En el 53º aniversario de la muerte de Alejandra Pizarnik
1957, España
Si yo fuera Alejandra la fugaz
Si yo fuera Alejandra la fugaz,
de bellos ojos enquistados en la fiebre,
ojos que dibujan su forma,
cansados de leer palabras
que nombran y hacen
sombras sin carne,
sabiendo que se trata de eso,
de hacer la ausencia;
si yo fuera su fiebre,
su fruto mordido, su único
pájaro en el viento
o sus brazos, follaje mortecino,
transparencias a la luz del cielo,
amorosos restos de una biografía.
Al cruzar este mundo,
desde la otra orilla,
a través de su retina,
desde la barandilla de la barca
de la laguna Estigia,
toda la noche, diría:
escucho con mis ojos a los muertos.
De El sur hacia mí (Igitur, 2001)
Fragmento de uno de los Retratos acuáticos de Bill Viola, actualmente expuesto en la instalación Visiones de Tiempo en El Centro del Arte Moderno en Torun (Polonia). Visitable hasta finales de 2025.
Dziś mija 53 rocznica samobójczej śmierci Alejandry Pizarnik. Rosa Lentini wchodzi z Alejandrą w dialog, nie tylko w tym wierszu, lecz w całej książce poetyckiej Leyendo a Alejandra Pizarnik (1999).
Tłum. Ada Trzeciakowska
Gdybym była Alejandrą, tą ulotną,
Gdybym była tą ulotną Alejandrą,
o pięknych oczach trawionych gorączką,
o oczach, które zarysowują jej kształt,
zmęczonych czytaniem słów,
które nazywają i rzucają
cienie bez ciał,
wiedząc, że o to właśnie chodzi,
o stwarzanie nieobecności;
gdybym była jej gorączką,
jej nadgryzionym owocem, jej jedynym
ptakiem na wietrze
lub jej ramionami, martwym listowiem,
przejrzystością pod światłem nieba,
tkliwymi szczątkami biografii.
Przemierzywszy ten świat,
z drugiego brzegu,
poprzez sploty siatkówki,
sponad poręczy łodzi
w lagunach Styksu,
nocą długą, wyznałabym:
oczami słucham umarłych.
