1929-2012, EE. UU
Trad. Myriam Díaz-Diocaretz
21 poemas de amor
IV
De ti regreso a casa con el primer destello de la primavera,
mientras resplandecen los anuncios conocidos,
el «Pez dorado», la «Casa de descuento»,
la zapatería… Arrastro esta bolsa de comestibles,
me precipito al ascensor, donde
un compuesto y estirado hombre maduro
casi me cierra la puerta en las narices. «Por favor. ¡Deténgala!»,
le grito. – «¡Histérica!», él masculla a mi lado.
Me arrastro a la cocina, dejo la compra,
preparo café, abro la ventana,
pongo el disco de Nina Simone Here Comes the Sun…
leo la correspondencia, saboreando un delicioso café,
escuchando espléndida música,
y ligero y cargado, mi cuerpo sigue aún lleno de ti.
Entre las cartas cae una fotocopia de algo escrito
por un hombre de 27 años, un rehén torturado en prisión:
He sido objeto de una tortura tan sádica en mis órganos sexuales
que el dolor me mantiene en constante desvelo.
Haz cuanto puedas para sobrevivir.
¿Sabes? Pienso que los hombres aman la guerra.
Y mi ira irremediable, mis incurables heridas
estallan abiertas por las lágrimas, lloro sin consuelo,
y ellos aún controlan el mundo,
y tú no estás ahora en mis brazos.
Fotogramas de Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles de Chantal Akerman
Tłum. Ada Trzeciakowska
21 wierszy miłosnych
IV
Wracam od ciebie do domu przez wczesne światło wiosny
odbijające się od zwyczajnych ścian, Pez Dorado,
Dyskont, sklep obuwniczy… Taszczę worek
z zakupami, gnam do windy
gdzie sztywny, starszy, starannie ubrany mężczyzna,
praktycznie zamyka mi drzwi przed nosem. – Na litość boską, przytrzymaj je!
Krzyczę do niego – Histeryczka, – sapie w moją stronę.
Wchodzę do kuchni, wypakowuję siatki,
robię kawę, otwieram okno, włączam Ninę Simone
śpiewającą Here Comes the Sun, otwieram pocztę,
popijając wyśmienitą kawę, przy wyśmienitej muzyce,
moje ciało jest zarazem lekkie i ciężkie, wciąż z Tobą. Z listu
wypada ksero tekstu napisanego przez mężczyznę
lat 27, zakladnika, torturowanego w wiezieniu:
Moje genitalia były obiektem tak sadystycznego ataku
że nie mogę spać z bólu…
Rób, co tylko możesz, by przetrwać.
Wiesz, myślę, że mężczyźni kochają wojn…
A mój nieuleczalny gniew, moje niezabliźnione rany
otwierają się głębiej wraz ze łzami. Płaczę bezradnie,
a oni wciąż kontrolują świat, a ciebie nie ma w moich ramionach.
Twenty-One Love Poems
IV
I come home from you through the early light of Spring
flashing off ordinary walls, the Pez Dorado,
the Discount Wares, the shoe-store…I’m lugging my sack
of groceries, I dash for the elevator
where a man, taut, elderly, carefully composed
lets the door almost close on me. – For God sake hold it!
I croak at him – Hysterical, – he breathes my way.
I let myself into the kitchen, unload my bundles,
make coffee, open the window, put on Nina Simone
singing Here Comes the Sun…I open the mail,
drinking delicious coffee, delicious music,
my body still both light and heavy with you. The mail,
lets fall a Xerox of something written by a man
aged 27, a hostage, tortured in prison:
My genitals have been the object of such a sadistic display
they keep me constantly awake with the pain…
Do whatever you can to survive.
You know, I think men love wars…
And my incurable anger, my unmendable wounds
break open further with tears, I am crying helplessly,
and they still control the world, and you are not in my arms.
