1946-2007, Perú
El MITO QUE YA NO
Los esquiladores imponen su fuerza sobre las ovejas,
las maniatan
y con una tijera les quitan su candorosa metáfora
de nube.
Y las ovejas súbitamente magras y desgarbadas
se arraciman
avergonzadas
muy avergonzadas
y ahora el pescuezo deja ver el triste tragar.
Mas aquí el tiempo torna. El mito dice
que el tiempo taladra una espiral en la piedra
y allí duerme
y despertará
y vendrá
y el vellón de la oveja se habrá renovado
y la metáfora.
Pienso en lo que a mí me rodea:
nada tiene regeneraciones estacionales.
Para entrar en el mito del eterno retorno primero hay que morir.
No tengo mitos inmediatos.
Era ella y ya no:
el tiempo bajó de su fino rostro a sus finos pies
y le empellejó todas sus
metáforas.
Fragmento de La Adoración del Cordero Místico (1432) de Hubert y Jan van Eyck
Tłum. Ada Trzeciakowska
MIT, KTÓRY JUŻ NIE
Strzygacze siłą narzucają owcom swoją wolę,
wiążą je
i nożyczkami odbierają im naiwną metaforę
chmury.
A owce nagle chude i pozbawione wdzięku
zbijają się w kiście
zawstydzone
bardzo zawstydzone
a ich szyja pozwala dostrzec smutne przełykanie.
Ale tu czas zawraca. Mit mówi, że
że czas wierci spiralę w kamieniu
tam śpi
i obudzi się
i nadejdzie
a runo owiec zostanie odnowione
i metafora również.
Myślę o tym, co mnie otacza:
nic istnieje sezonowe odradzanie.
Aby wniknąć w mit wiecznego powrotu, trzeba najpierw umrzeć.
Nie istnieją bliskie mi mity.
Ona nim była i już więcej nie:
czas opadł z jej drobnej twarzy do jej drobnych stóp
i powlekł skórą wszystkie jej
metafory.
