Kateryna Kalytko

1982 – , Ucrania

Trad. Ada Trzeciakowska

Conspiración de los árboles

Y te diré así: estos árboles robarán nuestros sueños
Húmedo y fangoso fondo tienen los corazones y los pueblos aquí.
Y los árboles no duermen. Salimos al huerto, y con
sus deshojados dedos nos agarran por los brazos en silencio.

Son oscuras sus garras afiladas y heridas en el cuerpo finas.
Crecen a través de nosotros y no se curan con la edad.
Fuimos nosotros, nosotros los que hicimos de sus padres
camas y cómodas, aparadores, puertas y ventanas.

En una cama de madera con un cabecero tallado,
que lleva cinco años corroída por una carcoma pesada,
en el bidón de mi pecho remuevo la tos con las costillas
Y digo:
-Huye,
por el huerto por la hierba alta

Hacia el río…
Pero es tarde.
En la orilla vela un barco,
El río rompe y refrigera su lomo de madera.

Me gustaría conocer el rostro de ese árbol que
llegará a través de la niebla fría
y pisará mi pecho.

Tłum. Aneta Kamińska

Zmowa drzew

I powiem ci tak: te drzewa ukradną nasze sny.
Wilgotne dno i grząskie mają tutejsze serca i miasteczka.
A drzewa nie śpią. Wychodzimy do sadu i one nas 
bezlistnymi palcami w milczeniu łapią za ramiona.

Ciemne pazury są ostre i rany na ciele cienkie.
Przebijają się przez nas te drzewa i nie goją się z wiekiem.
Bo to przecież my, to my wzięliśmy sobie ich rodziców
na łóżka i komody, na kredensy, drzwi i okna.

W drewnianym łóżku z rzeźbieniem w głowach,
które piąty rok dojada natrętny kornik,
w baniaku piersi mieszam żebrami kaszel
i mówię:
Uciekaj,
przez sad, gdzie wysoka trawa, 

do rzeki.
Ale jest późno.
Czuwa na brzegu łódka.
Drewniany grzbiet rzeka jej łamie i studzi.

Chciałabym znać z twarzy to drzewo, które
przez zimną mgłę przypłynie
i nastąpi na piersi.

Tercer cuadro: Paco Pomet

Змова дерев

І скажу тобі так: ці дерева вкрадуть наші сни.
Вогке дно і грузьке у тутешніх сердець та містечок.
А дерева не сплять. Ми виходимо в сад, і вони
Нас безлистими пальцями мовчки хапають за плечі.

Темні пазурі гострі і рани на тілі тонкі.
Проростають крізь нас ці дерева й не гояться з віком.
Це ж бо ми, це ж бо ми, що взяли собі їхніх батьків
На ліжка і комоди, на мисники, двері та вікна.

В дерев’яному ліжку із різьбленням у головах,
Що його п’ятий рік доїдає настирливий шашель,
В казанкові грудей перемішую ребрами кашель
І кажу:
– Утікай,
Через сад, де висока трава,

До ріки…
Але пізно.
Вартує на березі човен.
Дерев’яний хребет йому річка ламає і студить.

Я хотіла би знати в обличчя те дерево, що
Крізь холодний туман припливе
І наступить на груди.

Mutiny of trees

And I shall tell you this: these trees will steal our dreams.
The local hearts and towns are moist and marshy at bottom.
The trees do not sleep. We walk into the garden, and
They clutch our shoulders with their leafless limbs.

Sharp dark talons press into the thin slits of wounds.
These trees grow through us and do not heal with age.
Because we took their parents to serve our needs,
To make beds and boxes, spoons, windows, and doors.

In a wooden bed with an engraved headboard,
Dark with age and infested with woodworms
In a bowl of my breast I stir up the cough with my ribs
And I say:
Run away,
Across the garden, through the tall grass

To the river.
But it’s too late:
A boat is on guard at the shore,
Its wooden spine damaged by the river.

I would like to meet face to face the tree
that will float out of the fog,
and step on my breast.