1929-2000, España
Suite para un muerto
1
Cuando la palabra no llega a la palabra
no hagamos gestos, sombras, ademanes.
Cuando el hombre no alcanza a su cabeza
se asoma al mundo por el triste ombligo.
Cuando el verso a mitad de trayectoria
se quiebra y cae, callémonos.
2
Triste es sobrevivir a nuestra muerte.
Alguien puede llegar, darnos ahora
la palabra de pase a la esperanza,
y sorprendernos hórridos, helados,
momificados, insepultos.
3
Sobre este árbol,
seco símbolo inerte,
cantó un ave real
la esperanza que tuvo.
4
Cayó de su vacío a su vacío.
Creyose libre porque andaba a saltos.
Incapaz fue de alzar una palabra
de poderosa luz contra la muerte.
5
Canto lo que me pasa, dice el mudo.
y 6
Difícil era andar entre el sarcasmo
del cobarde o del necio.
Más difícil vivir hasta los bordes
con fe que acrecentada devolviera
al hombre su verdad, virtud al canto.
de Elogio del calígrafo. Ensayos sobre arte.
Collage propio
Tłum. Ada Trzeciakowska
suita dla zmarłego
1
Gdy słowo nie dociera do słowa
nie czyńmy gestów, cieni, grymasów.
Gdy człowiek nie dostaje do głowy
na świat wygląda smutnym oknem pępka.
Gdy wers w połowie drogi
łamie się i upada, uciszmy się.
2
Smutno przeżyć naszą śmierć.
Ktoś może nadejść, podrzucić nam
słowo przepustkę do nadziei,
i przyłapać nas budzących grozę, zamarzniętych,
zasuszonych, niepogrzebanych.
3
Na tym drzewie,
zmurszałym, uschłym symbolu,
królewski ptak śpiewał
pieśń żywionej nadziei.
4
Spadał z pustki w pustkę.
Uznał, że jest wolny, bo przecież podfruwa.
Nie zdołał wznieść ani słowa
potężnego światła przeciwko śmierci.
5
Zamieniam w śpiew to, co mi dolega- mówi niemowa.
i 6
Trudno było poruszać się między sarkazmem
tchórza lub głupca.
Jeszcze trudniej żyć, z wiarą
po brzegi, która powiększona przywróciła
człowiekowi jego prawdę, a moc pieśni.
