1934-1992, Estados Unidos
Poeta, mujer negra, feminista, lesbiana, enferma de cáncer, antirracista, profesora, luchadora en la época de las protestas, fascinante entrevista realizada por su amiga, Adrienne Rich aquí
Trad. Mª E. Soler y Gabriela Raya
Las abejas
En la calle afuera del colegio
lo que los chicos aprenden
los posee.
Tres chicos gritan y tiran piedras
a un enjambre de abejas atrapado
entre la ventana del comedor y una chimenea
las piedras furiosas raspan el metal.
Las abejas están distantes y lentas
para defenderse. Pican a un chico y se
acelera la destrucción.
Llegan los guardias escolares con
largos palos en la mano
avanzan hacia la colmena
rompen las ya casi terminadas
celdas de cera miel fresca
gotea de los palos de escoba
pequeños pies se convierten en expertos
en pisotear las abejas que caen como lluvia
en el pavimento.
Curiosas y apartadas las chicas
miran con fascinación aprenden
lecciones secretas una pisa
lo que queda del zumbido débil
para curiosear el rincón vacío
«¡Podríamos haber estudiado cómo hacer miel!»
intenta comprender
su propia destrucción.
Tłum. Ada Trzeciakowska
Pszczoły
Na ulicy przed szkołą
to czego uczą się dzieci
opętało je.
Trzech chłopców krzyczy
rzucając kamienie w rój pszczół który utknął
między oknem stołówki i kominem
Ich wściekłe kamienie ocierają się o metal.
Pszczoły w obronie są chłodne i powolne
Ukąsiły chłopca a destrukcja
przyśpiesza.
Nadbiegają woźni
dzierżąc w dłoniach drewniane kije
podążają w stronę ula
niszczą już prawie ukończone
woskowe komórki świeży miód
ścieka po kijach od szczotki
chłopięce stopy stają się ekspertami
od zadeptywania oszołomionych deszczem pszczół
na chodniku.
Zaciekawione i na uboczu dziewczynki
patrzą zafascynowane uczą się na sekretnych lekcjach jedna depcze ledwo pobzykujące szczątki
by przyjrzeć się pustej ruinie
„A mogliśmy nauczyć się jak robi się miód!”
usiłuje zrozumieć
swoją własną destrukcję.
Fotograma de «El espíritu de la colmena» de Víctor Erice
Dos versiones del mismo poema. La primera publicada en Zami ; Sister Outsider ; Undersongen y la segunda posterior incluida en The Collected Poems.
The Bees
In the street outside a school
what children learn
possesses them.
Three little boys yell
stoning a swarm of bees caught
between the lunchroom window and a grate
Their furious rocks graze metal.
The bees are cold and slow
to self-defense. One boy is stung
into quicker destruction.
School guards come
long wooden sticks in hand
advancing on the hive
they beat the almost finished
rooms of wax apart fresh honey
drips down their broomsticks
little boy-feet becoming experts
trample the rain-stunned bees
into the pavement.
Curious and apart the girls
look on in fascination learning
secret lessons one steps
across the feebly buzzing ruins
to peer up at the empty grated nook
«We could have studied honey-making!»
tries to understand
her own destruction.
In the street outside a school
what the children learn
possesses them.
Little boys yell as they stone a flock of bees
trying to swarm
between the lunchroom window and an iron grate.
The boys sling furious rocks
smashing the windows.
The bees, buzzing their anger,
are slow to attack.
Then one boy is stung
into quicker destruction
and the school guards come
long wooden sticks held out before them
they advance upon the hive
beating the almost finished rooms of wax apart
mashing the new tunnels in
while fresh honey drips
down their broomsticks
and the little boy feet becoming expert
in destruction
trample the remaining and bewildered bees
into the earth.
Curious and apart
four little girls look on in fascination
learning a secret lesson
and trying to understand their own destruction.
One girl cries out
“Hey, the bees weren’t making any trouble!”
and she steps across the feebly buzzing ruins
to peer up at the empty, grated nook
“We could have studied honey-making!”
