1934- 2014, Canadá/Estados Unidos
Trad. Eduardo Chirinos
Mapas negros
Ni la presencia de las piedras,
ni el aplauso del viento,
te dejarán saber
que has llegado,
ni el mar que sólo celebra
las partidas,
ni las montañas,
ni las moribundas ciudades.
Nada te dirá
dónde te encuentras.
Cada momento es un lugar
donde nunca has estado.
Puedes caminar
creyendo que arrojas
tu luz alrededor.
¿Pero cómo lo sabrás?
El presente es siempre oscuro.
Sus mapas son negros,
ascienden de la nada,
describen,
en su lenta ascensión
hacia ellos mismos,
sus propios viajes,
su vacío,
su triste y resignada
necesidad de completarse.
Como se elevan hacia el ser
son como el aliento.
Si los estudias un poco
será sólo para descubrir,
muy tarde, que todo aquello
que te importaba
no existe.
En ninguno de ellos
figura tu casa
tampoco la de tus amigos
que te esperan para aparecer,
ni la de tus enemigos
que enumeran tus faltas.
Sólo tú estás allí,
diciendo hola
a aquello que serás,
y el pasto negro
sostiene las estrellas negras.
Fotos propias. Povedilla.
Tłum. Agnieszka Kołakowska
Czarne mapy
Ani orszak kamieni
ani oklaski wiatru
nie powiedzą ci nigdy,
że oto już dotarłeś.
Nie powie ci tego morze,
co czci jedynie odjazdy.
Nie powiedzą ci góry
ani ginące miasta.
Nic ci nie powie, gdzie jesteś.
Każda chwila to miejsce,
w którym jeszcze nie byłeś:
jesteś tu po raz pierwszy.
Możesz iść w przekonaniu,
że idziesz otoczony
blaskiem jakiegoś światła.
Ale jak masz to stwierdzić?
„Teraz” zawsze jest ciemne.
Jego mapy są czarne,
wyrastają z nicości
i wznoszą się powoli
ku własnemu istnieniu,
opisując jedynie
swoją drogę, nie naszą,
pustkę, jaka tam zieje,
i smętny, beznamiętny,
nieodwołalny jej kres.
W tym ruchu
są jak oddech.
A gdybyś chciał je zbadać,
odkryjesz, lecz za późno,
że nie ma tam nic z tego,
co – jak ci się zdawało –
dotyczy ciebie. Nigdzie
o tobie nie ma nic.
Nie ma twojego domu
ani żadnych przyjaciół,
czekających na ciebie,
i nie ma żadnych wrogów,
liczących twoje wady.
Jesteś tam tylko ty,
witający sam siebie
nadchodzącego z przyszłości,
podczas gdy czarna trawa
podpiera czarne gwiazdy.
Black Maps
Not the attendance of stones,
nor the applauding wind,
shall let you know
you have arrived,
not the sea that celebrates
only departures,
nor the mountains,
nor the dying cities.
Nothing will tell you
where you are.
Each moment is a place
you’ve never been.
You can walk
believing you cast
a light around you.
But how will you know?
The present is always dark.
Its maps are black,
rising from nothing,
describing,
in their slow ascent
into themselves,
their own voyage,
its emptiness,
the bleak, temperate
necessity of its completion.
As they rise into being
they are like breath.
And if they are studied at all
it is only to find,
too late, what you thought
were concerns of yours
do not exist.
Your house is not marked
on any of them,
nor are your friends,
waiting for you to appear,
nor are your enemies,
listing your faults.
Only you are there,
saying hello
to what you will be,
and the black grass
is holding up the black stars.
