Basilio Sánchez

1958 – , España (Cáceres)

*Recomiendo comparar este poema con el de Andrzej Stasiuk

III

Hay en lo más callado de nosotros,
dice ella,
un temblor de corderos
y una mancha de sangre.

Convertimos en templos las guaridas
que dejaron los lobos,
rezamos en las grutas de los bárbaros,
nos reunimos de noche
con linternas
en las alcantarillas
por las que se derrumban las ciudades.

Arrastramos
el miedo de la especie,
el temor de sentirnos,
sin una sola luz hospitalaria,
completamente solos frente a un mundo
que no puede confiar en nosotros
y que nos amenaza con sus túmulos
y sus animales imaginarios.

(en Esperando las noticias del agua)

Fotografía de Pierre Gonnord (colección de retratos  “El sueño va sobre el tiempo”)

Tłum. Ada Trzeciakowska

III

Jest w najcichszej części nas,
mówi:
drżenie baranka
i krwi plama.

Zmieniliśmy w świątynie nory
pozostawione przez wilki,
modlimy się w grotach barbarzyńców,
zbieramy się nocą
z latarkami
w kanałach ściekowych
przez które zapadają się miasta.

Wleczemy
bojaźń gatunku,
lęk przed odczuwaniem,
pozbawieni choć jednego gościnnego światła,
całkowicie samotni wobec świata,
który nie może nam zaufać
i wygraża nam swoimi mogiłami
i urojonymi bestiami.

(W Czekając na wieści od wody)