Hoy en un sueño metí en un saco todos mis pecados y debilidades y los arrojé a un río ciego como el olvido.
Pero del saco, al rozar la corriente, salió un maullido desesperado.
Como si estuviera ahogando mi propia infancia cargada con la piedra del crimen infantil.
Estos gatos
aún no se han ahogado, me pertenecen, a mi conciencia, clavan sus garras en mi piel, pues los pecados no deben ser ahogados, hasta que abran sus ojos llenos de legañas y nos guíen por el camino contrario.
Me lancé, los estuve salvando hasta que el amanecer
Fotogramas de Godland de Hlynur Pálmason
Na ratunek
Dzisiaj we śnie wszystkie moje grzechy i słabości wpakowałem do jednego wora i wrzuciłem do rzeki ślepej jak niepamięć.
Ale z wora, ledwo dotknął nurtu, wydobyło się rozpaczliwe miauczenie.
Jakbym topił własne dzieciństwo obciążone kamieniem chłopięcej zbrodni.
Te koty
jeszcze się nie potopiły, należą do mnie, do mojego sumienia, pazurami wiszą na mojej skórze, bo nie wolno topić swoich grzechów, aż otworzą posklejane oczy i poprowadzą w odwrotną stronę.
un animal que ya no muerde ha renunciado a la fe de su mandíbula.
Ángel Antonio Ruiz
dos huracanes luego sigo mirando la iglesia que visité hace diez años cuando quizás empezaba a querer llegar tarde.
cuarenta incendios después cuando las fotos se instalaron en todas las memorias me pregunto si las paredes siguen siendo amarillas me pregunto si me sigo equivocando.
Después de derrotar a la armada de Espartaco Marco Licinio Craso crucificó 6000 hombres. Eso dicen los documentos, como si hubiera clavado los 18.000 clavos él mismo. Me pregunto cómo se sintió, ese día, si salió a la intemperie entre ellos, si caminó por esos bosques humanos. Creo que se quedó en su tienda y bebió, y quizás copuló, oyendo las canciones en su honor, la sintonía de instrumentos de viento que estaba haciendo él de una sola vez, elevado a la potencia de seis mil. Y quizás se asomó, a veces, para ver las filas de instrumentos, su huerto, la tierra erizada con eso como si un parche en su cerebro le picara y ésta fuera su manera de rascarse directamente. Quizás le dio placer, y un sentido de equilibrio, como si hubiera sufrido, y ahora encontrara una compensación, y una voz. Hablo como un monstruo, alguien que hoy en día ha pensado largamente en Craso, en su éxtasis por no sentir nada cuando otros sienten tanto, su ardiente levedad de espíritu por ser libre de caminar por ahí mientras otros son crucificados sobre la tierra. Puede haber sido el día más feliz de su vida. Si se hubiera cortado la mano con una copa de vino, dudo que hubiera tomado conciencia de lo que estaba haciendo. Es aterrador pensar en él que ve de repente lo que él era, pensar que corre hacia afuera, para tratar de bajarlos, un hombre para salvar 6000. Si hubiera podido bajar uno, y verle los ojos cuando el nivel de dolor caía como en un vuelo repentino hacia el placer, ¿no habría eso abierto en él el terror feroz de entender al otro? Pero entonces habría tenido 5999 más. Posiblemente casi nunca pasa, que un Marco Craso tome conciencia. Creo que durmió, y se despertó al sueño de su conciencia, levantó la abertura de su carpa y miró lentamente hacia afuera, a los susurros y crujidos de su prado viviente —suyo, como un órgano externo, un corazón.
Obra de Eugeniusz Get Stankiewicz (1976) Hazlo tú mismo
Tłum. Ada Trzeciakowska
Studia biblijne: 71 p.n.e
Po tym jak Marcus Licinius Crassus pokonał armię Spartakusa, ukrzyżował 6,000 ludzi. Tak mówią zapiski, jak gdyby sam wbił 18 000 gwoździ. Zastanawiam się, jak czuł się tego dnia, czy wyszedł na zewnątrz do nich, czy przechadzał się po tym ludzkim lesie. Myślę, że został w namiocie i pił, może kopulował, słysząc pieś śpiewaną dla niego, dostrajał drewniane flety, zdalnie, do mocy sześciu tysięcy. Może czasem zerkał na zewnątrz, na szpalery instrumentów, swój sad, ziemię nim porośniętą, jak gdyby swędział go plaster w mózgu, a to był sposób na podrapanie się własnymi rękami. Może sprawiało mu to przyjemność, i dawało poczucie równowagi, jak gdyby do tej pory cierpiał, a teraz powetował sobie za krzywdę, znalazł dla niej wyraz. Mówię jak potwór, jak ktoś, kto dziś długo myślał o Krassusie, jego ekstazie w odczuwaniu pustki, podczas gdy pozostali czuli tak wiele, jego gorącej lekkości ducha, cieszeniem się swobodą ruchu, podczas gdy inni przygwożdżeni tkwili nad ziemią. To mógł być najszczęśliwszy dzień w jego życiu. Gdyby nagle skaleczył się w rękę kielichem wina, wątpię, by ocknął się i zdał sobie sprawę z tego, co robi. Przerażająca jest myśl o tym, że nagle widzi, czym się stał, myśl o tym, że wybiega na zewnątrz i stara się ich zdjąć, jeden człowiek ratujący 6000. Gdyby mógł opuścić chociaż jednego, zobaczyć jego oczy, gdy poziom bólu spadł jak nagły skok w przyjemność, czy to nie otworzyłoby go na dziką grozę zrozumienia drugiego człowieka? Ale wtedy miałby 5,999 do zdjęcia. Jest mało prawdopodobne, by Marcus Krassus się obudził. Myślę, że się zdrzemnął, i obudzono go do jego snu, który stał się rzeczywistością, uniósł wtedy rąbek zasłony, stanął i zapatrzył się na szumiące, skrzypiące żywe pole – swoje własne, niczym zewnętrzny organ, serce.
BIBLE STUDY: 71 B.C.E
After Marcus Licinius Crassus defeated the army of Spartacus, he crucified 6,000 men. That is what the records say, as if he drove in the 18,000 nails himself. I wonder how he felt, that day, if he went outside among them, if he walked that human woods. I think he stayed in his tent and drank, and maybe copulated, hearing the singing being done for him, the woodwind-tuning he was doing at one remove, to the six-thousandth power. And maybe he looked out, sometimes, to see the rows of instruments, his orchard, the earth bristling with it as if a patch in his brain had itched and this was his way of scratching it directly. Maybe it gave him pleasure, and a sense of balance, as if he had suffered, and now had found redress for it, and voice for it. I speak as a monster, someone who today has thought at length about Crassus, his ecstasy of feeling nothing while so much is being felt, his hot lightness of spirit in being free to walk around while other are nailed above the earth. It may have been the happiest day of his life. If he had suddenly cut his hand on a wineglass, I doubt he would have woken up to what he was doing. It is frightening to think of him suddenly seeing what he was, to think of him running outside, to try to take them down, one man to save 6,000. If he could have lowered one, and seen the eyes when the level of pain dropped like a sudden soaring into pleasure, wouldn’t that have opened in him the wild terror of understanding the other? But then he would have had 5,999 to go. Probably it almost never happens, that a Marcus Crassus wakes. I think he dozed, and was roused to his living dream, lifted the flap and stood and looked out, at the rustling, creaking living field—his, like an external organ, a heart.
