Etiqueta: fuerza

1892 – 1940, Alemania

Trad. Jesús Aguirre

Sombras breves

SILENCIANDO PLANES

Pocas maneras de superstición están tan extendidas como la que retiene a las gentes de hablar entre sí de sus proyectos e intenciones más importantes. No sólo penetra este comportamiento todas las capas de la sociedad, sino que todo tipo de motivaciones humanas, desde las más triviales hasta las más soterradas, parece que participa de él. Claro que lo más inmediato se nos antoja tan vulgar y tan razonable que no pocos pensarán que no hay razón alguna para hablar de superstición. Nada resulta más comprensible que un hombre, al que le ha fallado algo, procure guardar para sí su fracaso y, para asegurarse esa posibilidad, calle acerca de sus propósitos. Pero esto es más bien la capa superficial de las razones de su determinación, el barniz trivial que disfraza las más profundas. Por debajo de ella está la segunda en forma de un saber sordo acerca de cómo la descarga motriz, la sucedánea satisfacción motriz de hablar debilita la capacidad de acción. Sólo escasas veces se ha tomado tan en serio como merece ese carácter destructivo de la palabra que hasta la experiencia más simple conoce. Si pensamos en que casi todos los planes decisivos están vinculados a un nombre, que incluso están atados a él, veremos claramente qué caro sale el placer de pronunciarlo. No cabe duda de que a esta segunda capa le sigue una tercera. Es la idea de que sobre la ignorancia de los otros, sobre todo de los amigos, subimos como por los escalones de un alto horno. Y para que ésta no sea suficiente, hay todavía una última capa, la más amarga, en cuya profundidad penetra Leopardi con las siguientes palabras: «La confesión del propio sufrimiento no provoca compasión, sino complacencia, y no sólo en los enemigos, sino en todos los hombres que se enteran de ello, despierta alegría y ninguna pena. Porque es una confirmación de que quien sufre vale menos y uno mismo más». ¿Cuántos hombres estarían en situación de darse crédito a sí mismos si su razón les susurrase este atisbo de Leopardi? ¿Cuántos, asqueados por conocimiento tan amargo, no lo escupirían? Aparece entonces la superstición, una concentración farmacéutica de los ingredientes más amargos, que nadie podría probar por separado. En los usos populares y en los proverbios el hombre prefiere obedecer a lo oscuro, a lo enigmático, y menos en cambio dejarse predicar en el lenguaje de la sana razón toda la dureza y todo el dolor de la vida.  

EN QUÉ RECONOCE UNO SU FUERZA

En las propias derrotas. Cuando hemos fracasado por debilidades nuestras, nos despreciamos y nos avergonzamos de ellas. Pero cuando somos fuertes, despreciamos nuestras derrotas y tenemos vergüenza de nuestra mala suerte.. ¿Reconoceríamos nuestra fortaleza en la victoria y en la fortuna? ¿Quién no sabe que nada como precisamente ellas nos revelan nuestras debilidades más hondas? ¿Quién no ha sentido, como un delicioso estremecimiento de debilidad, rondar sobre sí, tras una victoria en el combate o en el amor, la siguiente pregunta: ¿soy yo?, ¿me ocurre esto a mí, el más débil de todos? Otra cosa son las series de derrotas en las que aprendemos las fintas para ponernos en pie y en las que, avergonzados, nos bañamos como en la sangre del dragón. Ya sea la fama, el alcohol, el dinero, el amor —allí donde uno se siente fuerte, no conoce ni honra, ni miedo a ponerse en ridículo, ni contención alguna. Ningún chalán se comportará tan impertinentemente ante uno de sus clientes como Casanova ante la Charpillon. Tales hombres viven en su fortaleza. Terrible y peculiar modo de vivir desde luego, pero ese es el precio de toda fuerza. Existencia en un tanque. Si vivimos dentro, nos hacemos estúpidos e inaccesibles, caemos en todas las fosas, tropezamos con todos los obstáculos, hozamos en la inmundicia, deshonramos la tierra. Pero sólo cuando estamos bien embadurnados, resultamos imbatibles.

en Discursos interrumpidos, I

Fotogramas de Winter sleep de Nuri Bilge Ceylan

Tłum. Mateusz Palka

Krótkie cienie

UKRYWANIE PLANÓW

Mało które przesądy są tak rozpowszechnione jak te, które powstrzymują ludzi przed rozmawianiem o swych ważnych planach i zamiarach. Zachowanie to jest widoczne nie tylko we wszystkich warstwach społecznych, również wszelkiego rodzaju ludzkie motywacje, od najbardziej powierzchownych do najskrytszych, wydają się być pod jego wpływem. Ze względu na fakt, że to, co jest nam najbliższe, wydaje się jednocześnie powszechne i trywialne, myśli się przeważnie, że nie ma żadnego powodu, by mówić o przesądach. Nie ulega wątpliwości, że człowiek, któremu coś się nie powiodło, będzie starał się zachować swoje niepowodzenia dla siebie i przemilczy swoje zamiary. Jest to jednak raczej pełna banałów wierzchnia warstwa jego motywacji, skrywająca głębszą. Pod nią znajduje się druga – z tajemną wiedzą, która w sposób motoryczny studzi zapał, znajdując zastępczą satysfakcję w mówieniu o czymś. Człowiek rzadko traktuje ten destrukcyjny charakter mowy, odsłaniający się w najprostszym doświadczeniu, na tyle poważnie, na ile ona na to zasługuje. Biorąc pod uwagę, że prawie wszystkie istotne plany łączą się z jakimś imieniem, a nawet ściśle są z nim związane, zdajemy sobie sprawę, jak kosztowne może być pragnienie jego przywoływania. Nie ulega jednak wątpliwości, że po tej warstwie motywacji następuje trzecia. Jest nią zasada, by po niewiedzy innych, zwłaszcza niewiedzy przyjaciół, wspinać się niczym po schodach do tronu. A gdyby tego nadal było mało, jest jeszcze ostatnia, najbardziej gorzka warstwa, w której głębiny zanurza się Leopardi, mówiąc, że wyznanie własnego cierpienia wywołuje nie współczucielecz przyjemność, i wzbudza radość, nie tylko u wrogów, ale również u wszystkich osób, które o tym wiedzę, potwierdza bowiem, że osoba nim dotknięta jest warta mniej – a my więcej. Kto będzie jednak w stanie uwierzyć samemu sobie, gdy Leopardi zaszepce mu podobne myśli do ucha? Kto, zdegustowany goryczą takiej wiedzy, nie zechce jej odrzucić? Tak brzmią aktualne przesądy, farmaceutyczne mieszaniny najbardziej gorzkich składników, których osobno nikt nie mógłby przełknąć. Człowiek o wiele bardziej woli przestrzegać posępnych tajemnic zawartych w ludowych zwyczajach i przysłowiach, niż w języku zdrowego ludzkiego rozsądku pozwalać sobie głosić całą szorstkość i cierpienie życia.

JAK ROZPOZNAĆ SWOJĄ SIŁĘ

Poprzez swoje porażki. Kiedy zawiedliśmy przez nasze słabości, gardzimy sobą i wstydzimy się siebie. Jednak gdy jesteśmy silni – gardzimy swoimi porażkami i wstydzimy się swego nieszczęścia. Czy rozpoznajemy nasze siły poprzez zwycięstwa i szczęście?! Któż bowiem może nie wiedzieć, że nic tak mocno nie ujawnia naszych najgłębszych słabości jak one same? Kto zaraz po zwycięstwie w bitwie albo w miłości nie czuł dreszczu rozkoszy z bezsilności, dziwiąc się: czy to się mnie przytrafiło? Mnie, najsłabszemu? Zupełnie inaczej jest w przypadku szeregu porażek, poprzez które uczymy się wszyscy sztuczek przetrwania i kąpania się we wstydzie niczym w krwi smoka. Czy będzie to sława, alkohol, pieniądze, miłość – w czym jest się silnym, w tym nie zna się honoru, obawy przed wstydem i nie ma wewnętrznego opanowania. Żaden Żyd targujący się ze swymi klientami nie może być bardziej natarczywy niż Casanova względem Charpillon. Tacy ludzie koczują w swej sile. Jest to wprawdzie szczególny i straszny sposób mieszkania, ale to cena każdej siły. Przypomina przebywanie w zbiorniku. Mieszkając w środku, jesteśmy głupi i niedostępni, wpadamy we wszystkie dziury, potykamy się o przeszkody, brudzimy i bezcześcimy ziemię. Ale tylko w tym, w czym jesteśmy tak zhańbieni, pozostajemy niepokonani.

w „Odra” 2017, nr 5

Transl. Rodney Livingstone

Short shadows

Keeping Mum about One’s Plans.

Few kinds of superstition are as widespread as the one that keeps people from talking to each other about their most important intentions and projects. Not only is this type of behavior seen in all classes of the population, but all manner of human motives, from the most humdrum to the most complex, seem to be affected by it. Indeed, what is closest to us seems so sensible and commonplace that many people will regard talk of superstition as pointless. Nothing, one might think, is more readily understandable than that a person should wish to keep his failures to himself, and should say nothing about his intentions so as to make sure of this. But that is really the upper layer of motivation, the surface varnish that conceals the deeper factors. Underneath is the second layer: the obscure knowledge that resolve weakens through the mere fact of physical release, the physical substitute satisfaction in talking about something. People have rarely taken the destructive character of speech-revealed to us in the simplest experiences-as seriously as it deserves. If you reflect how almost every important plan is linked to a name, indeed is inseparable from it, then you see how costly uttering that name can be. There can be no doubt, however, that this second layer is succeeded by a third one. This is the idea of using other people’s ignorance-above all, the ignorance of one’s friends-to achieve a superior position, like someone climbing the steps of a throne. And as if that weren’t enough, there is a final layer, the bitterest one, whose depths Leopardi plumbs when he says: «The admission of one’s own suffering produces not compassion but pleasure, and arouses not sadness but joy-not just in enemies but in everyone who learns of it, because it provides confirmation that the person affected is less valuable, and that we ourselves are more valuable. » But how many people could believe themselves if word of Leopardi’s aperçu ever reached them ? How many wouldn’t rather spit it out, repelled by the bitterness of such knowledge ? At this point, superstition makes its entrance-the pharmaceutical distillation of the bitterest ingredients whose taste no one would be able to endure in isolation. Man far prefers to obey the dark mysteries embodied in popular customs and proverbs, rather than allow anyone to preach to him of all the harshness and suffering of life, in the language of ordinary common sense.

How to Recognize Your Strengths

By your defeats. Where we failed through weakness, we despise and are ashamed of ourselves. Where we are strong, however, we despise our defeats; we put our misfortune to shame. Should we recognize our strengths through our victories and good fortune !? Who doesn’t know that nothing reveals our foibles as much as they? Who hasn’t once felt a kind of ecstatic shiver of weakness after a victory in a fight or in love, and wondered: Did I do that? Did victory fall to me, the weakest? It is otherwise with a series of defeats, in which we learn all the tricks of survival and bathe in shame as if it were dragon’s blood. Whether it be fame, alcohol, money, or love-wherever someone has his strong point, he knows nothing of honor; he has no fear of disgrace and no inner composure. No Jew haggling with a customer could be more insistent than Casanova with Madame Charpillon. Such people dwell in their strength. It is, of course, a special and monstrous kind of dwelling; that is the price of any strength. It is life inside a tank. If we live inside it, we are stupid and unapproachable, fall into all the ditches, stumble over all the obstacles, churn up a lot of dirt, and violate the earth. But only where we are so besmirched are we unconquerable.

in Selected Writings Volume 2, Part 1 1927-1930