1929-2012, EE. UU
Trad. María Soledad Sánchez Gómez
Instantáneas de una nuera (4-7)
4.
Reconociéndose demasiado bien la una en la otra:
sus cualidades no sólo deleite, sino una espina,
la punzada afilada contra el menor signo de desprecio…
Leyendo, mientras espera
que la plancha se caliente,
escribiendo, My Life had stood -a Loaded Gun-*
en esa despensa de Amherst* mientras las confituras hierven y se pudren,
o más a menudo,
con ojos férreos y pico y resuelta como un pájaro,
limpiándolo todo en el trastero cotidiano de la vida.
*Poema número 754 de Emily Dickinson.
*Pueblo donde vivió Emily Dickinson
5.
Dulce ridens, dulce loquens,
se depila las piernas hasta que relucen
Como colmillo de mamut petrificado.
6.
Cuando con su laúd canta Corina*
ni las palabras ni la música son suyas;
sólo el largo pelo que le roza
la mejilla, sólo la canción
de seda en sus rodillas
y éstas
se acomodan en un parpadeo.
Suspendida, temblando e insatisfecha, frente
a una puerta abierta, esa jaula de jaulas,
dinos, tú, pájaro, tú, trágica máquina-
¿es éste un fertilisante douleur? Inmovilizada
por el amor, para ti el único acto natural,
¿están tus filos más preparados
para penetrar los secretos de la cripta? ¿Te ha enseñado la Naturaleza
sus libros de cuenta a ti, nuera,
que sus hijos nunca vieron?
* Primer verso de un poema de Thomas Campion en Books of Ayres
7.
«Contar en este mundo incierto con algún refugio
que no pueda ser destruido, es
de primordial importancia.» *
Así escribió
una mujer, en parte valiente y en parte buena,
que luchó contra lo que apenas comprendía.
Pocos hombres en su entorno harían o podrían hacer más,
de ahí que la llamaran arpía, fiera y puta.
* Frase de Mary Wollstonecraft (1759-1797) de “Thoughts on the Education of Daughters”.
Emily Dickinson
Tłum. Ada Trzeciakowska
Migawki z synową (4-7)
4.
Rozpoznając się nazbyt dobrze jedna w drugiej
ich talenty nie tylko źródłem zadowolenia, lecz cierniem są,
ostrym przeszywającym ukłuciem wobec najmniejszego śladu wzgardy…
Czytając, kiedy czeka
aż nagrzeje się żelazko,
pisząc, Moje życie – broń naładowana-*
w tej spiżarni w Amherst* podczas gdy konfitury i szumowiny wrą,
lub częściej,
stalowym okiem i dziobem zamierzając się niczym ptak,
by odkurzyć całą etażerkę każdego dnia życia.
*Wiersz numer 754 Emily Dickinson
Miasteczko, w którym żyła Emily Dickinson
5.
Dulce ridens, dulce loquens,
depiluje nogi aż nabiorą połysku
niczym skamieniały kieł mamuta
6.
Kiedy do dźwięków lutni śpiewa Koryna*
ani słowa, ani muzyką nie są niej;
tylko długie włosy opadające
na policzek, tylko jedwabista
pieśń na kolanach
a te
ułożyły się w oka mgnieniu.
Uniesiona, drżąca i niezadowolona, przed
otwartymi drzwiami tej klatki nad klatkami,
powiedz nam, ptaszyno, ty tragiczna maszyno-
jest to fertillisante douleur? Unieruchomiona
przez miłość, według ciebie jedyny naturalny odruch,
bystrzejsza jesteś i zmysły masz wyostrzone tak
by wyszarpać sekrety z tej krypty? [Matka] Natura
pokazała tobie swe gospodarskie księgi, synowo,
te, których synowie nigdy nie widzieli?
*pierwszy wers pieśni Thomasa Campiona z tomu „Book of Ayres”
7.
„Posiadanie w tym naznaczonym niepewnością świecie
jakiegoś niezniszczalnego schronienia,
jest sprawą nadrzędną” *
Tak pisała
kobieta, częściowo dzielna, częściowo dobra,
która walczyła z tym czego częściowo nie rozumiała.
Niewielu mężczyzn z jej kręgu mogłoby uczynić więcej,
i właśnie dlatego obwołali ją harpią, jędzą i dziwką.
* Cytat z “Thoughts on the Education of Daughters” Mary Wollstonecraft
Snapshots of a daughter-in-law (4-7)
4.
Knowing themselves too well in one another:
their gifts no pure fruition, but a thorn,
the prick filed sharp against a hint of scorn…
Reading while waiting
for the iron to heat,
writing, My life had stood —a Loaded Gun—
in that Amherst pantry while the jellies boil and scum,
or, more often,
iron-eyed and beaked and purposed as a bird,
dusting everything on the whatnot every day of life.
5.
Dulce ridens, dulce loquens,
she shaves her legs until they gleam
like petrified mammoth-tusk.
6.
When to her lute Corinna sings
neither words nor music are her own;
only the long hair dipping
over her cheek, only the song
of silk against her knees
and these
adjusted in reflections of an eye.
Poised, trembling and unsatisfied, before
an unlocked door, that cage of cages,
tell us, you bird, you tragical machine—
is this fertilisante douleur? Pinned down
by love, for you the only natural action,
are you edged more keen
to prise the secrets of the vault? has Nature shown
her household books to you, daughter-in-law,
that her sons never saw?
7.
“To have in this uncertain world some stay
which cannot be undermined, is
of the utmost consequence.”
Thus wrote
a woman, partly brave and partly good,
who fought with what she partly understood.
Few men about her would or could do more,
hence she was labeled harpy, shrew and whore.
