Alejandra Pizarnik

1936-1972, Argentina

Árbol de Diana, 21-29

21
he nacido tanto
y doblemente sufrido
en la memoria de aquí y de allá

22
en la noche

un espejo para la pequeña muerta

un espejo de cenizas

23
una mirada desde la alcantarilla
puede ser una visión del mundo

la rebelión consiste en mirar una rosa
hasta pulverizarse los ojos

24
(un dibujo de Wols)

estos hilos aprisionan a las sombras
y las obligan a rendir cuentas del silencio
estos hilos unen la mirada al sollozo

25
(exposición Goya)

un agujero en la noche
súbitamente invadido por un ángel

26
(un dibujo de Klee)

cuando el palacio de la noche
encienda su hermosura

pulsaremos
los
espejos
hasta que nuestros rostros canten como ídolos

27
un golpe del alba en las flores
me abandona ebria de nada y de luz lila
ebria de inmovilidad y de certeza

28
te alejas de los nombres
que hilan el silencio de las cosas

29
Aquí vivimos con una mano en la garganta. Que nada es posible ya lo sabían los que inventaban lluvias y tejían palabras con el tormento de la ausencia. Por eso en sus plegarias había un sonido de manos enamoradas de la niebla.

                                                                                   
                                      A André Pieyre de Mandiargues

Maya Deren (Eleanora Derenkowsky, 1917-1961) directora, coreógrafa, bailarina, actriz y poeta americana de origen ucraniano

Tłum. Ada Trzeciakowska

Drzewo Diany, 21-29

21
rodziłam się tyle
i podwójnie cierpiałam
w pamięci stąd i stamtąd

22
nocą

lustro dla małej umarłej

lustro z popiołów

23
spojrzenie sponad studzienki ściekowej
może być wizją świata

bunt polega na wpatrywaniu się w różę
aż zetrą się w proch oczy

24
(rysunek Wolsa)

te nici zniewoliły cienie
i zmuszają je do tłumaczenia się z ciszy
te nici łączą spojrzenie ze szlochem

25
(wystawa Goi)

otwór w nocy
do którego nagle wdarł się anioł

26
(rysunek Klee)

kiedy pałac nocy
rozpali swe piękno

naciśniemy
lustra
aż nasze oblicza zaśpiewają jak bożyszcza

27
uderzenie świtu w kwiaty
opuszcza mnie upojoną nicością i liliowym światłem
upojoną bezwładnością i pewnością

28
oddalasz się od imion
które przędą ciszę rzeczy

29
Tutaj żyjemy z ręką na gardle. Że nic nie jest możliwe wiedzieli to już ci, którzy wymyślili deszcze i utkali słowa z udręki nieobecności. Dlatego w ich modlitwach dźwięczały rozkochane dłonie mgły.                                                      

                                                                    Dla André Pieyre de Mandiargues