1986 – , Ucrania
Trad. Ada Trzeciakowska
El cielo sobre Donbás
Esta tierra no puede infligir dolor
ni a los suyos, ni a los extraños, ni a ti, ni a mí.
Esta tierra es suave y tierna,
sostiene el cielo en sus manos.
Sostiene el cielo en sí misma.
Lila, rosa, vainilla, tuyo.
Lo miras por la noche,
a través de los agujeros de la tienda ves las estrellas.
No te dejan dormir.
Es el cielo lo que te quita el sueño.
Se viene abajo,
se tiende en tu pecho,
te cubre consigo mismo.
Mientras tanto sobre el cielo, detrás del cielo y por encima de él
pasa volando el granizo infernal.
Lo miras con calma,
como si fueran estrellas fugaces o cometas sobrevolando.
Tu cuerpo percibe cómo se estremece la tierra.
Le duele, sin embargo, ella no puede infligir dolor.
Así que toma el cielo,
póntelo encima del chaleco antibalas,
abrocha las estrellas en lugar de los botones.
Cubre con este cielo, como si fuera una lona, a la tierra,
protégela de las piedras de granizo, huracanes, tornados.
Ella no te causará dolor,
y tú tampoco se lo hagas.
Fotogramas de Vals con Bashir de Ari Folman, Nuestra música de J.-L. Godard, Un día más con vida de Damian Nenow y Raúl de la Fuente
Tłum. Aneta Kamińska
Niebo nad Donbasem
Ta ziemia nie może zadać bólu
ni swoim, ni obcym, ni mnie, ni tobie.
Ta ziemia jest łagodna i czuła,
trzyma na swoich dłoniach niebo.
Trzyma niebo w sobie.
Bzowe, różowe, waniliowe, twoje.
Patrzysz na nie w nocy,
przez dziurki w namiocie widzisz gwiazdy.
Nie dają ci zasnąć.
To niebo nie daje ci snu.
Nisko spada na ziemię,
kładzie ci się na piersi,
przykrywa cię sobą.
A tymczasem nad niebem, za niebem i ponad nim
przelatują piekielne grady.
Patrzysz na nie spokojnie,
jak na spadające gwiazdy czy latające komety.
Wyczuwasz ciałem, jak wzdryga się ziemia.
Boli ją, ale ona nie może zadać bólu.
Weź więc niebo,
załóż je na kamizelkę kuloodporną,
zapnij na nim gwiazdy zamiast guzików.
Przykryj tym niebem, jak brezentem, ziemię,
ochroń ją od gradów, huraganów, tornad.
Ona nie zada ci bólu,
ale ty jej też nie zadawaj.
