1953 , Estados Unidos
Trad. Ada Trzeciakowska
Tres zorros en la linde del campo al anochecer
Uno corría
con la nariz junto al suelo,
una sombra oxidada
ni cazando ni jugando.
Uno se paró, se sentó, se tumbó y volvió a pararse.
Uno no se movió nada,
Solamente ladeó un poco la cabeza cuando caminamos.
Finalmente nos acercamos demasiado
y desaparecieron.
El bosque los acogió como si nunca hubieran existido.
Ojalá se me hubiera ocurrido apoyar la cara en la hierba.
Pero seguimos caminando,
hablando como extraños cuando se hacen amigos.
Hay cada vez más cosas que no cuento a nadie,
ni a extraños ni a amores.
Es algo que se desliza en el corazón
sin prisa, como si nunca hubiera existido.
Y sin embargo, algo ha cambiado entre los árboles,
Algo me mira de entre las ramas
y me conoce por quien soy.
Fotografía de Konsta Punkka
Tłum. Magda Heydel
Trzy lisy na skraju pola o zmierzchu
Jeden biegł
z nosem przy ziemi,
rdzawy cień,
który nie poluje ani się nie bawi.
Jeden stanął; usiadł; położył się; znowu stanął.
Jeden się nie poruszył,
tylko nieco odwrócił głowę, gdyśmy przechodzili.
W końcu podeszliśmy zbyt blisko
i znikły.
Las przyjął je tak, jakby ich nigdy nie było.
Gdybym wtedy pomyślała, by przyłożyć twarz do trawy.
Ale szliśmy dalej,
rozmawiając jak to obcy, kiedy się zaprzyjaźniają.
Coraz więcej jest rzeczy, których nie mówię nikomu,
ani obcym, ani kochankom.
To wkrada się w serce
bez pośpiechu, jakby tego nigdy nie było.
A jednak, coś zmieniło się między drzewami.
Coś spogląda ku mnie spośród drzew
i wie, kim naprawdę jestem.
Three Foxes by the Edge of the Field at Twilight
One ran,
her nose to the ground,
a rusty shadow
neither hunting nor playing.
One stood; sat; lay down; stood again.
One never moved,
except to turn her head a little as we walked.
Finally we drew too close,
and they vanished.
The woods took them back as if they had never been.
I wish I had thought to put my face to the grass.
But we kept walking,
speaking as strangers do when becoming friends.
There is more and more I tell no one,
strangers nor loves.
This slips into the heart
without hurry, as if it had never been.
And yet, among the trees, something has changed.
Something looks back from the trees,
and knows me for who I am.
ADA LÍRICA 