especial y yo cuidaré de ti… Yo sí, que cuidaré de ti.
https://youtu.be/UmE7nrfzcCo
Tłum. Ada Trzeciakowska
Pod moją opieką
Uchronię cię od lęków hipochondrii, od kłopotami, na które natkniesz się na drodze. Od niesprawiedliwości i obłudy naszych czasów i od niepowodzeń, które naturalnie przyciągniesz.
Uwolnię Cię od bólu i od wahań nastroju, od twoich urojeń i od obsesji.
Przezwyciężę siły grawitacji, pokonam przestrzeń i światło, dla ciebie, abyś zachowała młodość.
I zostaniesz uleczona z wszelkich chorób, ponieważ jesteś istotą wyjątkową, a ja zaopiekuję się tobą.
Zbłądziłem aż na pola Tennessee (jak się tam dostałem, nie wiem). Nie ma dla mnie białych kwiatów? Szybciej niż orły sny moje dotarły za morze.
Przyniosę ci także ciszę i cierpliwość. Pójdziemy razem ścieżkami, wprost do istoty rzeczy. A woń miłości odurzy nasze ciała, sierpniowa bryza nie ukoi zmysłów.
Włosy twoje splotę jak wątek piosenki. Znam zasady świata i podaruję je tobie.
Przezwyciężę siły grawitacji, pokonam przestrzeń i światło, dla ciebie, abyś zachowała młodość.
I wyleczę ci każdej melancholii, ponieważ jesteś istotą wyjątkową, a ja zaopiekuję się tobą, właśnie tak, zaopiekuję się tobą.
La Cura
Ti proteggerò dalle paure delle ipocondrie, dai turbamenti che da oggi incontrerai per la tua via. Dalle ingiustizie e dagli inganni del tuo tempo, dai fallimenti che per tua natura normalmente attirerai.
Ti solleverò dai dolori e dai tuoi sbalzi d’umore, dalle ossessioni delle tue manie.
Supererò le correnti gravitazionali, lo spazio e la luce per non farti invecchiare.
E guarirai da tutte le malattie, perché sei un essere speciale, ed io, avrò cura di te.
Vagavo per i campi del Tennessee (come vi ero arrivato, chissà). Non hai fiori bianchi per me? Più veloci di aquile i miei sogni attraversano il mare.
Ti porterò soprattutto il silenzio e la pazienza. Percorreremo assieme le vie che portano all’essenza. I profumi d’amore inebrieranno i nostri corpi, la bonaccia d’agosto non calmerà i nostri sensi.
Tesserò i tuoi capelli come trame di un canto. Conosco le leggi del mondo, e te ne farò dono.
Supererò le correnti gravitazionali, lo spazio e la luce per non farti invecchiare.
Ti salverò da ogni malinconia, perché sei un essere speciale ed io avrò cura di te … Io sì, che avrò cura di te.
Las hierbas. Yo me cortaré la mano derecha. Espera. Las hierbas. Tengo un guante de mercurio y otro de seda. Espera. ¡Las hierbas! No solloces. Silencio, que no nos sientan. Espera. ¡Las hierbas! Se cayeron las estatuas al abrirse la gran puerta. ¡¡Las hierbaaas!!
Primera obra del disco del 1996 que revolucionó flamenco. Poemas de F. García Lorca (del Poeta en Nueva York), música de Enrique Morente, Lagartija Nick y Leonard Cohen y mezcla de rock progresivo con flamenco.
Pierwszy utwór z ważnej płyty, plyty, która zmieniła oblicze flamenco w 1996. Wiersz F. Garcii Lorki (z tomiku Poeta w Nowym Jorku), muzyka legendy z Grenady cantaora Enrique Morente, Lagartija Nick i Leonarda Cohena plus muzyka fusion: flamenco połączone z rockiem progresywnym.
Trad. Ada Trzeciakowska
Omega (wiersz dla umarych)
Trawy. Prawą dłoń sobie utnę. Czekaj. Trawy. Rtęciową rękawicę mam z a drugą z jedwabiu. Czekaj. Trawy! Dość szlochów. Cisza, nie wyczują nas. Czekaj. Trawy! Runęły posągi drzwi się rozwarły. Traaawy!!
Transl. Paul Blackburn
Omega (poem for the dead)
Herbs. I’ll cut off my right hand. Hold it. The herbs. I have one glove of mercury & the other of silk. Hold it. The herbs! Don’t blubber. Keep quiet, they won’t sense us. Hold it. Herbs! The statues fell at the swinging wide of the great door. The herrrbs!!
¿Qué casa es esta? Sus cimientos tiemblan y en sus puertas se degüellan hermanos con hermanos. Aquí hay un papel para ti, Creonte, y para la heroica Antígona.
Nada ha cambiado durante miles de años. Las mismas ansias viejas, los mismos tristes deseos. Una vez perdido todo, por el pueblo derrocado, la soledad será tu castigo.
Mejor ten cuidado, Creonte, Creonte, jamás te dejaré en paz. Si quiero, puedo ser una rata y llegar al agujero más oscuro. Si quiero, puedo ser una cucaracha y sembrar entre tus huesos las flores de peste y anatemas. Te pude haber dado sombra en un día de estío, ser una amante tierna en medio de una noche fría.
Dices que no sé defenderme ¡Qué ironía del destino! Soy un diamante cristalino, tú sólo me sacas el brillo.
Kreon
What kind of home Has foundation that shake Where brothers cut throats With knives of hate There’s always a part for you, Kreon And for the hero Antygon
Nothing has changed For thousend of years The same old desires The same old greed Lose everything People turn from your throne You’ll face the end forever alone…
You’d better watch out Kreon, Kreon I’ll never give you A peaceful moment If I want, I’ll be a rat And find you in the darkest corner If I want, I’ll be a cockroach Crawl in your ear And poison your last hope I could be your shadow On a long hot day Be your lover in the middle of the night
You say I’m defenceless You must be joking I’m a rough diamond You are only shining me.
Kreon
Co to za dom, fundamenty w nim drżą Brat bratu gardło podrzyna Jest zawsze rola dla Kreona Jest heroiczna Antygona
Od tysiącleci nic się nie zmienia Te same żądze, te same pragnienia Gdy wszystko stracisz a lud się odwróci Za późno będzie, by do życia wrócić
Bój się teraz ty Kreonie Nie zaśniesz przeze mnie Gdy zechcę, będę szczurem Dotrę do ciebie przez najmniejszą dziurę Gdy zechcę będę karaluchem Będę ci szeptać przekleństwa do ucha A mogłam być cieniem w upalne południe Czułą kochanką w środku nocy
Mówisz, że jestem bez siły Ty chyba żartujesz Jestem twardym diamentem Ty go tylko szlifujesz
Una profunda reflexión sobre el paso del tiempo y cambio de la percepción y perspectiva que provoca el desengaño y la pérdida inscritas en nuestra existencia. El vídeo es una obra de arte que profundiza y refleja metafóricamente la decepción y la nostalgia.
Más allá del horizonte donde vivíamos cuando éramos jóvenes En un mundo de imanes y milagros Nuestros pensamientos deambulaban sin ataduras El toque de la campana de la división* ha comenzado
Siguiendo el Largo Camino, por debajo de la Senda ¿Todavía se reúnen en el Cruce?
Había una banda harapienta que seguía nuestros pasos Corriendo antes de que esos tiempos ahogaran nuestra fantasía Dejando a una miríada de diminutas criaturas que intentaban atarnos al suelo A una vida consumida por un lento decaer
La hierba era más verde Las luces más brillantes Rodeado de amigos Noches de maravillas incesantes
Mirando más allá de las brasas incandescentes de puentes cruzados Vislumbrando lo verde que era el otro lado Pasos dados hacia delante y sonámbulamente desandados Arrastrados por una marea interior
A más altura con la bandera desplegada Alcanzábamos con vértigo ese mundo soñado
Cargados por siempre del deseo y la ambición Persiste un anhelo por satisfacer Nuestros fatigados ojos siguen perdidos en el horizonte Aunque hayamos recorrido este camino tantas veces
La hierba era más verde Las luces más brillantes Los sabores más dulces Noches de maravillas incesantes Rodeado de amigos El rocío del alba brillando El agua fluyendo El río sin fin
Por siempre y para siempre
*Division Bell es también el nombre de la campana utilizada en el Parlamento del Reino Unido que indica que se va a llevar a cabo una votación. El baterista Nick Mason comentó más sobre esto en 1994, diciendo que «sí tenía algo de significado. Trata sobre que la gente tome decisiones, sí es o no es».
Tłum. Alexandrine
Wielkie nadzieje
Za linią horyzontu miejsca, gdzie żyliśmy gdy byliśmy młodzi, W świecie magnesów i cudów. Nasze myśli błądziły stale i bez granic, Oto rozbrzmiał Dzwon Podziału*.
Wzdłuż Długiej Drogi i dalej nabrzeżem, Czy oni wciąż się tam spotykają?
Istniała banda obdartusów, która podążała z naszymi krokami, Gnaliśmy, nim czas odebrał nam nasze marzenia, Zostawiając miriady stworzeń, próbujących przywiązać nas do ziemi, Do życia trawionego powolnym rozkładem.
Trawa była zieleńsza, Światło było jaśniejsze, Otoczeni przyjaciółmi, W pełne cudów noce.
Patrząc wstecz na żar płonących za nami mostów, Na przelotnie wspomnienie, jak zielono było tam po drugiej stronie, Kroczymy naprzód, lecz lunatykujemy wstecz, Ciągnięci mocą wewnętrznego pływu.
Na większej wysokości, z rozpostartą flagą, Osiągnęliśmy zawrotne szczyty, o jakich marzył świat.
Obarczeni na wieki pragnieniami i ambicją, Wciąż odczuwamy niezaspokojony głód. Nasze znużone oczy wciąż błądzą po horyzoncie, Mimo, że jest to droga, którą już tyle razy szliśmy.
Trawa była zieleńsza, Światło było jaśniejsze, Smak był słodszy, Noce zastanowień Otoczeni przyjaciółmi, Mgła świtu błyszczała, Woda płynęła Niekończącą się rzeką.
Na zawsze i bez końca
*Tekst mówi o przemijaniu i rozczarowaniu niespełnieniem młodzieńczych marzeń. Tytuł albumu «Division Bell», z którego pochodzi utwór, został zaczerpnięty z tekstu piosenki, a dzwon wzywający do głosowania w Izbie Gmin jest tutaj symbolem przemijającego beztroskiego dzieciństwa i zbliżającej się dorosłości. Więcej tu
High hopes
Beyond the horizon of the place we lived when we were young In a world of magnets and miracles Our thoughts strayed constantly and without boundary The ringing of the division bell had begun
Along the Long Road and on down the Causeway Do they still meet there by the CutThere was a ragged band that followed in our footsteps Running before times took our dreams away Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground To a life consumed by slow decay
The grass was greener The light was brighter With friends surrounded The nights of wonder
Looking beyond the embers of bridges glowing behind us To a glimpse of how green it was on the other side Steps taken forwards but sleepwalking back again Dragged by the force of some inner tide
At a higher altitude with flag unfurled We reached the dizzy heights of that dreamed of world
Encumbered forever by desire and ambition There’s a hunger still unsatisfied Our weary eyes still stray to the horizon Though down this road we’ve been so many times
The grass was greener The light was brighter The taste was sweeter The nights of wonder With friends surrounded The dawn mist glowing The water flowing The endless river
*Canción inspirada en el poema 45 Mercy Steet de Anne Sexton. Gabriel la compuso después de haber evitado un accidente aéreo. Igual que logró salvarse él, en la letra de la canción, plantea un final feliz para Anne que había cometido suicido 14 años antes, habiendo luchado durante toda su vida contra el trastorno bipolar, la hipocresía y superficialidad del mundo en el que vivía. Más sobre las circunstancias aquí.
Trad. Ada Trzeciakowska
Calle de la Misericordia
Mira hacia abajo las calles vacías, todo lo que ve son los sueños que se han hecho sólidos son los sueños hechos realidad
Todos los edificios, todos aquellos coches alguna vez eran solo un sueño en la mente de alguien
Ella imagina el cristal roto, imagina el vapor imagina un alma Sin grietas ni manchas
Cojamos el barco ya esperemos hasta la oscuridad cojamos el barco y esperemos hasta que llegue la oscuridad
No en los corredores de verde pálido ni grises suburbios en la fría luz del día
Allí, en medio de todo esto, las palabras tan vivas y solas sostienen como vértebras
Sueñas con la calle misericordia le das la vuelta a tu interior Sueñas con misericordia en los brazos de tu papá otra vez Sueñas con la calle misericordia ‘Juro que movieron esta señal’ Sueñas con misericordia en los brazos de tu papá
Sacas fuera los papeles de los cajones que se deslizan con suavidad tirando en la oscuridad de palabra tras palabra confiesas todos los secretos en la cálida caja de terciopelo Al sacerdote – él es el doctor Soportará el choque
Sueñas con la ternura -el temblor en las caderas- con besar los labios de Mary
Sueñas con la calle misericordia le das la vuelta a tu interior sueñas con misericordia en los brazos de tu papá otra vez Sueñas con la calle misericordia ‘Juro que movieron esta señal’ buscas misericordia en los brazos de tu papá
misericordia, buscas misericordia
Anne y su padre ya están en barco, remontando las aguas, remontando las olas sobre el mar
Tłum. Ada Trzeciakowska
Ulica Miłosierdzia
Spogląda w dół na puste ulice, wszystko co widzi to sny, które się nabrały kształtów sny, które stały się rzeczywistością
Wszystkie budynki, wszystkie te samochody kiedyś były tylko marzeniem w czyjejś głowie
Opisuje stłuczone szkło opisuje kłęby pary, opisuje duszę bez żadnej skazy ani pęknięcia
Weźmy już łódź poczekajmy do zmroku Weźmy łódź i poczekajmy, aż zapadnie zmrok.
Nie na tych bladozielonych korytarzy i szarych przedmieściach w chłodnym świetle dnia.
Tam, po środku tego wszystkiego, słowa, tak żywe i samotne, podtrzymują jak kręgi i kości.
Śniąc o ulicy miłosierdzia wywracasz wnętrze na drugą stronę Śnisz o miłosierdziu w ramionach taty jeszcze raz. Śniąc o ulicy miłosierdzia Przysięgam, że przestawili ten znak śnisz o miłosierdziu w ramionach taty
Wyciągasz papiery z szuflad, które ślizgają się gładko. wyszarpując w ciemności słowo za słowem wyznajesz wszystkie tajemnice w ciepłym aksamitnym pudełku, księdzu – on jest lekarzem, zniesie ten szok.
Śnisz o czułości – drżenie bioder, o całowaniu ust Mary
Śniąc o ulicy miłosierdzia wywracasz wnętrze na drugą stronę Śnisz o miłosierdziu w ramionach taty jeszcze raz. Śniąc o ulicy miłosierdzia Przysięgam, że przestawili ten znak szukasz miłosierdzia w ramionach taty
miłosierdzia, szukasz miłosierdzia.
Anne i jej ojciec są już razem w łodzi. przemierzają wody prują morskie fale.
Mercy Street
Looking down on empty streets, all she can see are the dreams all made solid are the dreams all made real
all of the buildings, all of those cars were once just a dream in somebody’s head
she pictures the broken glass, she pictures the steam she pictures a soul with no leak at the seam
lets take the boat out wait until darkness let’s take the boat out wait until darkness comes
nowhere in the corridors of pale green and grey nowhere in the suburbs in the cold light of day
there in the midst of it so alive and alone words support like bone
dreaming of mercy st. wear your inside out dreaming of mercy in your daddy’s arms again dreaming of mercy st. ’swear they moved that sign dreaming of mercy in your daddy’s arms
pulling out the papers from the drawers that slide smooth tugging at the darkness, word upon word confessing all the secret things in the warm velvet box to the priest-he’s the doctor he can handle the shocks
dreaming of the tenderness -the tremble in the hips of kissing Mary’s lips
dreaming of mercy st. wear your insides out dreaming of mercy in your daddy’s arms again dreaming of mercy st. ’swear they moved that sign looking for mercy in your daddy’s arms
mercy, mercy, looking for mercy
Anne, with her father is out in the boat riding the water riding the waves on the sea
¿Puedes caminar sobre el agua si yo, si tú y yo? Ya que tu sangre corre fría fuera de la realidad familiar ¿Puedes caminar sobre el agua si yo, si tú y yo? O no apartes la vista del camino y vive entre lo familiar, sin tú y yo Que brilla con puertas de oro a la vida real
Para nuestro amor es un fantasma que los demás no pueden vislumbrar Un peligro Cada sombra de nosotros la atenúas para que mantenga en secreto y oscuridad quiénes somos (Oh lo que me haces) Este amor será la muerte de mí Un peligro Ya que nuestro amor es un fantasma que los demás no pueden vislumbrar
Dimos un paseo a la cima de noche, tú y yo Para quemar un agujero en el viejo agarre de la realidad familiar Y la oscuridad se abría de par en par, hazlo o muérete Bajo una máscara de dominantes bermejos ojos
Tłum. Ada Trzeciakowska
To co znajome
Czy potrafisz chodzić po wodzie jeśli ja, jeśli ty i ja? Bo twoja krew płynie zimna poza znajomą codziennością Czy potrafisz chodzić po wodzie jeśli ja, jeśli ty i ja? Albo nie spuszczaj oczu z drogi i żyj wśród tego co znajome, bez ciebie i mnie które pobłyskuje złotymi bramami do prawdziwego życia
Dla naszej miłości jest duchem którego inni nie dostrzegają Niebezpieczeństwem Każdy cień nas czynisz bledszym by utrzymać w tajemnicy i ciemności czym jesteśmy (Och, co mi robisz) Ta miłość stanie się śmiercią mnie Niebezpieczeństwem Bo nasza miłość to duch, którego inni nie mogą dostrzec
Wspięliśmy się na szczyt nocą, ty i ja By wypalić dziurę w starym uścisku znajomej codzienności A ciemność rozwarła się na oścież, zrób to lub giń Pod maską z cynobru rzędy oczu
Familiar
Can you walk on the water if I, you and I? Because your blood’s running cold outside the familiar true to life Can you walk on the water if I, you and I? Or keep your eyes on the road and live in the familiar without you and I It glows with gates of gold to true life
For our love is a ghost that the others can’t see It’s a danger Every shade of us you fade down to keep them in the dark on who we are (Oh what you do to me) This love is gonna be the death of me It’s a danger Cause our love is a ghost that the others can’t see
We took a walk to the summit at night, you and I To burn a hole in the old grip of the familiar true to life And the dark was opening wide, do or die Under a mask of vermilion ruling eyes
Premiada con Óscar a la mejor canción original en 1968 (El caso Thomas Crown) a lo largo de los últimos 50 años fue versionada por decenas de artistas.
Trad. Ada Trzeciakowska
Los molinos de tu pensamiento
Girando Como un círculo en una espiral Como una rueda dentro de una rueda Sin principio y sin final en un bucle circular Como una bola de nieve que baja de una montaña O un globo de carnaval Como un carrusel que gira veloz Dando vueltas alrededor de la luna
Como un reloj cuyas manecillas barren Los minutos pasados de la esfera Y el mundo es como una manzana Girando silenciosamente en el espacio Como los círculos que encuentras En los molinos de viento de tu pensamiento
Como un túnel al que sigues Hacia un túnel en sí mismo Excavando hacia una cueva que jamás ha visto el sol Como una puerta que sigue girando En un sueño medio olvidado Como las ondas de un guijarro Que alguien ha tirado al arroyo
Como un reloj cuyas manecillas barren Los minutos pasados de la esfera Y el mundo es como una manzana Girando silenciosamente en el espacio Como los círculos que encuentras En los molinos de viento de tu pensamiento
Llaves que tintinean en el bolsillo Palabras que retumban en la cabeza ¿Por qué el verano se acaba tan pronto? ¿Era algo que dijiste? Amantes caminando por la orilla dejan huellas en la arena ¿Era el sonido de unos tambores distantes O son los dedos marcando el compás? Fotos colgando en el pasillo Y el fragmento de una canción Nombres y rostros medio recordados Pero, ¿a quién pertenecen? Y cuando ya sabías que era el final De repente te diste cuenta De que las hojas de otoño cambiaban Al color de su cabello
Como un círculo en una espiral Como una rueda dentro de una rueda Sin principio y sin final en un bucle circular Mientras las imágenes se desenvuelven Como los círculos que encuentras En los molinos de viento de tu pensamiento.
Tłum. BasiaBijou
Wiatraki myśli
W kółko, Jak obrót spirali Jak koło wewnątrz koła Bez początku i bez końca W wiecznym kołowrotku Jak śnieżna kula spadająca z góry Albo karnawałowy balonik Jak karuzela, która rozkręca Pierścienie gnające wokół księżyca
Jak wskazówki zegara zmiatające Minione minuty z jego tarczy A świat jest niczym jabłko Wirujące bezgłośnie w kosmosie Jak kręgi, na które trafiasz W wiatrakach twoich myśli
Tak jak tunel, co cię wiedzie Do tunelu w sobie samym Wydrążony do jaskini W której słońce nigdy nie świeciło Jak wciąż obracające się drzwi W na wpół zapomnianym śnie Lub jak falki od kamyka Który ktoś ciska do strumyka
Jak wskazówki zegara zmiatające Minione minuty z jego tarczy A świat jest niczym jabłko Wirujące bezgłośnie w kosmosie Jak kręgi, na które trafiasz W wiatrakach twoich myśli
Klucze dzwoniące ci w kieszeni Słowa brzęczące w twojej głowie Dlaczego lato mija tak szybko? Czy to coś, co powiedziałeś? Kochankowie idąc brzegiem Zostawiają ślady stóp na piasku Czy to dźwięk odległego bębnienia Czy po prostu palce twej dłoni ? Fotografie wiszące w przedpokoju Albo urywek piosenki Na wpół pamiętane imiona i twarze Lecz do kogo one należą? Gdyś już wiedział, że to koniec Nagle dotarło do ciebie Że jesienne liście zmieniły się Pod kolor jej włosów
Jak obrót spirali Jak koło wewnątrz koła Bez początku i bez końca W wiecznym kołowrotku Jak odwijane obrazy Jak kręgi, na które trafiasz W wiatrakach twoich myśli
The Windmills of Your Mind
Round, Like a circle in a spiral, Like a wheel within a wheel Never ending or beginning On an ever-spinning reel, Like a snowball down a mountain Or a carnival balloon, Like a carousel that’s turning Running rings around the moon,
Like a clock whose hands are sweeping Past the minutes of its face And the world is like an apple Whirling silently in space Like the circles that you find In the windmills of your mind
Like a tunnel that you follow To a tunnel of its own Down a hollow to a cavern Where the sun has never shone, Like a door that keeps revolving In a half-forgotten dream, Or the ripples from a pebble Someone tosses in a stream,
Like a clock whose hands are sweeping Past the minutes on its face. And the world is like an apple Whirling silently in space, Like the circles that you find In the windmills of your mind.
Keys that jingle in your pocket Words that jangle in your head Why did summer go so quickly? Was it something that you said ? Lovers walk along a shore And leave their footprints in the sand Was the sound of distant drumming Just the fingers of your hand ? Pictures hanging in a hallway Or the fragments of a song Half-remembered names and faces But to whom do they belong? When you knew that it was over You were suddenly aware That the autumn leaves were turning To the colour of her hair
Like a circle in a spiral Like a wheel within a wheel Never ending or beginning On an ever-spinning reel As the images unwind Like the circles that you find In the windmills of your mind
Adaptación de Eddy Marnay
Les Moulins de mon cœu
Comme une pierre que l’on jette dans l’eau vive d’un ruisseau Et qui laisse derrière elle des milliers de ronds dans l’eau Comme un manège de lune avec ses chevaux d’étoiles Comme un anneau de Saturne, un ballon de carnaval Comme le chemin de ronde que font sans cesse les heures
Le voyage autour du monde d’un tournesol dans sa fleur Tu fais tourner de ton nom tous les moulins de mon cœur
Comme un écheveau de laine entre les mains d’un enfant Ou les mots d’une rengaine pris dans les harpes du vent Comme un tourbillon de neige, comme un vol de goélands Sur des forêts de Norvège, sur des moutons d’océan
Comme le chemin de ronde que font sans cesse les heures Le voyage autour du monde d’un tournesol dans sa fleur Tu fais tourner de ton nom tous les moulins de mon cœur
Ce jour-là, près de la source, Dieu sait ce que tu m’as dit Mais l’été finit sa course, l’oiseau tomba de son nid Et voilà que sur le sable nos pas s’effacent déjà Et je suis seul à la table qui résonne sous mes doigts Comme un tambourin qui pleure sous les gouttes de la pluie Comme les chansons qui meurent aussitôt qu’on les oublie Et les feuilles de l’automne rencontrent des ciels moins bleus Et ton absence leur donne la couleur de tes cheveux
Une pierre que l’on jette dans l’eau vive d’un ruisseau Et qui laisse derrière elle des milliers de ronds dans l’eau Aux vents des quatre saisons, tu fais tourner de ton nom Tous les moulins de mon cœur
Faye Dunaway y Steve McQueen en El caso Thomas Crown.
Te ves diferente cada vez que llegas De la espuma de cresta salada Tu piel brillando suavemente a la luz de luna. Parte pez, parte delfín, parte cría de cachalote ¿Acaso soy tuyo y tú eres mía para que juguemos así? Bromas aparte, ebria eres maravillosa, ebria por lo general me gustas más De madrugada me caes casi bien
Pero no puedo entenderte tan distinta por la mañana Cuando llega la hora de jugar a ser humano por un momento, por favor, sonríe Serás diferente en primavera, lo sé, Eres una criatura marina estacional, como la estrella de mar que se deja llevar por la marea Y mientras tu sangre corre al encuentro de la próxima luna llena Tu locura concuerda agradablemente con la mía Tu lunatismo concuerda perfectamente con el mío, tan mío
No estamos solos
Sea song (lyric)
You look different every time you come From the foam-crested brine It’s your skin shining softly in the moonlight Partly fish, partly porpoise, partly baby sperm whale Am I yours? Are you mine to play with? Joking apart, when you’re drunk you’re terrific when you’re drunk I like you mostly late at night you’re quite alright
But I can’t understand the different you in the morning When it’s time to play at being human for a while, please smile You’ll be different in the Spring, I know You’re a seasonal beast like the starfish that drift in with the tide, with the tide So until your blood runs to meet the next full moon You’re madness fits in nicely with my own, with my own Your lunacy fits neatly with my own, my very own
We’re not alone
Sea song
Wyglądasz inaczej za każdym razem, gdy Przybywasz z piany słonej fali, Twoja skóra świeci delikatnie w świetle księżyca. Trochę ryba, trochę morświn, trochę mały kaszalot. Czy ja jestem twój, czy ty jesteś moja żeby w to grać? Żarty na bok, kiedy jesteś pijana, jesteś wspaniała, Kiedy jesteś pijana, przeważnie Cię lubię Późno w nocy, jesteś całkiem w porządku.
Ale nie mogę zrozumieć tak innej Ciebie rano Kiedy nadchodzi czas, żeby być człowiekiem na chwilę, proszę uśmiechnj się. Będziesz inna na wiosnę, wiem, jesteś migrującym stworzeniem jak rozgwiazda, co płynie z prądem. Więc dopóki twoja krew płynie na spotkanie następnej pełni księżyca, Twóje szaleństwo wpasowuje się ładnie w moje własne. Twój obłęd idealnie wpasowuje się w mój, w mój własny.
En Viena hay diez muchachas, un hombro donde solloza la muerte y un bosque de palomas disecadas. Hay un fragmento de la mañana en el museo de la escarcha. Hay un salón con mil ventanas. ¡Ay, ay, ay, ay! Toma este vals con la boca cerrada.
Este vals, este vals, este vals, de sí, de muerte y de coñac que moja su cola en el mar.
Te quiero, te quiero, te quiero, con la butaca y el libro muerto, por el melancólico pasillo, en el oscuro desván del lirio, en nuestra cama de la luna y en la danza que sueña la tortuga. ¡Ay, ay, ay, ay! Toma este vals de quebrada cintura.
En Viena hay cuatro espejos donde juegan tu boca y los ecos. Hay una muerte para piano que pinta de azul a los muchachos. Hay mendigos por los tejados. Hay frescas guirnaldas de llanto. ¡Ay, ay, ay, ay! Toma este vals que se muere en mis brazos.
Porque te quiero, te quiero, amor mío, en el desván donde juegan los niños, soñando viejas luces de Hungría por los rumores de la tarde tibia, viendo ovejas y lirios de nieve por el silencio oscuro de tu frente. ¡Ay, ay, ay, ay! Toma este vals del «Te quiero siempre».
En Viena bailaré contigo con un disfraz que tenga cabeza de río. ¡Mira qué orilla tengo de jacintos! Dejaré mi boca entre tus piernas, mi alma en fotografías y azucenas, y en las ondas oscuras de tu andar quiero, amor mío, amor mío, dejar, violín y sepulcro, las cintas del vals.
Trad. Leonard Cohen
Take This Waltz
Now in Vienna there’s ten pretty women There’s a shoulder where Death comes to cry There’s a lobby with nine hundred windows There’s a tree where the doves go to die There’s a piece that was torn from the morning And it hangs in the Gallery of Frost Ay, Ay, Ay, Ay Take this waltz, take this waltz Take this waltz with the clamp on its jaws
Oh I want you, I want you, I want you On a chair with a dead magazine In the cave at the tip of the lily In some hallways where love’s never been On a bed where the moon has been sweating In a cry filled with footsteps and sand Ay, Ay, Ay, Ay Take this waltz, take this waltz Take its broken waist in your hand
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz With its very own breath of brandy and Death Dragging its tail in the sea
There’s a concert hall in Vienna Where your mouth had a thousand reviews There’s a bar where the boys have stopped talking They’ve been sentenced to death by the blues Ah, but who is it climbs to your picture With a garland of freshly cut tears? Ay, Ay, Ay, Ay Take this waltz, take this waltz Take this waltz it’s been dying for years
There’s an attic where children are playing Where I’ve got to lie down with you soon In a dream of Hungarian lanterns In the mist of some sweet afternoon And I’ll see what you’ve chained to your sorrow All your sheep and your lilies of snow Ay, Ay, Ay, Ay Take this waltz, take this waltz With its «I’ll never forget you, you know!»
This waltz, this waltz, this waltz, this waltz …
And I’ll dance with you in Vienna I’ll be wearing a river’s disguise The hyacinth wild on my shoulder, My mouth on the dew of your thighs And I’ll bury my soul in a scrapbook, With the photographs there, and the moss And I’ll yield to the flood of your beauty My cheap violin and my cross And you’ll carry me down on your dancing To the pools that you lift on your wrist Oh my love, Oh my love Take this waltz, take this waltz it’s yours now. It’s all that there is
Tłum. Maciej Zembaty
Weź ten walc
Dziesięć ładnych kobiet jest w Wiedniu I jest ramię, gdzie Śmierć płacze rzewnie I przedsionek, co ma okien dziewięćset I jest drzewo cmentarne gołębic Jest tam także strzęp szary poranka Który wisi w Mroźnej Galerii Aj, aj, aj, aj. Weź ten walc, weź ten walc Weź ten walc z klamerką na szczękach
Ach, chcę ciebie, chcę ciebie, chcę ciebie Na krześle z gazetą nieżywą I w pieczarze na lilii koniuszku W korytarzu, gdzie miłości nie było Na tym łóżku, gdzie księżyc się poci W krzyku pełnym kroków i piasku Aj, aj, aj, aj. Weź ten walc, weź ten walc Jego talię pękniętą weź w ręce
Ten walc, ten walc, ten walc Z oddechem pachnącym koniakiem i Śmiercią Zanurza w morzu swój ogon
Koncertowa sala jest w Wiedniu Gdzie twe usta miały tysiąc recenzji I jest bar pełen chłopców milczących Których blues skazał na karę śmierci Któż to wspina się do twego portretu Z wieńcem ze świeżo ściętych łez ? Aj, aj, aj, aj. Weź ten walc, weź ten walc On umiera od lat, więc go weź
Jest tam strych, gdzie bawią się dzieci I gdzie z tobą położę się wnet W sennym świetle węgierskich latarni W jakiś słodki wieczór we mgle I zobaczę, co przykułaś do smutku Wszystkie owce i lilie jak śnieg Aj, aj, aj, aj. Weź ten walc razem z tym: «Nie zapomnę cię nigdy, ty wiesz»
Ten walc, ten walc, ten walc Z oddechem pachnącym koniakiem i Śmiercią Zanurza w morzu swój ogon
I zatańczę z tobą w Wiedniu Będę kostium miał rzeki na sobie Bujny hiacynt na moim ramieniu Moje usta na rosie twych ud I pogrzebię mą duszę w albumie Pełnym fotografii i mchu W twego piękna powodzi zajęczą Moje tanie skrzypce i krzyż Poprowadzisz mnie w tańcu daleko Do sadzawek, które nosisz na ręce Ukochana, ukochana. Weź ten walc, weź ten walc Jest już twój, nie ma tu nic więcej
Tłum. Roman Kołakowski
To ten walc
Dziesięć Muz mieszka w Wiedniu Carskim Piją w knajpce gdzie Śmierć roni łzy W labiryncie świec tysiąc się pali Groby ptaków ukryte są w nim Arcydzieła nie mieszczą się w ramy I na strzępy je rwie mroźny wiatr. Graj! Ajajaj… To to ten walc! To ten walc! Walcz z tym walcem i szczękę mu złam
Tak cię pragnę, tak pragnę, tak pragnę Brudny pokój gazety sprzed lat I podłoga co łąką się zdaje Dla miłości bezradnej jak ja Na pościeli gdzie księżyc udaje Że ma zawał, by wzbudzić twój żal. Graj! Ajajaj… Ten walc! To ten walc! Walcz z tym walcem, kręgosłup mu złam!
Ten walc, ten walc, ten walc! Jego oddech to Ból Alkoholu i Śmierć – Wlecze za morza swój tren
Bal w Operze trwa w Wiedniu Carskim Ach kobiety… Ach wino… Ach śpiew… I speluny gdzie piją skazani Kochankowie na bluesa i śmierć Pewna stara kobieta chce łzami Obmyć z kurzu na zdjęciu twą twarz. Graj! Ajajaj… To ten walc! To ten walc! Wybacz mu – on umiera od lat
Dziwne miejsce pokazać ci mogę Stary strych gdzie zatrzymał się czas Jestem małą dziewczynką z lampionem Do snu Cygan na skrzypcach mi gra A marzenia bieleją od smutku Są jak owce, jak lilie, jak mgła. Graj! Ajajaj… Ten walc! To ten walc! Walcz z tym walcem – zapomnieć mi daj!
Ten walc, ten walc, ten walc, ten walc! Jego oddech to Ból Alkoholu i Śmierć – Wlecze za morza swój tren!
Z tobą chcę tańczyć w Wiedniu Cesarskim Wabię cię jak syrena z dna mórz W butonierce masz półdziki hiacynt Z półuśmiechem go biorę do ust A ty mnie leciuteńko odrywasz Od przepaści, od zmysłów, od zła. Graj! Ajajaj… Ten walc! Ten walc! Walcz z tym walcem – bo przecież to ja!
Saturno azota con el frío a la Tierra El hielo se desliza dentro de mi corazón se instala cómodamente en el ojo mientras refrigera los sueños
El tiempo me corroe a partir de los pies en silencio trotando va a por el vecino Apaga los brillos, ahoga las palabras Esconde en la manga las alegrías
Y sin embargo, el frenesí se extiende por los planetas que se ríen, se ríen sin parar.
Observo en el espejo a mis amigos algo más diminutos, algo más sumisos se deshacen en medias sonrisas, medios sueños, gestos y poses insignificantes
La vida pasa sin prisa, sin sonrisas y sin tristezas, sin pecados y sin miedos, sin alegrías, sin odios, sin amor.
Szał niebieskich ciał
Saturn zimnem Ziemię smaga Lód się w moje serce wkrada W oku chętnie się sadowi I marzenia moje chłodzi
Czas od pięt mnie cicho zjada Truchtem biegnie do sąsiada Gasi blaski dusi słowa Radość do rękawa chowa
A planety szaleją, szaleją, szaleją i śmieją się, śmieją się, śmieją A planety szaleją, szaleją, szaleją i śmieją się, śmieją się, śmieją
Patrzę w lustro na przyjaciół Jacyś mniejsi pokorniejsi W półuśmiechach, w półmarzeniach W gestach, pozach bez znaczenia
Życie płynie bez pośpiechu Bez uśmiechu i bez grzechu Bez smutku, strachu, bez radości Bez nienawiści, bez miłości
Si Dios fuese huevo, si el seis fuese el nueve… Si el tiempo nunca fuese medido, sino matado en los jardines de las delicias cultivados por nosotros. Si nunca hubiéramos tomado nada, solo dado. Si supiéramos perdonar, olvidar y reorganizar los patrones. Si nunca hubieras lanzado la piedra o desintegrado el átomo o comido la manzana… Si… Si yo hubiera quedado solo, encadenado sin sentir nada, sin poder ver nada dentro de mi cabeza… Si hubiéramos compartido, en vez de almacenar solamente. Si nunca hubiéramos vivido… Si… Si un día hubiéramos… Si nunca, nunca jamás tocamos la tierra, sino volamos sin destino, lloramos sin motivo y nos perdemos aunque sea por un segundo en la belleza de todo aquello… Entonces a lo mejor en la próxima vida podríamos ser delfines.
Mi montaje, adaptación de esta canción: he compilado fragmentos de Escenas de «The tree of life» de Terrence Malick (2011), «Altered States» de Ken Russell (1980), «Encounters at the End of the World» de Werner Herzog (2007).
Ewolucja
Gdyby Bóg był jajkiem, gdyby szóstka była dziewiątką… Gdyby nie mierzyć czasu, tylko zabijać go w ogrodach rozkoszy przez nas zasadzonych. Gdybyśmy niczego nie brali, tylko dawali… Gdybyśmy umieli przebaczyć, zapomnieć i stworzyć nowe wzorce. Gdybyś nie cisnął tego kamienia nie rozszczepił jądra atomu nie zjadł jabłka… Gdyby… Gdybym pozostał samotny w kajdanach, nic nie widząc, nic nie czując… Gdybyśmy dzielili się z innymi, zamiast gromadzić. Gdybym nigdy nie żył. Gdyby… Gdybyśmy… Gdybyśmy nigdy, przenigdy nie dotykali ziemi lecz latali bez celu, płakali bez przyczyny i zatracili się choćby na sekundę w pięknie tego wszystkiego… Wtedy może w następnym życiu bylibyśmy delfinami.
Evolution
If God was egg, if six were nine… If time was never measured, only killed in pleasure gardens of our making. If we’d never taken anything, but only given… If we could forgive, forget and rearrange the patterns. If you’d never thrown a stone or split the atom ate the apple… if… If I’d stayed alone in shackles feeling nothing, seeing nothing in my head… If we’d shared instead of just collecting. If we’d never lived… If… If we’d ever… If we never never, never land but fly without a destination, cry without a cause, and lose ourselves for just a second at the beauty of it all… Then maybe in the next life we’d be dolphins.
Segunda versión del vídeo, en negativo y retoque posterior de los colores.
