Etiqueta: Francisco Brines

1973 – , España (Madrid)

Blog del poeta: Poesía. Intemperie.

Elegía

Son demasiados signos para este tiempo adicto a las catástrofes. El reflejo del sol en la piscina, las cargas policiales, los gritos de los niños en el agua, el río que se arrastra con pereza infinita entre los basurales de Maputo, la historia interminable de la sed. Demasiada ironía. Como si nos sobraran las palabras. Como si no estuvieran ya rotos los espejos.
Son pocas las certezas: no ordenar las imágenes, no borrar la sutura*, mantener a distancia el porvenir.

*1. El concepto psicoanalítico sutura, en su aplicación a la teoría fílmica, hace referencia al acto de lectura a través del cual el espectador sostiene de forma inconsciente el discurso “rellenando” las ausencias entre plano y plano y superando los límites que entraña la sección del encuadre.
2. Sutura simbólica, hace referencia al conflicto humano (aestético), a la herida trágica de la existencia. La radicalidad ontológica de la herida impele también a la búsqueda de formas de sutura que, si nunca recomponen la unidad rota, impliquen los fragmentos en dispersión, reunificados, por ejemplo, a través del ritual creativo, religioso, etc.           
Que tal sutura no se satisface con la propuesta de un consenso racional es evidente, puesto que el desgarro al que aludimos es pre-racional (- se impone al hombre ab initio, aunque se atienda a la postrera necesidad de racionalizarlo de muy diversos modos). Pero el hombre —quizá aquel que vislumbra la existencia de dicha herida con clarividencia artística y/o religiosa— aparece desde ese origen como «encrucijado», situado en el medio de una lucha que le precede, que es conflicto entre luz y tinieblas. A través de la creatividad, como del rezo, de la reflexión filosófica, o del ritual de la escritura el hombre es devuelto al entre, pero ya no en comunicación armónica, sino obligado a soportar y conservar el conflicto. (…) Visto así, el poema es un modo, más o menos satisfactorio, de cerrar esa herida trágica de la existencia que, insistentemente, también se abre con la memoria, por eso, «de los emocionantes escombros de la vida surge la motivación del poema» (F. Brines).
En “La escritura como sutura simbólica en la poesía de Francisco Brines: algunas calas” por Sergio Arlandis López

Tłum. Ada Trzeciakowska

Elegia

Zbyt wiele znaków, jak na te czasy uzależnione od katastrof. Odblask słońca w basenie, agresja policji, krzyki dzieci w wodzie, rzeka, która nieskończenie leniwie wije się przez hałdy śmieci w Maputo, niekończąca się historia pragnienia. Zbyt wiele ironii. Jakby zbywało nam słów. Jakby lustra nie były już zbite.
Drogowskazów niewiele: nie porządkować obrazów, nie zacierać szwu*, trzymać przyszłość na dystans.

*1.Suture (z franc. szew) – to termin współczesnej teorii filmu odniesiony do czegoś wcześniejszego niż typowy mechanizm zszycia kojarzony z praktyką montażu. Termin zaczerpnięty został ze słownika chirurgii (dosłowne „zszywanie” rany) i jednocześnie z seminariów Lacanowskich. Posłużył się nim Jacques-Alain Miller na seminarium Lacana w 1965 roku. Teoria suture nie jest jedną teorią, lecz zespołem przenikających się teorii. Dla jednych suture ogranicza się do relacji ujęcie – przeciwujęcie, dla innych rozciąga się na wszystkie operacje tworzące opowiadanie. Wszyscy zgodni są co do tego, że suture dostarcza czynnika, poprzez który w dyskursie wyłania się podmiot, zajmując pozycję współgrającą z istniejącym porządkiem kultury.(…) Suture stanowi miejsce, szczególny topos zestawienia nieprzystających fragmentów rzeczywistości. Pojęcie suture jako pierwszy w odniesieniu do filmu wykorzystał Jean-Pierre Oudart. Pojęcie to wiąże się ze zjawiskiem „logiki signifiantów”, dotyczącej źródeł logiki. (…) Suture to stosunek podmiotu do łańcucha signifiantów we własnym dyskursie. Brakujące elementy znaczące wypełnia technika suture przez ekstensję, czyli zwiększając zasięg znaczenia na miejsca dotąd nieoznaczone. Suture „to ogólna relacja braku w strukturze, której jest elementem, w tym zakresie, w jakim implikuje pozycję zajmowania jakiegoś miejsca”. Czyli bardziej liczy się miejsce jako moment potencjalnie znaczący niż z definicji znaczące znaki. Podmiot też stanowi miejsce namysłu, miejsce odbioru rzeczywistości jako znaczącej, dlatego „przedmiot otrzymuje znaczenie ze swych różnic wobec rzeczy tworzących całość, przez swą czaso-przestrzenną lokalizację wobec rzeczywistości”.  
W Pułapki przedstawiena. Filozofia pryzmat praktyk montażu pojęć. A Doda-Wyszyńska
 2. Sutura (szew) symboliczna odnosi się do ludzkiego konfliktu, do tragicznej rany istnienia która, poprzez akty natury religijnej, czy twórczej, może zostać „zaszyta”. Jej źródło znajduje się poza konkretnym dziełem, leży u początków, jest przed-racjonalne, lecz pamięć otwiera ranę ciągle na nowo.