1936-1972, Argentina
Maravilloso e iluminador análisis de Vicente Cervera Salinas: LAS CENIZAS DEL REINO.
EL HERMOSO DELIRIO DE ALEJANDRA PIZARNIK
Diaros
Sábado, 24 de noviembre de 1962
Horizonte inextricable, enmadejado, risas entre montones de hilos embrollados, como un césped gigante, de goma, que adoptara las posturas sexuales más risibles y dolorosas. A un paso de mí está este terreno inmundo en donde se me espera desnuda, ensangrentada. Manos cortadas agitan sucios pañuelos en señal de bienvenida. Pero gritos como si cantaran, guitarras sin cuerdas, besos sin labios, pasos sin pies. A pocos pasos de mí el cajón negro, el mirador negro por donde se perfila un mar negro bajo nubes negras sobre cuervos.
Alma querida: si me dijeras: respira callada; el aire augura formas completas; luces extrañas se avecinan; pies azules pisan mares verdes por venir a defenderte. Si me dijeras: respira, mi confiada; la luna no monta cuervos; podrás hablar en futuro sin asfixiarte; nadie muere en tu memoria; no tienes por qué realizar funerales mentales, empresa demasiado seria para tus ojos delicados. Tómale el pulso a un pájaro que tenga colores vivos: verás que te sumerges en un puro despertar. Alma querida: si me dijeras: no busques más, ángel abrazado, no bebas más, no dejes que te la hagan, si me dijeras como me dijiste: el horizonte atroz se equivocó de nombre. No eras tú la esperadora de un barco fantasma. Abandona tu muelle de perros hambrientos. Origina de inmediato un espacio musical donde dejar nuestras desnudeces. Alma querida: si estuvieras, si me dijeras, si vinieras, si me salvaras.
Fotografías de Katia Chausheva, Emanuela Cau, Jaya Suberg.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Z Dzienników z 1962
Sobota, 24 listopada
Powikłany, pogmatwany horyzont, śmiech pośród stosów splątanych nici, jak gigantyczny, gumowy trawnik, przyjmujący najśmieszniejsze i najboleśniejsze pozycje seksualne. Krok ode mnie jest ta plugawa ziemia, gdzie czekają na mnie nagą, zakrwawioną. Odcięte ręce machają brudnymi chusteczkami na powitanie. Ale krzyki jakby śpiewały, gitary bez strun, pocałunki bez ust, kroki bez stóp. Kilka kroków ode mnie czarna skrzynka, czarny punkt widokowy, gdzie czarne morze majaczy pod czarnymi chmurami nad krukami.
Duszo ukochana: gdybyś mi powiedziała: oddychaj po cichu; powietrze wieszczy formy kompletne; przedziwne światła przybliżają się; błękitne stopy kroczą po zielonych morzach, by przyjść obronić cię. Gdybyś mi powiedziała: oddychaj, moja ufna; księżyc nie dosiada kruków; w przyszłości będziesz potrafiła mówić, nie dusząc się; nikt nie umiera w twej pamięci; nie musisz odprawiać w myślach pogrzebów, to zbyt poważne zadanie dla twych delikatnych oczu. Zbadaj puls jaskrawo ubarwionego ptaka: a zobaczysz, jak nurzasz się w czystym przebudzeniu. Duszo ukochana: gdybyś mi powiedziała: nie szukaj więcej, utulony aniele, nie pij więcej, nie pozwól, by ci to zrobili, gdybyś mi powiedziała tak, jak mi powiedziałaś: potworny horyzont pomylił imiona. To nie ty byłaś oczekującą na statek-widmo. Porzuć swą przystań wygłodniałych psów. Stwórz natychmiast muzyczną przestrzeń, gdzie moglibyśmy złożyć nasze obnażenia. Duszo ukochana: gdybyś była, gdybyś mi powiedziała, gdybyś przyszła, gdybyś mnie ocaliła.
