Inger Christensen

1935-2009, Dinamarca

Trad. Francisco J. Uriz

Alfabeto (frag. 10, I)

la noche de junio existe, la noche de junio existe,
el cielo por fin como elevado a las alturas celestes
y al mismo tiempo descendido tan delicadamente
         como cuando
los sueños pueden vislumbrarse antes de ser soñados;
         un espacio como
esfumado, como saturado de blancura, un repique

intemporal de rocío e insectos, y nadie en
este verano fugitivo, nadie comprende que
el otoño existe, el regusto y la reflexión
existen, sólo esas vertiginosas filas
de ultrasonidos inquietos y la oreja de jade
del murciélago vuelta hacia el tictac de la niebla;

nunca había sido tan hermosa la inclinación del
         globo terráqueo
nunca las noches blancas como el zinc tan blancas,

tan indefensamente disueltas, suavemente ionizadas
blancas, y nunca el límite de la invisibilidad tan casi
rozado; junio, junio, tus escaleras de Jacob
existen, tus bichos durmientes y sus sueños de sueño
existen, un revoloteo de gérmenes galácticos entre
la tierra tan terrenal y el cielo tan celestial,
el valle de lágrimas sereno, muy sereno, y el llanto
hundido, hundido, como las aguas freáticas de nuevo

bajo tierra; la Tierra, la Tierra en su órbita
alrededor del sol existe; la Tierra en su ruta
por la Vía Láctea existe; la Tierra en camino
con su cargamento de jazmines, con jaspe y hierro,
telones de acero, presagios y júbilo, con besos de Judas
dados promiscuamente e ira virginal
en las calles, Jesús de sal; con la sombra de la jacaranda
sobre el agua del río, con halcones, cazabombarderos
y enero en el corazón, con el pozo Fonte Gaia
de Jacopo della Quercia en Siena y con julio
pesado como una bomba? con cerebros hogareños,
con dolencia cardíaca y cedacillo y fresas,
con las raíces de la casuarina en la tierra cansada de
         la tierra

la Tierra que Yaiádeva canta en su poema místico
del siglo XII; la Tierra con la línea
azul costera de la conciencia y con nidos donde
la garza real existe con su espalda
gris azulada y encorvada existe, o el avetorillo común
         existe, misterioso
y tímido, o el martinete, la garceta existen,
y las variaciones en el aleteo del acentor común, grullas
y palomas; la Tierra con Jalandhar, Jabalpur y
Jungfrau existe, con Jotunheimy Jura
existe, con Jabrony Jambo, Jogjakarta
existe, con corrimientos de tierras, fumaria existe,
con masas de agua, masas de tierra, terremotos existe,
con Judenburg, Johannesburgo, la Jerusalén de Jerusalén

Fotografías de Tamara Dean

Tłum. Bogusława Sochańska

Alfabet (10, frgm. 1)

jasność czerwcowej nocy istnieje, jasność czerwcowej nocy,
niebo nareszcie jakby wzniesione na niebiańskie
wysokości i zarazem chylące się tak tkliwie jak w chwilach
gdy widzisz sny, nim ci się przyśnią; przestrzeń jakby
omdlała, jak nasycona bielą, bezbrzeżne

dźwięczenie owadów i rosy, i nikt
w to szybujące lato nie pojmuje że
istnieje elegia jesieni, zaduma, posmak;
tylko te oszalałe serie rozedrganych
ultradźwięków istnieją i jadeitowe ucho
nietoperza zwrócone ku tykającej mgle;
nigdy przechylenie globu nie było tak cudowne,
nigdy cynkowej bieli noce tak biale,

tak bezbronnie rozproszone, łagodnie zjonizowane
białe, i nigdy granica niewidzialności tak niemal
dotykalna; czerwcu, czerwcu, twoje drabiny Jakubowe
istnieją, twoje śpiące stworzenia i ich sny
istnieją, plankton galaktycznych zarodków między
ziemią tak ziemską i niebem tak niebiańskim,
dolina płaczu cicha, tak cicha, i płacz
co jak wody gruntowe na powrót wsiąkł

w ziemię; Ziemia; Ziemia krążąca
wokół Słońca istnieje; Ziemia w wędrówce
przez Drogę Mleczną; Ziemia w drodze
z bagażem jaśminów, jaspisu i żelaza, żelaznych
kurtyn, znaków i wiwatów, Judaszowych pocałunków
rozdawanych na prawo i lewo i dziewiczej złości na
ulicach, Ziemia z Jezusem z soli, cieniem jakarandy
nad rzeką, z jastrzębiami, jazgotem myśliwców,
Ziemia ze styczniem w sercu, z fontanną Fonte Gaia
Jacopa della Quercia w Sienie i z lipcem
ciężkim jak bomba; Ziemia z lokalnymi mózgami,
wadami serca, jaskrami i jagodami,
z korzeniami jodeł w zmęczonej ziemią ziemi

Ziemia, którą w dwunastym wieku w mistycznym
wierszu opiewał Dżajadewa; Ziemia z błękitną
linią brzegową świadomości i gniazdami w których
istnieją czaple o szaroniebieskim łukowatym
grzbiecie lub bączki, tajemnicze
i nieśmiałe, albo ślepowrony, czaple nadobne
i rytm trzepotu skrzydeł jaskółek, jerzyków
gołębi; Ziemia z Dźalandharem, Džabalpurem
i Jungfrau istnieje, z Jotunheim Jurą
Jabronem i Jambo, z Yogyakartą
istnieje, z burzami pyłowymi jeżynami
masami wód i lądów, trzęsieniami istnieje,
z Judenburgiem, Johannesburgiem, Jerozolimą Jerozolimy

Transl. Susanna Nied

Alphabet (10, part I)

June nights exist, June nights exist,
the sky at long last as if lifted to heavenly
heights, simultaneously sinking, as tenderly as
when dreams can be seen before they are dreamed; a space
as if dizzied, as if filled with whiteness, an hourless

chiming of insects and dew, and no one in
this gossamer summer, no one comprehends that
early fall exists, aftertaste, afterthought;
just these reeling sets of restless ultrasounds
exist, the bat’s ears of jade
turned toward the ticking haze;
never has the tilting of the planet been so pleasant,
never the zinc-white nights so white,

so defencelessly dissolved, gently ionized and
white, never the limit of invisibility so nearly
touched; June, June, your Jacob’s ladders,
your sleeping creatures and their dreams exist,
a drift of galactic seed between
earth so earthly and sky so heavenly,
the vale of tears so still, so still, and tears
sinking, sinking like groundwater back

into earth; Earth; Earth in its trajectory
around the sun exists, Earth on its journey
along the Milky Way, Earth on its course with
its cargo of jasmine, jasper, iron,
iron curtains, omens, jubilation, Judas’s kiss
kissed right and left, and virgin anger in
the streets, Jesus of salt; with the shadow of the
jacaranda over the river, with gyrfalcons, jet planes,
and January in the heart, with Jacopo della Quercia’s
well Fonte Gaia in Siena and with July
heavy as a bomb, with domestic brains
heart defects, quaking grass and strawberries
the ironwood‘s roots in the earthworn earth

Earth sung by Jayadeva in his mystical
poem from the 12th century, Earth with
the coastline of consciousness blue, with nests where
fisherbird herons exist, with their grey-blue arching
backs, or where bitterns exist, cryptic
and shy, or night herons, egrets,
with the wingbeat variations of hedge sparrows, cranes
and doves; Earth exists with Jullundur, Jabalpur and
the Jungfrau, with Jotunheim, the Jura,
with Jahrun, Jambo, Jogjakarta,
with duststorms, Dutchman’s breeches
with water and land masses jolted by tremors
with Judenburg, Johannesburg, Jerusalem’s Jerusalem

Alfabet (10, I)

juninatten findes, juninatten findes,
himlen omsider som løftet til himmelske
højder og samtidig sænket så ømt som når
drømme kan ses før de drømmes; et rum som
besvimet, som mættet med hvidhed, en timeløs

kimen af dug og insekter, og ingen i
denne flyvende sommer, ingen begriber at
efteråret findes, eftersmagen og eftertanken
findes, kun disse rastløse ultralydes
svimlende rækker findes og flaggermusens
jadeøre vendt mot den tikkende dis;
aldrig var jordklodens hældning så dejlig,
aldrig de zinkhvide nætter så hvide,

så værgeløst opløste, mildt ioniserede
hvide, og aldrig usynlighedsgrændsen så næsten
berørt; juni, juni, dine jakobsstiger
findes, dine sovende kræ og deres søvndrømme
findes, et svæv af galaktiske kim mellem
jorden så jordisk og himlen så himmelsk,
jammerdalen stille, så stille, og gråden
sunket ned, sunket ned, som grundvand igen

i jorden; Jorden; Jorden i sit omløb
om Solen findes; Jorden på sin rute
gennem Mælkevejen findes; Jorden på vej
med sin last af jasminer, med jaspis og jern,
med jerntæpper, jærtegn og jubel, med Judaskys
kysset i flæng og jomfruelig vrede i
gaderne, Jesus af salt; med jacarandatræets
skygge over flodvandet, med jagtfalke, jagerfly
og januar i hjertet, med Jacopo della Quercias
brønd Fonte Gaia i Siena og med juli
så tung som en bombe; med hjemlige hjerner,
med hjertefeil og hjertegræs og jordbær,
med jerntræets rødder i den jordtrætte jord

Jorden Jayadeva besynger i sit mystiske
digt fra det 12. århundrede; Jorden med
bevidsthedens kystlinie blå og med reder hvor
fiskehejren findes, med sin gråblå hvælvede
ryg, eller dværghejren findes, kryptisk
og sky, eller nathejren, siljehejren findes,
og graden af vingeslag hos jernspurve, traner
og duer; Jorden med Jullundur, Jabalpur og
Jungfrau findes, med Jotunheim og Jura
findes, med Jabron og Jambo, Jogjakarta
findes, med jordfygning, jordrøg findes,
med vandmasser, landmasser, jordskælv findes,
med Judenburg, Johannesburg, Jerusalems Jerusalem




Inger Christensen

1935-2009, Dinamarca

Trad. Francisco J. Uriz

ESO

EL ESCENARIO                                                         conexidades

… si l’Être est caché,  
cela même est un trait de l’Être  
M. MERLEAU-PONTY

1
Según se va describiendo el escenario  
se hace cada vez más evidente que  
no se describe sino que se oculta  
Por ejemplo, la palabra desierto es  
en sí misma un desmentido de sí misma  
(de sí misma un desmentido en sí misma)
Y cuando se dice que las palabras vuelan  
(como pájaros que llenan un espacio  
que desaparece interminablemente)  
seguro que es para ocultar el hecho
de que las palabras no forman una unidad  
con el mundo que describen.
Las palabras no tienen alas.
Y no tienen flores ni las tendrán  
pero cogen las eventuales flores  
y las colocan en un jardín
que a su vez ellas vuelven a colocar  
en una imagen de un jardín  
que a su vez vuelven a colocar  
en una imagen, etc.
Las palabras se quedan donde están
mientras el mundo desaparece
Esto es una crítica del idioma que usamos
Porque es una crítica de las circunstancias objetivas.  
 

Avec comme pour langage  
rien qu’un battement aux cieux  
STÉPHANE MALLARMÉ

2
Lo que se escribe es siempre otra cosa
Y lo que se describe es de nuevo otra cosa  
Entre ambos está lo indescrito
que tan pronto como es descrito  
abre nuevos territorios indescritos  
Es indescriptible
Aunque la oscuridad esté definida por luz  
y la luz por oscuridad  
siempre queda un resto fuera.
Y aunque este resto «sea definido”  
como jardines arrasados
detrás de las verjas de hierro que crecen
siempre queda la lógica
Pero aunque la lógica no esté definida
sino oculta bajo capas de jardines
pintada de jardín a jardín
queda siempre una inquietud
una desesperación
un pulso sin cuerpo
Esto es una crítica del cuerpo
porque es una crítica de la vida.
  
(…)  

vous êtes déjà mortes au monde
SADE

4
«Yo” no tengo ganas de más decorados  
«Yo” no tengo ganas de más anécdotas
                                    sobre montañas pintadas  
«Yo” no quiero ver surgir más universos
                                    dentro de los límites de lo sensato  
«Yo” no quiero oír más alarmas de incendios  
                                    cada vez que sale el sol  
 
«Yo” no quiero desaparecer  
«Yo” soy la que ha escrito lo anterior
                                    y la que escribe lo siguiente  
«Yo” no quiero hacer como si estuviese muerta  
Tengo miedo
Esto es una crítica de toda «poética”
porque es una crítica del miedo ante la impotencia fáctica

 les causes sont peut-être  
inutiles aux effets
SADE

5
He tratado de relatar un mundo que no existe  
para que existiese. El aire que está inmóvil en el aire  
sobre los campos de los alrededores de la ciudad a los que ya no voy.  
La alegría de una distancia a la que te has acostumbrado. El sosiego  
         de una
desazón a la que te has acostumbrado. Como durante fiebre alta  
el júbilo de que no significas nada.
 
He tratado de mantener el mundo a distancia. Ha sido fácil.
Estoy acostumbrada a mantener el mundo a distancia. Soy foras-
tera. Como mejor me encuentro es siendo forastera. De esa manera  
me olvido del mundo. De esa manera ya no lloro ni me encolerizo  
más. De esa manera el mundo se vuelve blanco e indiferente.
 
Y yo camino por cualquier parte. Y permanezco completamente inmóvil.
De esa manera me acostumbro a estar muerta.
 
Esto es una crítica del poder del hombre sobre el idioma  
porque es una crítica del poder del idioma sobre el hombre.  
 
(…)

… la pleine réalité : J’imagine  
le début d’un livre…
PHILIPPE SOLLERS 

8
La felicidad es el cambio que me ocurre  
cuando describo el mundo  
Le ocurre al mundo
La felicidad es el cambio que me ocurre  
cuando tengo miedo  
Le ocurre al mundo
Yo puedo, p. ej., tener miedo del mundo
miedo porque el mundo se compone entre otras cosas
de mí que perezco rápidamente
La felicidad es este cambio
la felicidad es que me ocurre a mí
esta desintegración lenta pena
esta seguridad
en ella estoy totalmente inquieto  
en ella estoy inconmensurablemente mudo  
en ella estoy sordo y ciego y tonto sin sentimientos  
En ella empiezo yo a desbarrar sobre el mundo

Tłum. Ada Trzeciakowska

to

SCENA                                                         spójności

… si l’Être est caché,  
cela même est un trait de l’Être  
M. MERLEAU-PONTY

1
W miarę opisywania sceny
staje się coraz bardziej jasnym, że  
nie opisuje się, lecz ukrywa   
Na przykład, słowo opustoszały
samo w sobie jest zaprzeczeniem samego siebie  
(samo z siebie jest zaprzeczeniem w samym sobie)
A kiedy mówi się, że słowa ulatują  
(jak ptaki, które wypełniają przestrzeń  
która znika bez końca)  
jest to z pewnością ukrywanie faktu
że słowa nie stanowią jedności  
ze światem, który opisują.
Słowa nie mają skrzydeł.
I nie mają kwiatów, ani nigdy ich nie będą miały  
ale zrywają potencjalne kwiaty  
i umieszczają je w ogrodzie
który z kolei umieszczają z powrotem  
w obrazie ogrodu  
który z kolei umieszczają z powrotem  
w obrazie itp.
Słowa pozostają tam, gdzie są
podczas gdy świat znika
To jest krytyka zastosowania języka
Ponieważ jest to krytyka faktycznego stanu rzeczy.

Avec comme pour langage  
rien qu’un battement aux cieux  
STÉPHANE MALLARMÉ

2
To, co zapisane, jest zawsze czymś innym
A to, co jest opisane, to znów coś innego  
Pomiędzy nimi znajduje się to, co nieopisane
co jak tylko jest opisywane  
odkrywa nowe, nieopisane terytoria  
Jest nieopisywalne
Choć ciemność jest definiowana poprzez światło  
a światło poprzez ciemność  
zawsze zostaje poza jakaś resztka.
A nawet jeśli ta resztka jest «definiowana»  
jak zrównane z ziemią ogrody
rosnącące za żelaznym ogrodzeniem
zawsze pozostaje logika
Ale nawet gdyby logika nie została zdefiniowana
ale ukryta pod warstewami ogrodów
namalowana od ogrodu do ogrodu
zawsze pozostaje niepokój
rozpacz
puls bez ciała
To jest krytyka ciała
ponieważ jest to krytyka życia.
 
(…)

vous êtes déjà mortes au monde
SADE

4
«Ja» nie życzę sobie więcej dekoracji.  
«Ja» nie życzę więcej anegdot
                                    o namalowanych górach  
«Ja» nie chcę patrzeć jak powstają kolejne wszechświaty
                                    w granicach rozsądku  
«Nie chcę słyszeć więcej alarmów przeciwpożarowych.  
                                    za każdym razem, gdy wschodzi słońce  
 
«Ja» nie chcę zniknąć  
«Ja» jestem tą osobą, która napisała to, co powyżej
                                    i tą, która pisze to, co następuje
«Ja» nie chcę udawać martwej 
Boję się
Jest to krytyka wszelkiej «poetyki».
ponieważ jest to krytyka lęku przed faktyczną bezsilnością

 les causes sont peut-être  
inutiles aux effets
SADE

5
Starałam się opowiedzieć historię o świecie, który nie istnieje  
po to, by istniał. Powietrze, które wisi nieruchome w powietrzu  
nad polami wokół miasta, do którego już nie przychodzę.  
Radość z odległości, do której nawykłam. Spokój  
niepokoju, do którego nawykłam. Jak podczas wysokiej gorączki  
radość, że nic nie znaczysz.
 
Starałam się trzymać świat na dystans. Było łatwo.
Nawykłam do trzymania świata na dystans. Jestem cudzo-
ziemką. Najlepiej czuję się jako cudzoziemka. Tym sposobem  
zapominam o świecie. Tym sposobem już nie płaczę i nie złoszczę się
więcej. Tym sposobem świat staje się biały i obojętny.
 
A ja chodzę wszędzie. I pozostaję w całkowitym bezruchu.
Tym sposobem oswajam się z byciem martwą.
 
To jest krytyka władzy człowieka nad językiem  
ponieważ jest to krytyka władzy języka nad człowiekiem.
   
(…)

… la pleine réalité : J’imagine  
le début d’un livre…
PHILIPPE SOLLERS 

8
Szczęście to przemiana, która przydarza się mnie  
kiedy opisuję świat  
Przydarza się światu
Szczęście to przemiana, która przydarza się mnie  
kiedy się boję  
Przydarza się światu
Ja mogę, na przykład, bać się świata
odczuwać strach, ponieważ świat składa się między innymi  
ze mnie, która szybko obumiera
Szczęściem jest ta przemiana
szczęściem jest to, że przydarza się to mnie
ten powolny rozpad żałość
ta pewność
w niej jestem zupełnie niespokojny  
w niej jestem niezmiernie niemy
w niej jestem ślepy, głuchy i tępy pozbawiony uczuć  
w niej zaczynam opowiadać bajki o świecie

Transl. Susanna Nied

IT

STAGES connectivities




Inger Christensen

1935-2009, Dinamarca

Trad. Francisco J. Uriz

Alfabeto (frag. 12, I)

la vida, el aire que respiramos existe
una levedad en todo, una semejanza en todo,
una ecuación, una declaración abierta y móvil
en todo, y mientras árbol tras árbol estallan en espuma
en este verano temprano, una pasión, pasión
en todo, como si hubiese para el juego del aire
con el maná que cae un sencillo boceto,
sencillo como cuando la felicidad tiene montones de comida
y la desgracia nada, sencillo como cuando la nostalgia
tiene un montón de caminos y el sufrimiento ninguno,
sencillo como el sagrado loto es sencillo
porque es comestible, un dibujo tan sencillo
como cuando la risa dibuja tu rostro en el aire

Fotografía de Astrid Kruse Jensen

Tłum. Bogusława Sochańska

Alfabet (12, frgm. 1)

Lekkość istnieje, łatwość, równość we wszystkim,
życie istnieje, powietrze które wdychamy,
równanie, twierdzenie otwarte i zmienne
we wszystkim, a gdy wczesnym latem jedno
po drugim eksplodują drzewa, pasja,
pasja we wszystkim, jak gdyby istniał prosty rysunkowy
wzór dla zabaw powietrza z manną nasion lip,
tak prosty jak szczęście, kiedy ma w bród jedzenia
i nieszczęście, kiedy nie ma nic, tak prosty jak tęsknota
która ma mnóstwo dróg i cierpienie które nie ma żadnej,
prosty jak prosty jest święty kwiat lotosu
bo można go zjeść, rysunek tak prosty
jak śmiech rysujący w powietrzu twoją twarz

Transl. Susanna Nied

Alphabet (12, part I)

life, the air we inhale exists
a lightness in it all, a likeness in it all,
an equation, an open and transferable expression
in it all, and as tree after tree foams up in
early summer, a passion, passion in it all,
as if in the air’s play with elm keys falling
like manna there existed a simply sketched design,
simple as happiness having plenty of food
and unhappiness none, simple as longing
having plenty of options and suffering none,
simple as the holy lotus is simple
because it is edible, a design as simple as laughter
sketching your face in the air

Alfabet (12, I)

livet, luften vi indånder findes.
en lethed i alt, en lighed i alt,
en ligning, et åbent bevægeligt udsagn
i alt, og mens træ efter træ bruser op i
den tidlige sommer, en lidenskab, lidenskab
i alt, som fandtes der til luftens leg med
den faldende manna en enkel principtegning,
enkel som når lykken har masser af mad
og ulykken ingen, enkel som når længslen
har masser af veje og lidelsen ingen,
enkel som den hellige lotus er enkel
fordi den kan spises, en tegning så enkel
som når latteren tegner dit ansigt i luft




Inger Christensen

1935-2009, Dinamarca

Trad. Francisco J. Uriz

Alfabeto (frag. 11)

el amor existe, el amor existe
tan desmemoriado como tu mano acogida como un pajarillo
en la mía, y la muerte imposible de recordar,
imposible de recordar cómo una vida
inalienable, tan fácilmente como con un movimiento químico
sobre hierba cola de perro y palomas bravías, todo
se pierde, desaparece, imposible recordar que desaparecen
multitudes de personas desarraigadas, rebaños de

animales domésticos y perros que andan por ahí;
tomates, olivas desaparecen, las mujeres
morenas que las cosechan se marchitan, desaparecen,
mientras de la tierra se levanta polvo de náuseas, un polvo
de hojas y bayas, y capullos de flores de las matas de alcaparras
que nunca serán recolectados, conservados en sal
y consumidos; pero antes de que desaparezcan; antes de que
desaparezcamos, una noche sentados a la mesa
con un poco de pan, un par de peces sin tumores y agua
que con buen criterio ha sido transformada en agua. de repente
atraviesa la habitación uno de los miles de senderos
de guerra históricos, te levantas, las fronteras,
existen las fronteras, las calles, el olvido

en todas partes, pero tu escondite no se acerca,
mira, la luna está demasiado iluminada y la constelación Carro
regresa tan vacía como llegó; los muertos
quieren ser transportados, los enfermos quieren ser transportados,
los pálidos soldados destrozados que se parecen a Narciso quieren
ser transportados, tú caminas por aquí sorprendentemente
eterna, y sólo cuando ellos mueren te detienes
en un huerto que nadie ha cuidado durante varios
siglos, te acercas hasta una fuente seca siguiendo su rumor.
tal vez en un lugar de Carelia, y mientras
tú piensas en palabras como cromosomas, quimeras
Y en el fallido crecimiento de los frutos del amor
pelas un poco de corteza de un árbol y te la comes

Fotografías de Zdzisław Beksiński (1929-2005, Polonia)

Tłum. Bogusława Sochańska

AlFabet (11)

kochanie istnieje, miłość istnieje
twoja dłoń wtulona bez pamięci w moją
jak dziecko, i śmierć o której nie sposób pamiętać,
nie sposób pamiętać jak niezbywalne
życie lekko niczym w reakcji chemicznej
nad grzebieniami traw i stadem skalnych gołębi, wszystko,
stracone znika, nie sposób pamiętać że
znikają istniejące tu i ówdzie grupy wykorzenionych

ludzi, zwierząt domowych i psów;
znikają pomidory, oliwki, zbierające je śniade
stare kobiety więdną znikają,
a z gleby zmęczonej mdłościami unosi się pyt
liści i jagód, nikt już nie zbierze
pąków kaparu, nie zaprawi ich w słonej
zalewie i nie zje; ale nim znikną, zanim
znikniemy, gdy wieczorem siedzimy przy stole
na którym kromka chleba, dwie ryby bez wrzodów i woda
zmyślnie przemieniona w wodę, przez pokój nagle
przebiega jedna z tysięcy wojennych ścieżek
przeszłości, wstajesz, granice,
istnieją granice, ulice, zapomnienie,

wszędzie, a twoja kryjówka się nie zbliża,
patrz, księżyc nazbyt rozświetlony i Wielki Wóz
wraca tak samo pusty, jak pusty był gdy tu przyjechał; umarli
chcą być niesieni, chorzy chcą być niesieni, złamani
bladzi podobni do Narcyza żołnierze chcą
być niesieni, tak dziwnie krążysz wiecznie
dookoła, i dopiero gdy umrą, przystajesz
na kapuścianym polu o które nikt nie dbał przez
stulecia, wsłuchujesz się w wyschłe
źródełko, może gdzieś w Karelii, i rozmyślając
o słowach takich jak chromosomy, chimery
i o zahamowanym wzroście owocu miłości
oddłubujesz trochę kory z drzewa i zjadasz

Transl. Susanna Nied

Alphabet (11)

love exists, love exists
your hand a baby bird so obliviously tucked
into mine, and death impossible to remember,
impossible to remember how inalienable
life, as easily as chemicals drifting
over the knotgrass and rock doves, all of it
is lost, vanishing, impossible to remember that
there and there flocks of rootless

people, livestock, dogs exist, are vanishing;
tomatoes, olives vanishing, the brownish
women who harvest them, withering, vanishing,
while the ground is dusty with sickness, a powder
of berries and leaves, and the buds of the caper
are never gathered, pickled with salt
and eaten; but before they vanish, before we
vanish, one evening we sit at the table with
a little bread, a few fish without cankers, and water
cleverly turned into water, one of
history’s thousands of war paths suddenly
crosses the living room, you get up, limits,
given limits exist, streets, oblivion

everywhere, but your hideout comes no nearer
see the moon is too brightly lit and Charles’s Wain
is going hack empty as it came; the dead want
to be carried, the sick want to be carried, the broken
pale soldiers looking like Narcissus want to
be carried; you wander around in such a strangely
endless way; only when they die do you stop
in a kale patch no one has tended for several
centuries, follow the sound of a dried-up
spring, somewhere in Karelia maybe, and as
you think of words like chromosomes and chimeras

Alfabet (11)

kærligheden findes, kærligheden findes
sa glemsomt din hånd puttet ind som en unge
i min, og døden umulig at huske,
umuligt at huske hvordan et umisteligt
liv, så let som med en kemisk bevægelse
hen over kamgræs og klippeduer, alt,
mistes forsvinder, umuligt at huske at
flokke der hist og her findes af rodløse
mennesker, husdyr og hunde forsvinder;
tomater, oliven forsvinder, de brunlige
koner, der høster dem, visner forsvinder,

mens jordbunden støver af kvalme, et pulver
afblade og bær, og kapersbuskens blomsterknopper
aldrig bliver indsamlet, syltet med salt
og spist; men før de forsvinder, før vi
forsvinder, en aften vi sidder til bords med
lidt brød, et par fisk uden bylder og vand
der med kløgt er forvandlet til vand. går en
af de tusind historiske krigsstier pludselig
tværs gennem stuen, du rejser dig, grænserne,
grænserne findes, gaderne, glemslen

overalt, men dit skjulested nærmer sig ikke,
se, månen er alt for belyst og Karlsvognen
kører tilbage så tom som den korn; de døde
vil bæres, de syge vil bæres, de nedbrudte
blegé soldater der ligner Narcissos vil
bæres, du vandrer så underlig evigt
omkring, og kun når de dør, gør du holdt
i en kålhave ingen har passet i flere
århundreder, lytter dig frem til en udtørret





Inger Christensen

1935-2009, Dinamarca

Trad. Francisco J. Uriz

Alfabeto (frag. 12,II)

la bomba de cobalto existe  
envuelta en su capa
de isótopos de cobalto 60

cuyo periodo de semidesintegración
garantiza un efecto
extremadamente dañino

no hay más que
decir; nosotros garantizamos
que el daño será el mayor
posible; no hay más que
decir; nosotros

nos garantizamos todo o
nada; no hay más que
decir; al garantizar
que todo
puede ser transformado

en nada, perdemos
la capacidad de
pensar en nada,
en ninguna de las cosas
del mundo como nosotros

decimos, cuando nosotros
simplemente existimos; no hay más
que decir; nosotros
garantizamos

que aniquilamos
todo, destruimos
todo, de manera que
a la primera nada
la decisiva
no se le dará permiso
para escribir poesía
como escribe el viento
en aire o agua;

no hay más que
decir; matamos
más de lo que creemos
más de lo que sabemos
más de lo que sentimos;
no hay más que
decir; odiamos;
no hay más;

como un pájaro regio
en su caja de fango,
en el lodo como un gusano,
como un águila ratonera
que la tormenta ha destrozado,
como un loro gris
metido en la barcaza de algodón
de la plantación de alguien

quiero vivir de ahora en adelante;
semiahogada y embalada
una cualquiera entre
todas las palomas cansadas
del tráfico, en cuyo último
puñado de plumas el desesperado
tiempo gris de la paz
hace precipitarse al ojo

del hombre; así quiero vivir;
con mi pequeño y grato
periodo de semidesintegración en el interior
de mi corazón; así quiero morir;
me he enterado de que voy a morir,
me dije a mí misma
que voy a morir, lo he dicho
y he dado las gracias por la pena,
por el olvido, hecho; me dije
a mí misma: piensa
como un pájaro que construye su nido,
piensa como una nube, como
las raíces del abedul enano

piensa como piensa una hoja
de un árbol, como piensan la sombra y la luz
como piensa la resplandeciente corteza,
como las crisálidas debajo
de la corteza piensan, como los líquenes
sobre una piedra y un poco de madera podrida
piensan, como piensa la latharea squamaria,
como la brumosa planicie boscosa
piensa, los paúles piensan
cuando la ascensión del arcoíris
se refleja, piensa como un poco de
fango, como piensan las gotas
de lluvia, piensa como un espejo

tan de vital importancia; mira
su trono de nada
el vórtice de la tormenta de arena;
mira lo banalmente
que en el grano de arena más pequeño
una ingeniosa vida
fósil encerrada descansa
después del viaje; mira sólo
con qué tranquilidad lleva
el enjambre de comienzos
del mar primigenio; mira sólo
la sencillez de un signo
en el que como un ser

se refleja
la verdad; mira sólo
qué verdad, clemente; deja
estar las cosas; junta
las palabras, pero deja
estar las cosas; mira
con qué facilidad
encuentran refugio
detrás de una piedra; mira
con qué facilidad
se deslizan dentro
de tu oído y susurran
a la muerte que se vaya

Tłum. Bogusława Sochańska

Alfabet (frag.12, II)

bomba kobaltowa istnieje
spowita w woal
izotopówkobaltu-60

którego czas rozpadu
gwarantuje skrajnie
szkodliwe działanie

nie ma już nic do
dodania; gwarantujemy
szkody tak duże jak to
tylko możliwie; nie ma już
nic do dodania; gwarantujemy

sobie wszystko albo
nic; nie ma już nic
do dodania; gwarantując
że wszystko może
być zamienione

w nic, tracimy
zdolność myślenia
o czymkolwiek.
o żadnej z rzeczy
tego świata, jak

mawiamy, o ile tylko
istniejemy; nie ma
już nic do dodania;
gwarantujemy

że zgładzimy
wszystko, unicestwimy
wszystko, tak że pierwsze
najistotniejsze
nic nie będzie mogło
tworzyć wierszy jak
tworzyć potrafi je wiatr
w powietrzu albo na wodzie;

nie ma już nic
do dodania; zamordujemy
więcej niż sądzimy
więcej niż sobie wyobrażamy
więcej niż przeczuwamy;
więcej nie ma już nic
do dodania; nienawidzimy;
więcej nie ma nic;

jak królewski ptak
w trumnie ze szlamu,
jak glista w biocie,
jak zszarpany przez
sztorm myszołów,
jak żako
zawleczone na statek
z czyjejś plantacji

żyć będę od dziś;
ściśnięta na wpół uduszona
pierwsza lepsza pośród
zmęczonych ruchem
gołębi, w których ostatnie
upierzenie beznadziejną
szarugę pokoju
zapada się ludzkie

oko; tak będę żyć;
z moim własnym subtelnym
czasem rozpadu w głębi
serca; tak właśnie umrę;
zrozumiałam ze umrę,
powiedziałam sobie
że umrę, powiedziałam i
dziękowałam za żałobę, za
zapomnienie, koniec;
powiedziałam sobie: myśl jak
wijący gniazdo ptak,
myśl jak chmura, jak
korzeń brzozy karłowatej

myśl jak myśli liść na
drzewie, światło i cień
jak myśli jaśniejąca kora,
jak myślą larwy pod
skórą kory, porosty
na kamieniu i okruch
próchna; jak myśli łuskiewnik,
jak myśli osnuta mgłą
polana, jak myślą moczary gdy
się w nich przegląda wspinająca
się na niebo tęcza, myśl jak myśli
grudka błota, odrobina kropel
deszczu, myśl jak lustro

tak nieskończenie ważne; patrz
wir burzy piaskowej
na swoim tronie nicości;
spójrz jak banalnie
zamknięte w maleńkim
ziarnku piasku odpoczywa
po podróży zmyślnie skamieniałe
życie; tylko spójrz
z jakim spokojem nosi w
sobie miriady początków
pierwotnego oceanu; patrz
jaki prosty jest znak
w którym niczym istota

przegląda się
prawda; patrz jak
prawdziwie, łaskawie;
zostaw te rzeczy; dodaj
słowa, ale zostaw
te rzeczy; patrz
z jaką łatwością same
znajdują schronienie
za kamieniem; patrz z
jaką łatwością
wślizgują ci się do
ucha i szepczą
śmierci żeby odeszła

Nicola Samori (1977- ) In principio era la fine

Transl. Susanna Nied

Alphabet (12, II)

cobalt bombs exist
wrapped in their cloaks
of cobalt-60 isotopes

whose half-life
ensures the most
harmful effects

there’s no more to
say; we ensure that
the harm is as great
as it can he; there’s no
more to say; we

ensure ourselves all or
nothing; there’s no
more to say; by
ensuring that all
can be turned into

nothing, we
lose the capacity to
think of nothing,
of not a thing
in the world as we

say, when we simply
are being; there’s
no more to
say; we
ensure

that it’s all erased,
obliterated,
so the first
the crucial
nothing gets no chance
to make the poetry
that wind can make
in air or water;

there’s no more
to say; we kill
more than we think
more than we know
more than we feel;
there’s no more
to say; we hate;
there is no more;

like a regal bird
in its coffin of silt
in mud like a worm,
like a hawk
the storm has broken
like a grey parrot
dragged onto a steamboat
from someone’s plantation

I’ll live from now on
half-smothered, stuffed down
no one special among
all the traffic-worn doves
in whose last
clutch of feathers the hopeless
cloud cover of peace
makes the human eye

plummet; that’s how I’ll live;
with my own little fine
half-life deep in
my heart; that’s how I’ll die,
I have said to myself
I will die, said it with
thanks for sorrow,
oblivion, done; said
to myself: think like
a bird building nests,
think like a cloud, like
the roots of the dwarf birch

think; like a leaf on a tree
thinks; like shadow and light,
like shining bark thinks,
like the grubs beneath
the barkskin think, like lichen
on a stone and a bit of dry rot
think, like the squawroot thinks,
like this misty forest clearing
thinks, like the marshes think
where the rising of the rainbow
is reflected, think like a bit of
mud, a bit of raindrop
thinks, think like a mirror

so vitally — see
on its throne of nothing
the sandstorm’s vortex;
see how banally enclosed
in the least small grain of
sand an ingenious
fossilised life rests up
from the trip; just see
how calmly it bears
the primal sea’s swarm
of beginnings; just see
how simple a sign
in which like a substance

the truth is reflected;
just see how
truly, graciously; let
things be; add
words, hut let
things be; see
how easily they find
shelter by themselves
behind a stone; see
how easily they steal
into your ear
and whisper
to death to go away

Inger Christensen

1935-2009, Dinamarca

Trad. Francisco J. Uriz

[Me apoyo tiernamente en la noche]

Me apoyo tiernamente en la noche,
con ayuda de una balaustrada oxidada,
encuentro el camino de mi mejilla y mi hombro,
encuentro el camino de mi ternura:
hierro y carne.
                            El resto son banderas
que ondean silenciosas, interrogando fuera y dentro,
en el espacio de la noche, en el espacio del alma:
                                                                                       ¿muerte?
pongo la mano sobre el rostro palpitante
de la noche
quito un poco de óxido de mi mejilla.

Obra de Cordelia Urueta (1908-1990, México)

Tłum. Ada Trzeciakowska

[Z CZUŁOŚCIĄ Wychylam się w noc]

Z czułością wychylam się w noc,
wspierając się o zardzewiałą balustradę,
odnajduję policzek i ramię,
odnajduję czułość:
żelazo i krew.
                          Cała reszta to sztandary,
trzepoczące cicho, wypytujące na zewnątrz i wewnątrz,
w czterech ścianach nocy, w czterech ścianach duszy:
                                                                                                 śmierć?
kładę dłoń na wykrzywionym obliczu
nocy,
ścieram odrobinę rdzy z policzka.

[Læner mig ømt mod natten]

Læner mig ømt mod natten,
ved hjælp af et rustent gelænder,
finder jeg frem til min kind og min skulder,
finder jeg frem til min ømhed:
jern og kød.
                   Resten er faner
tyst blafrende, spørgende ude og inde,
i nattens rum, i sindets rum:
                                              død?
Iægger min hånd over nattens
skævende ansigt.
piller lidt rust af min kind.


A %d blogueros les gusta esto: