1936-1972, Argentina
Árbol de Diana, 30-38
30
en el invierno fabuloso
la endecha de las alas en la lluvia
en la memoria del agua dedos de niebla
31
Es un cerrar los ojos y jurar no abrirlos. En tanto afuera se alimenten de relojes y de flores nacidas de la astucia. Pero con los ojos cerrados y un sufrimiento en verdad demasiado grande pulsamos los espejos hasta que las palabras olvidadas suenan mágicamente.
32
Zona de plagas donde la dormida come
lentamente
su corazón de medianoche.
33
alguna
vez
alguna vez tal vez
me iré sin quedarme
me iré como quien se va
a Ester Singer
34
la pequeña viajera
moría explicando su muerte
sabios animales nostálgicos
visitaban su cuerpo caliente
35
Vida, mi vida, déjate caer, déjate doler, mi vida, déjate enlazar de fuego, de silencio ingenuo, de piedras verdes en la casa de la noche, déjate caer y doler, mi vida.
36
en la jaula del tiempo
la dormida mira sus ojos solos
el viento le trae
la tenue respuesta de las hojas
A Alain Glass
37
más allá de cualquier zona prohibida
hay un espejo para nuestra triste transparencia
38
Este canto arrepentido, vigía detrás de mis poemas:
este canto me desmiente, me amordaza
Fotografías de Francesca Woodman (1958-1981, EE.UU.)
Tłum. Ada Trzeciakowska
Drzewo Diany, 30-38
30
w baśniowej zimie
żałobna pieśń skrzydeł w deszczu
w pamięci wody palce mgły
31
To jak zamknąć oczy i obiecać, że ich więcej nie rozewrzemy. Dopóki na zewnątrz żywią się zegarami i kwiatami narodzonymi z podstępu. Ale z zamkniętymi oczyma i cierpieniem naprawdę zbyt wielkim naciskamy lustra aż zapomniane słowa zabrzmią magicznie.
32
Strefa plag tam gdzie śpiąca zjada
powoli
swoje serce z połowy nocy.
33
któregoś
razu
któregoś razu być może
odejdę nie zostając
odejdę jak ktoś kto odchodzi
dla Ester Singer
34
mała wędrowniczka
umierała tłumacząc się ze śmierci
mądre nostalgiczne zwierzęta
odwiedzały jej gorące ciało
35
Życie, życie moje, pozwól sobie upaść, pozwól sobie na ból, życie moje, pozwól sobie spleść się z ogniem, z naiwną ciszą, z zielonymi kamieniami w domostwie nocy, pozwól sobie upaść i boleć, życie moje.
36
w klatce czasu
uśpiona patrzy w swoje samotne oczy
wiatr przynosi jej
wątłą odpowiedź liści
dla Alaina Glassa
37
Ponad każdą zakazaną strefą
istnieje lustro dla naszej smutnej przezroczystości
38
Ta pieśń pełna żalu i pokuty, czuwa nad moimi wierszami:
ta pieśń odkłamuje mnie, zatyka mi usta kneblem
