1914-1996, Francia
El Amante
Y otra vez, en el curso de ese mismo viaje, durante la travesía de ese mismo océano, también ya estrenada la noche, en el gran salón del puente principal se produjo el estallido de un vals de Chopin que conocía de un modo secreto e íntimo porque había intentado aprenderlo durante meses y nunca había logrado interpretar correctamente, nunca, lo cual fue motivo de que, enseguida, su madre consintiera en permitirle abandonar el piano. Esa noche, perdida entre noches y noches, de eso estaba segura, la chiquilla la pasó en ese barco y estuvo allí cuando se produjo el estallido de la música de Chopin bajo el cielo iluminado de brillanteces. No había un soplo de viento y en el paquebote negro, la música se propaló por todas partes, como una exhortación del cielo de la que no se supiera de qué trataba, como una orden de Dios de la que se ignoraba el contenido. Y la joven se levantó como para ir a su vez a matarse, a arrojarse a su vez al mar y después lloró porque pensó en el hombre de Cholen y no estaba segura, de repente, de no haberle amado con un amor que le hubiera pasado inadvertido por haberse perdido en la historia como el agua en la arena y que lo reconocía sólo ahora en este instante de la música lanzada a través del mar.
Como más tarde la eternidad del hermano pequeño a través de la muerte.
Kochanek
Innym razem, a było to jeszcze w ciągu tej samej podróży, po tym samym oceanie i tak samo z początkiem nocy, w wielkim salonie głównego pokładu rozległ się nagle dobrze jej znany walc Szopena, znany sekretnie i najbardziej osobiście, gdyż miesiącami próbowała się go nauczyć; nigdy nie udało się jej zagrać poprawnie, nigdy, co sprawiło, że matka kazała jej zaprzestać gry na fortepianie. Tej nocy, zagubiona wśród wszystkich tych nocy, młoda dziewczyna przechodziła właśnie przez pokład i znalazła się tam, gdzie się to stało, gdy nastąpił ów wybuch muzyki Szopena pod niebem rozjaśnionym od błysków. Nie było najmniejszego powiewu wiatru i muzyka rozchodziła się wszędzie po ciemnym statku jak po niebie o nieznanych zarysach, jak rozkaz boski o niewiadomym znaczeniu. I młoda dziewczyna podniosła się, jakby to ona z kolei chciała się zabić, rzucić w morze, po czym się rozpłakała, gdyż pomyślała o mężczyźnie z Cholon i nagle nie była już pewna, czy nie kochała go miłością nie znaną jej dotąd, która wsączyła się w tę historię jak woda w piasek, i że dopiero teraz odnajdywała miłość obecną w muzyce rzuconej przez morze. Podobnie było z nieśmiertelnością małego braciszka uzyskaną przez śmierć.
L’AMANT, Jane March, Tony Leung, 1992, (c) MGM
L’amant
Et une autre fois, c’était encore au cours de ce même voyage, pendant la traversée de ce même océan, la nuit de même était déjà commencée, il s’est produit dans le grand salon du pont principal l’éclatement d’une valse de Chopin qu’elle connaissait de façon secrète et intime parce qu’elle avait essayé de l’apprendre pendant des mois et qu’elle n’était jamais arrivée à la jouer correctement, jamais, ce qui avait fait qu’ensuite sa mère avait consenti à lui faire abandonner le piano. Cette nuit-là, perdue entre les nuits et les nuits, de cela elle était sûre, la jeune fille l’avait justement passée sur ce bateau et elle avait été là quand cette chose– là s’était produite, cet éclatement de la musique de Chopin sous le ciel illuminé de brillances. Il n’y avait pas un souffle de vent et la musique s’était répandue partout dans le paquebot noir, comme une injonction du ciel dont on ne savait pas à quoi elle avait trait, comme un ordre de Dieu dont on ignorait la teneur. Et la jeune fille s’était dressée comme pour aller à son tour se tuer, se jeter à son tour dans la mer et après elle avait pleuré parce qu’elle avait pensé à cet homme de Cholen et elle n’avait pas été sûre tout à coup de ne pas l’avoir aimé d’un amour qu’elle n’avait pas vu parce qu’il s’était perdu dans l’histoire comme l’eau dans le sable et qu’elle le retrouvait seulement maintenant à cet instant de la musique jetée à travers la mer. Comme plus tard l’éternité du petit frère à travers la mort.