1945 – 2021 , Polonia
Trad. Ada Trzeciakowska
El siglo XX al jubilarse
Intentemos imaginárnoslo:
un viejo algo parecido a Tolstói
deambula por los campos de Picardía,
donde antaño unos patéticos tanques
recurrieron con torpeza
pequeñas elevaciones de terreno
Visita también la ciudad
en la que murió Bruno Schulz
o se sienta a la orilla del río,
junto al agua turbia del Vístula
allí el pasto huele a la soleada
cerraja y bardana y memoria.
Calla mucho, sonríe poco.
Los médicos le instan
que evite las emociones.
Dice: he aprendido solo una cosa
Únicamente hay compasión-
para con las personas, animales, árboles y cuadros,
para con los vencidos y los vencedores
Solo existe la compasión,
siempre tardía.
Foto propia: El Vístula en su paso por Włocławek
Wiek XX na emeryturze
Spróbujmy sobie to wyobrazić:
nieco podobny do Tołstoja starzec
przechadza się po polach Pikardii,
gdzie niegdyś śmieszne tanki
nieporadnie pokonywały
drobne wyniosłości terenu.
Odwiedza także miasto
w którym umarł Bruno Schulz
albo siada na brzegu rzeki,
nad mętną wodą Wisły
tam łąka pachnie rozgrzanym
mleczem i łopianem i pamięcią.
Dużo milczy, mało się uśmiecha.
Lekarze zalecają mu usilnie
żeby unikał wzruszeń.
Mówi: jednego się nauczyłem
Jest tylko litość –
dla ludzi, zwierząt, drzew i obrazów,
dla pokonanych i dla zwycięzców
Istnieje tylko litość,
zawsze spóźniona.
