Natalia Litvinova

Disparo

El tiempo se rompe como un vaso.
Puedo juntarlo con las manos y admirar
el mundo en sus cristales rotos.
O juntar las manos como quien reza.
No juntar más que mis manos.
Apuntar con los dedos a mi pecho
disparando sin darme muerte.
Tan sólo acomodarlas allí
como a dos palomas débiles y frías
después de una vida de lluvia.

Tłum. Ada Trzeciakowska

Strzał

Czas roztrzaskał się jak szklanka.
Mogę złożyć go w dłoniach i podziwiać
świat w jego pokruszonych kryształach.
Lub złączyć dłonie jak do modlitwy.
Złączyć jedynie dłonie.
Palce wycelować w pierś
wypalić nie zadając sobie śmierci.
Tylko złożyć je na piersi
jak dwa wątłe i zmarznięte gołębie
których życie przesiąkło deszczem